Żyjemy w świecie komunikacji cyfrowej, gdzie język pisany przyjmuje formę coraz bardziej skrótową. Mimo to, rażące błędy ortograficzne cały czas sprawiają, że popełniające je osoby wystawiają sobie bardzo złe świadectwo. Poniżej przedstawiamy 10 najczęściej popełnianych błędów, które można znaleźć zarówno w Internecie, w prasie, jak i w życiu codziennym.

1. pojedyńczy – pojedynczy

Jest to częsty błąd ortograficzny, spowodowany wymową, która zmiękcza pisaną „n” na „ń”.

2. napewno – na pewno

Wyrażenie „na pewno” często sprawia problem przez mylenie go z „naprawdę”. „Na pewno” pisze się jednak rozdzielnie, ponieważ „na” jest przyimkiem, a „pewno” dawną formą przymiotnika. Warto zapamiętać, że przyimki z przymiotnikami piszemy oddzielnie. Inne podobne błędy: na okrągło, na nowo.

3. narazie – na razie

To wyrażenie jest często używane w mowie potocznej i dlatego też powszechna jest próba jego „upotocznienia” w wersji pisanej. Jednak według zasad ortografii, jedynie forma „na razie” pisana rozdzielnie jest poprawna.

4. wogóle, wogule – w ogóle

W ogóle piszemy rozłącznie jako dwa osobne wyrazy „w” i „ogół”. Pomimo popularnego skojarzenia z „wcale”, które kiedyś również było pisane rozdzielnie, pisownia tych wyrazów jest różna.

5.  jak by – jakby

Oba wyrażania są często ze sobą mylone lub używane synonimicznie. Warto jednak pamiętać, że ich znaczenie jest różne, dlatego ich użycie zależy od kontekstu zdania. „Jakby” jest słowem synonimicznym z „gdyby” lub „poniekąd”, np. Jakby mógł toby został albo Jakbyś znalazł chwilę, wpadnij do nas jutro. Wyrażenie „jak by”, jest zaimkiem, ma podobne znaczenie do „w jaki sposób”, użyjemy go w zdaniu: Jak by to napisał? Tak, jak by chciał lub Nie zawsze jest tak, jak byśmy chcieli.

6. conajmniej – co najmniej 

Wyrażenie „co najmniej” piszemy osobno – w przeciwieństwie do takich słów jak „bynajmniej” bądź „przynajmniej”.

7. na prawdę – naprawdę

Jeśli chcemy powiedzieć „doprawdy” lub „rzeczywiście”, wtedy „naprawdę” napiszemy łącznie. Jednak w zdaniu „W życiu stawiam na prawdę.” – wyrażenie będzie napisane oddzielnie.

8. z resztą – zresztą

Jeśli chcemy wyrazić znaczenie „w dodatku” – „zresztą” napiszemy razem. Przy napisaniu wyrażenia oddzielnie, użyjemy go np. w zdaniu: Ania zabrała teczkę z resztą przedmiotów ze stolika.

9. 1 czerwiec – 1 czerwca

Czerwiec jest nazwą całego miesiąca, gdy chcemy wyszczególnić jakiś dzień, np. pierwszy, powinniśmy odmienić słowo czerwiec.

10. rządać – żądać 

Jeśli chodzi o pisownię, wyraz „żądać” często jest mylony z „rządzić”, ponieważ obydwa te słowa brzmią podobnie. Należy jednak pamiętać, że poprawny zapis to: żądać.

Jakie jeszcze błędy ortograficzne Was irytują? :)

Zapisz

Piemont leży w północno-zachodnich Włoszech, a jego najważniejsze regiony to Asti, Alba oraz Langhe. Ich powierzchnia jest górzysta, otoczona od zachodu i północy Alpami Zachodnimi, a w części środkowej niziną Padańską. Wśród tych regionów znajdują się dwie wybitne apelacje, posiadające najwyższy stopień klasyfikacji DOCG (Denominazione di origine controllata e garantita ) – Barolo oraz uchodzącą za jego subtelną siostrę – Barbaresco. Obie etykiety przez wielu uważane są, za jedne z najlepszych win świata.

