Amerykańska Żmija – auto, które dosłownie, chciało zabić kierowcę swoją narowistością. Mowa oczywiście o Dodge’u Viperze, którego w latach 90. kojarzył prawie każdy mężczyzna, niezależnie od wieku. Był synonimem sportowego samochodu z USA i obiektem kultu. Dziś to legenda, obecnie produkowana w trzeciej i ponoć już ostatniej odsłonie. Cofnijmy się więc do roku 1989…

Rok ten w historii Polski zapisał się pod znakiem kresu PRLu, w USA natomiast jednym z ważniejszych, jak się potem okazało, motoryzacyjnych wydarzeń, była prezentacja sportowego konceptu stajni Chrysler. Prototyp przyjęto ze wielkim entuzjazmem, więc szefostwo grupy zadecydowało o wprowadzeniu go do produkcji. Pod koniec 1991 roku Viper był już gotowy do seryjnego wytwarzania. Przyświecała mu jedna wizja – prostota.

Pomysł ten udało się zrealizować w 100%. Inżynierowie stworzyli auto niezwykle agresywne i wzbudzające podziw, a jednocześnie nieskomplikowane w budowie. Design Vipera od pierwszego spojrzenia zapadał w pamięci. Niskie, szerokie, z łagodnie narysowanymi liniami, a jednocześnie pokazujące swoją ostrość, otwarte nadwozie. Niezwykle długa maska dawała do zrozumienia że skrywa się pod nią nie małych rozmiarów silnik. Początkowo Viper był produkowany tylko w dwuosobowej wersji z otwartym dachem, zamknięte coupe, oznaczane skrótem GTS, wprowadzono dopiero w 1996 roku.

Samonośna konstrukcja Vipera, została obuta w panele zewnętrzne wykonane z tworzyw sztucznych, które skrywały w sobie dziesięciocylindrowe serce. Widlasta, dwu-zaworowa jednostka OHV (jeden wałek rozrządu w głowicy), o pojemności aż 8 litrów, generowała 406 KM i 630 Nm i cechowała się niezwykłą prostotą budowy. Była również najważniejszą cząstką Vipera i to ona w większości tworzyła jego charakter.

Osobowość “Żmii” była bardzo nerwowa, agresywna i skwitować można by ją stwierdzeniem “cztery koła i kierownica”. Viper był ultra spartańskim autem i najlepiej było to widać zasiadając za jego kierownicą. Auto posiadało absolutne minimum wyposażenia – nawiew, radio, kierownicę, pedały i obszerny zestaw wskaźników. Nic więcej. Dopiero w późniejszych latach produkcji zaczęto montować klimatyzację i poduszki powietrzne. Ten sportowiec, w otwartej wersji, nie posiadał nawet otwieranych szyb. Były one wykonane z plastiku i montowało się je w drzwiach specjalnymi zapinkami. Dach wersji otwartej był oczywiście materiałowy i składany ręcznie.

Auto nie posiadało żadnych systemów wspomagających prowadzenie, początkowo próżno było tu szukać nawet ABS-u. Zaczęto go montować w 2001 roku, pod wpływem skarg użytkowników na bardzo słaby układ hamulcowy Vipera. Mimo zastosowania tarczowych hamulców obu osi auto zatrzymywało się bardzo długo, nawet wspomniane wprowadzenie ABS-u na niewiele się zdało. Wielu właścicieli na własną rękę, z pomocą firm tuningowych poprawiało “fabrykę”. Chcieli mieć pewność że auto, które do “setki ma” 4,6 sekundy i rozpędza się do 260km/h, będzie w stanie równie szybko się zatrzymać. Za przeniesienie mocy między silnikiem a tylną osią auta, odpowiadała manualna, 6 stopniowa skrzynia biegów, a o odpowiednią przyczepność dbało wielowahaczowe zawieszenie.

W 1996 roku, przy okazji wprowadzania wersji coupe, przyszedł czas na małe poprawki w Viperze. Nieznacznie podwyższono moc silnika, zrezygnowano z bocznych wydechów oraz usprawniono hamulce (niestety dalej było im bardzo daleko do ideału). Wersja coupe GTS była szybsza (4 sekundy do “setki”, vmax 298 km/h) od odmiany otwartej RT/10, dzięki mocniejszemu o 50 KM silnikowi. Jej cechą charakterystyczną były dwa “garby” na dachu, które miały umożliwić podróżowanie Viperem w kasku, np. na torze.
Jeśli ktoś miał okazję jeździć Viperem, na pewno jest świadomy tego że nie jest to auta dla “przeciętnego” kierowcy. Jeden niewłaściwy ruch prawą stopą może skończyć się tragicznie. Prowadzenie tego auta wymagało skupienia, rozwagi i doświadczenia a przede wszystkim pokory w stosunku do “Żmii”. Wiele egzemplarzy zostało niestety rozbitych, te które przetrwały dziś są legendą, elektryzującą i dostarczającą wrażeń tak samo mocno jak 23 lata temu.