Tutejsze winnice porastają praktycznie każdy centymetr kwadratowy tego malowniczego regionu. Pierwsze krzewy winorośli posadzili w tym regionie Rzymianie, lecz prawdziwe winogrodnictwo pojawiło się tutaj dopiero w XIII wieku. Bliskość Alp łagodzi wysokie temperatury latem, co sprzyja zachowaniu wyższej kwasowości i osiągnięciu wielkiej kompleksowości powstających tutaj win. Spośród wielu rodzajów winogron występujących w tym regionie, najważniejszym jest Nebiolo. Kapryśny w uprawie, dający wina z wyraźną kwasowością oraz wysokim poziomem tanin. Należy wspomnieć także o dwóch równie ważnych szczepach: Barbera i Dolcetto. To piemonckie trio, śmiało można porównać do kluczowych odmian z Bordeaux we Francji.

Historia Barolo nierozłącznie związana jest z trzema włoskimi osobistościami: Camillo Benso Cavour, Louis Oudart oraz markizem Giulia Faletti. Pierwszy z nich, to premier Włoch i wyśmienity polityk, który w w połowie XIX w., w ogromy sposób przyczynił się do promocji i popularyzacji Barolo. Drugi, to francuski enolog (naukowiec zajmujący się zagadnieniami produkcji wina) Louis Oudart, który został sprowadzony do Piemontu w połowie XIX wieku przez Cavoura. Miał on stworzyć wysokiej klasy wino, w bordoskim stylu, na dwór królewski oraz dla piemonckiej szlachty.

Warto nadmienić, że szczep Nebiolo znany był od setek lat, ale aż do 1850 roku, powstawały z niego tylko wina słodkie. Oudartowi natomiast udało się przeprowadzić całkowitą fermentację Nebiolo i stworzyć w pełni wytrawne, obfite i taniczne wino, które przez promocję Cavoura, bardzo zyskało na popularności wśród turyńskiej arystokracji oraz na dworze królewskim.  Kolejną ważną osobistością była Giulia Faletti, z pochodzenia francuska, która wyszła za markiza z rodu Falettich, zamieszkującego miejscowość Barolo. Posiadała ona zamek oraz przylegające do niego winnice i jako jedna z pierwszych uprawiała Nebiolo do produkcji Barolo. Podobno wysłała nawet beczkę swojego wina królowi Karolowi Albertowi, który tak był nim zauroczony, że zakupił dwie posiadłości w Piemoncie, by móc robić je samemu.

Przepisy produkcji Barolo i Barbaresco są ściśle określone przez prawo. Zbiory gron do produkcji tych win zostały ograniczone do 8 ton z hektara, a owoce poddawana są specjalnej selekcji. Klasyczny styl produkcji ze szczepu Nebiolo nie daje winu zbyt intensywnego koloru. Zazwyczaj jest blado-czerwony i transparentny, więc niektórzy winiarze postanowili lekko podgrzewać wino w trakcie fermentowania, by wyciągnąć ze skórek jeszcze więcej barwnika. Proces fermentacji został skrócony, a w efekcie, powstające wino staje się pełniejsze i bardziej owocowe, z zarazem zawartość tanin jest mniejsza. Dojrzewanie ma miejsce w małych beczkach, z dębu francuskiego o pojemności 225 l. – barrique, zamiast tradycyjnej dużej tzw. botti. Zgodnie z prawem czas dojrzewania Barolo musi wynosić najmniej trzy lata, a dla Barbaresco dwa.  

Połączenie pięknej owocowości z aromatami pochodzącymi z długiego okresu dojrzewania w dębie, sprawiają, że Barolo potrafi być niezwykle złożonym winem.  Młode, jest  zazwyczaj rubinowe i transparentne, z wiekiem barwa zmienia się w bardziej ceglastą. W nosie znaleźć możemy różnorodne akcenty od czerwonych owoców, róż i fiołków, po aromaty kamfory, czekolady, skóry, tytoniu, pudełka po cygarach, lukrecji, przypraw i białych trufli. Barbaresco posiada większość cech przypisywanych Barolo, z tą różnicą, że taniny bywają zdecydowanie gładsze. Nie ma tak wielkiego potencjału dojrzewania jak brat, ale lepiej nadaje się do picia gdy jest młodsze.

Intensywne smaki i aromaty w połączeniu z wysoką zawartością tanin sprawiają, że wina te, doskonale łączą się z wyrazistymi potrawami takimi jak:

• wszelkiej maści ptactwo, od gęsi do bażantów i perliczek,
• duszona wołowina,
• stek wołowy,
• no i oczywiście potrawy z dzikimi grzybami i truflami.

Wyraźne taniny i kwasowość tych młodych win mogą odstraszyć pijących, dlatego warto pamiętać, aby sięgać po etykiety co najmniej 5 letnie. Swój największy potencjał jednak, Barolo zyskuje dopiero po około 10 latach. Taniny stają się wtedy bardziej łagodne i krągłe. Żeby wino pokazało swój potencjał, rekomendowana jest wcześniejsza dekantacja, czyli przelanie wina do karafki w celu napowietrzenia i w przypadku starszych roczników, ewentualnego zlania wina znad osadu. Barolo i Barbaresco, to wina długowieczne, dobrze przechowywane mogą dojrzewać nawet przez dekady. Ceny win od solidnych producentów zaczynają się od około stu pięćdziesięciu, a nie rzadko potrafią kosztować nawet kilkaset złotych.

O Autorze:

Maurycy Michalak – pasjonat win i mocnych alkoholi. Wieloletnie doświadczenie w branży alkoholowej zdobywał w całej Europie. Posiada trzeci poziom certyfikatu WSET (Wine & Spirit Education Trust). Na co dzień odpowiedzialny jest za dobór portfolio win w sklepie Miler Spirits & Style.

Jacqueline Kennedy Onassis – piękna, inteligentna – ikona mody i stylu lat 60 i 70 XX wieku. Mimo tragedii i dramatów, które odbywały się w jej życiu, zawsze potrafiła wyglądać i zachowywać się godnie i z klasą.

Młodość

Jacqueline (Jackie) Kennedy, urodziła się w Southampton w Nowym Jorku, w 1929 roku. Pochodziła z zamożnej rodziny, jej ojciec, znany jako „Black Jack” Bouvier, był jednym z najbardziej rozpoznawalnych maklerów giełdowych, a matka Irlandka, poświęciła się wychowywaniu dzieci. W roku 1940 rodzice Jackie rozwiedli się. Oboje weszli w nowe związki małżeńskie, a matka Jacqueline miała także kolejne dzieci. Podczas nauki w szkole podstawowej i średniej, Jackie wykazywała duże zdolności pisarskie.

Wielokrotnie publikowała swoje wiersze i eseje w gazetce szkolnej (w przyszłości przez krótki okres czasu pracowała dla Vogue’a). Uczęszczała również na zajęcia nauki baletu w Metropolitan Opera House, przez wiele lat pobierała nauki z  języka francuskiego, a także brała udział w zawodach konnej jazdy. W wieku kilkunastu lat przeniosła się do prestiżowej szkoły dla panien w Fermington, gdzie uczyła się dobrych manier, a także zawiłej sztuki konwersacji. W późniejszych latach Jackie poszła na studia, pobierała naukę na kilku uniwersytetach, zarówno w Ameryce, jak i we Francji. Po powrocie do kraju uzyskała tytuł licencjata literatury francuskiej, po czym znalazła pracę w Washington Times-Herald jako tak zwany „fotograf pytający”.

J. F. Kennedy

Jacqueline i John Kennedy poznali się na przyjęciu w 1952 roku, a pobrali 13 września następnego roku. W wielu wywiadach Jakie opowiadała, jak trudno było jej się wkraść w łaski rodziny Keenedy, ponieważ była przez nich uważana za snobkę. Jednakże cała rodzina bardzo szybko przekonała się, jaką inteligentna i oddana mężowi kobietą jest Jacqueline i ją zaakceptowała. Po ślubie młodzi przenieśli się do Wirginii, gdzie w 1956 roku urodziło się ich pierwsze dziecko, córka Arabella, która niedługo potem zmarła. Ta tragedia na jakiś czas rozdzieliła Jackie i Johna. Po kilku miesiącach od tego momentu, kiedy media coraz częściej donosiły o rzekomych romansach senatora, podobno obie rodziny spotkały się i przedyskutowały sprawę. Zagrożono Johnowi i zakazano romansów. Wkrótce potem na świat przyszła kolejna córka Kennedych, Caroline, a potem, w roku 1960 pierwszy syn, John Jr. W roku 1963 Jackie urodziła kolejnego syna, Patricka, który niestety zmarł dwa dni po przyjściu na świat.