Autor: Adrian Walkiewicz

Spectre

Premiera: 6 listopada 2015
Gatunek: Sensacyjny
Długość: 2 godz. 28min.
Reżyser: Sam Mendes

Jedna z najbardziej wyczekiwanych premier tego roku! W roli Bonda oczywiście Daniel Craig, który przez wielu fanów serii jest uważany za jednego z najlepszych odtwórców postaci agenta 007. W filmie nie mogło zabraknąć pięknych kobiet, które towarzyszą Agentowi Jej Królewskiej Mości, jednak tym razem trudno tu mówić o „dziewczynach” Bonda, skoro na ekranie zobaczymy piękną Monicce Bellucci – dojrzała aktorka zasługuje raczej na miano kobiety. Zresztą cała obsada wygląda imponująco, w film zaangażowani są również: Ralph Fiennes, Ben Whishaw, Christoph Waltz czy Léa Seydoux. Kogoś jeszcze trzeba zachęcać do obejrzenia Spectre? 

Steve Jobs

Premiera: 13 listopada 2015
Gatunek: Biograficzny
Długość: 2 godz. 02min.
Reżyser: Danny Boyle

Dwa lata od premiery Jobsa powstaje kolejna produkcja o legendarnym już założycielu Apple. Film z 2013 roku nie był wybitną produkcją i obraz Dannego Boyla za sprawą świetnego scenarzysty i dobrego reżysera ma szanse stać się hitem. Mocną stroną wydaje się być również obsada – nazwiska takie jak Michael Fassbender czy Kate Winslet gwarantują naprawdę wysoki poziom. Czy Steve Jobs będzie lepszy od Jobs’a? Raczej tak. Czy oprócz oddanych fanów Apple, ktoś będzie chciał kolejny raz oglądać biografie założyciela „jabłka”? Odpowiedź pozostawiamy Wam.

Imigranci

Premiera: 13 listopada 2015
Gatunek: Dramat
Długość: 1 godz. 50min.
Reżyser: Jacques Audiard

Tematyka filmu zdecydowanie utrzymuje się na czasie od kilku tygodni. Bojownik z Sri Lanki aby uniknąć tortur i więzienia musi uciekać z kraju, szuka nowego życia we Francji. Na potrzeby ucieczki wiąże się z obcą kobietą i przygarnia dziecko, małą dziewczynkę. Udaje się im dostać paszporty osób, które już nie żyją i przedostać przez granice Unii Europejskiej. Czy uda im się zaaklimatyzować w nowym środowisku z tak odmienną kulturą? Jak żyć z nową tożsamością wśród zwyczajów, które są dla nas niezrozumiałe?

Makbet

Premiera: 27 listopada 2015
Gatunek: Dramat
Długość: 1 godz. 53min.
Reżyser: Justin Kurzel

Producenci oscarowego filmu Jak zostać królem zakończyli pracę nad kolejnym filmem. Tytułowy Makbet jest szkockim generałem, który, pod namowami swojej żony, ucieka się do niecnych sztuczek aby zdobyć władzę. Krwawa walka o tron jest analogią do ponadczasowej żądzy władzy. Zdrada, szaleństwo i kobieta, która podsyca chciwość swojego męża. W jaki sposób spełnią się proroctwa? Koniecznie sprawdź tę ekranizację niezwykłej shakespeare’owskiej sztuki!

Most szpiegów

Premiera: 27 listopada 2015
Gatunek: Dramat, Thriller
Długość: 2 godz. 15min.
Reżyser: Steven Spielberg

Reżyseria Stevena Spielberga i główna rola Toma Hanks. Czy to nie jest wystarczająca zachęta do obejrzenia Mostu szpiegów? Thriller, którego akcja toczy się w czasie zimnej wojny: na terenie Związku Radzieckiego jest przetrzymywany amerykański pilot. CIA postanawia wysłać tam swojego prawnika, który ma za zadanie go uwolnić. Jakie przeszkody napotka na swojej drodze? 

Przebój tej jesieni.