Pierwsza Dama

W tym samym roku, 3 stycznia senator Kennedy ogłosił swoją kandydaturę na prezydenta i rozpoczął swoją kampanię, w której niestety, ze względów zdrowotnych spowodowanych trudną ciążą, Jackie nie wzięła większego udziału. 8 listopada ogłoszono wyniki wyborów, Kennedy został nowym prezydentem USA. Jackie była jedną z najmłodszych pierwszych dam, dlatego media nieustannie się nią interesowały. Mimo że pozwalała się fotografować i udzielała wywiadów, starała się chronić prywatność swoją i dzieci. Tuż po wyborach Jackie poświęciła się renowacji Białego Domu, sprowadziła do niego wiele obrazów i zabytkowych przedmiotów oraz odnowiła te, które już tam były. Postarała się również, o nadanie statusu zabytku całemu budynkowi. To również dzięki niej, już w rok po jej zamieszkaniu w Białym Domu, nakręcono o nim film dokumentalny.

Śmierć Johna F. Kennedy’ego 

Podczas kolejnej kampanii prezydenckiej w roku 1963, starając się o poparcie w wyborach, Kennedy pojechał do Teksasu. W Dallas, podczas przejazdu przez miasto, John został trzy razy postrzelony, co niestety mimo natychmiastowej reakcji odpowiednich służb, skończyło się jego śmiercią. Podczas wypadku, kiedy ciało prezydenta opadało na kolana Jackie, miała ona na sobie różowy komplet od Chanel (tak naprawdę uszyty w salonie Chez Ninon, przez irlandzką emigrantkę), który został pobrudzony krwią. W tym samym stroju pokazała się również później, po wypadku. Zaproponowano jej zmianę stroju, jednak odmówiła, powiedziała, że chce żeby wszyscy zobaczyli co zrobiono jej Jackowi. Strój przeszedł do historii, córka Jackie, Caroline, w roku 2003 przekazała kostium nowojorskiemu muzeum, zastrzegając, że może on zostać pokazany szerszej publiczności dopiero po 100 latach. Toczka i rękawiczek nigdy jednak nie odnaleziono. Od dnia wypadku do dnia pogrzebu dziennikarze śledzili każdy krok Jacqueline, która mimo żałoby zawsze wyglądała elegancko i godnie.

Śmierć

Pięć lat po śmierci Johna F. Kennedy’ego, Jackie ponownie wyszła za mąż, za miliardera Aristotelisa Onassisa, małżeństwo to nie było jednak szczęśliwe. W roku 1975, tuż przed rozwodem, Jacqueline po raz kolejny została wdową. Po śmierci swojego drugiego męża, Jackie przeniosła się do Nowego Yorku i podjęła pracę w  znanym wydawnictwie „Doubleday”.  W roku 1994 wykryto u niej nowotwór układu chłonnego. Kilka miesięcy później, po ciężkiej walce z chorobą, 19 maja, Jacqueline Kennedy Onassis zmarła w swoim domu, podczas snu, w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Została pochowana na cmentarzu w Arlington, u boku męża i dwójki dzieci.

Styl Jackie Kennedy

Miliony amerykańskich kobiet naśladowało styl Jackie Kennedy, która jako pierwsza dama, była pod ciągłą obserwacją mediów, ale także społeczeństwa, które bardzo szybko zachwyciło się prostym i eleganckim stylem Jacqueline. Wprowadzone przez nią innowacje do dzisiaj są inspiracją dla płci pięknej na całym świecie. Warto zaznaczyć, że Jacqueline ubierała się zazwyczaj tylko w stroje szyte przez Amerykanów, mimo że dość często były one kopią projektów zagranicznych, znanych domów mody, np. paryskich. Po latach, Karl Lagerfeld, w jednym z wywiadów przyznał, że Jackie nosiła również prawdziwe stroje Chanel, jednak kupowała je dla niej jej siostra. Główne motto, które przyświecało Kennedy podczas wyboru ubrań to: „mniej znaczy więcej”. Zestaw, który nosiła na co dzień, to sukienka z płaszczem zrobionym z tego samego materiału lub kostium z rozszerzaną spódnicą za kolana i krótkim, eleganckim żakietem, zazwyczaj pozbawionym klap, z rękawami trzy czwarte i półokrągłym dekoltem. Innowacją, którą Jackie wprowadziła w świecie mody, był brak falbanek i zbędnych ozdób towarzyszącym np. sukienkom, a także grube ramiączka. Każda kolejna Pierwsza dama starała się dorównać Jacqueline Kennedy, jednak tylko jej styl i jej dokonania są do dzisiaj tak często wspominane i pamiętane.

Zapisz