Miler Spirits&Style z wielką przyjemnością informuję, że w ich sklepie w pojawiły się długo oczekiwane pikowane kurtki „Miler Quilted Jacket”, która idealnie nadaję się zarówno do noszenia z garniturem, jak i bardziej casualowych stylizacji . Kurtki dostępne są w trzech kolorach: granatowy, oliwkowy i czarny. Dla wszystkich kurtek zamówionych do końca tego tygodnia (do niedzieli 8 XI) przewidziano wysyłkę kurierem gratis. Oznacza to, że kurtka będzie u Państwa w jeden lub dwa dni robocze, zależnie od dnia i godziny zakupu. Zamówienia można dokonywać TUTAJ.

Czerwony pająk

Premiera: 27 listopada 2015
Gatunek: Thriller
Długość: 2 godz. 21min.
Reżyser: Marcin Koszałka

Jaka byłaby Twoja reakcja gdybyś przypadkiem został świadkiem morderstwa? Karol Kot  postanawia znaleźć zabójcę, ale jego poszukiwania przeradzają się w fascynację, która w efekcie popchnie go do zbrodni. To historia o tym jak zwykły nastolatek zmienia się w potwora, który później zostanie nazwany Wampirem z Krakowa. Mocny thriller oparty na prawdziwej historii.

NAPISZ W KOMENTARZU, KTÓRY FILM W TYM MIESIĄCU WYDAJE CI SIĘ NAJCIEKAWSZY I POMÓŻ NAM WYBRAĆ NAJLEPSZĄ PREMIERĘ LISTOPADA.

Dziennikarz agencji Reuters, późniejszy broker giełdowy, autor klasycznych powieści o Bondzie – Ian Fleming. Urodził się 28 maja 1908 roku w bogatej londyńskiej rodzinie. Ojciec – Valentine Fleming był adwokatem i członkiem parlamentu, ożenił się z piękną córką londyńskiego adwokata – Evelyn Rose. Małżeństwo doczekało się czterech synów, a drugim z nich był Ian. Zamożna i wpływowa rodzina nie cieszyła się długo szczęściem, ponieważ w czasie I wojny światowej w walkach pod Ypres zginął ojciec – Valentine. Starszy brat Iana – Peter był znanym i cenionym pisarzem a także podróżnikiem. Oprócz powieści podróżniczych pisał także dla The Times i Spectator. Jego żoną była angielska aktorka telewizyjna i filmowa – Celia Johnson. Peter zmarł w 1971 roku na zawał serca. Richard, trzeci z braci Fleming był bankierem, zmarł w 1977 roku, też na atak serca. Najmłodszy z rodzeństwa – Michael miał żonę i czterech synów. Karierę rozpoczął, jako makler giełdowy, ale przerwał ją wybuch II wojny światowej. Wtedy Michael Fleming wstąpił do piechoty. Zmarł w 1941 roku na skutek odniesionych ran.

Ian uczył się w Eton College, ale z powodu słabych ocen matka przeniosła go do elitarnej szkoły wojskowej w Sandhurst, ale tam też długo nie zabawił, bo niedługo po rozpoczęciu nauki w akademii Fleming zaraził się rzeżączką. Evelyn zmęczona wybrykami syna wysłała go do austriackiej szkoły w Kitzbuhel. Było to miejsce dla trudnej młodzieży z bogatych rodzin. W tamtym czasie placówką kierował Ernan Forbes Dennis, były pracownik brytyjskiej służby specjalnej MI6 w Wiedniu wraz ze swoją żoną, amerykańską pisarką – Phyllis Bottome. To właśnie tam Ian po raz pierwszy zetknął się z brytyjskim wywiadem. Przez dwa lata młody Fleming pracował w agencji Reuters, na stanowisku dziennikarza. Później próbował swoich sił, jako broker na londyńskiej giełdzie, ale to zajęcie również nie przynosiło mu satysfakcji. Dopiero praca w brytyjskim wywiadzie dla marynarki wojennej była tym, czemu Fleming poświęcił się bez reszty. Tam też szybko awansował na komandora porucznika a jego obsesją stało się zdobycie i rozszyfrowanie Enigmy. Sam Ian uważa, że ten czas był najciekawszym okresem w jego życiu a doświadczenia, które wtedy zdobył miały na niego bardzo duży wpływ i odcisnęły się też na jego twórczości literackiej. To właśnie na ich podstawie powstały opowieści o agencie 007.

Stylowe i uniwersalne nakrycie głowy

Po zakończeniu II wojny Fleming odszedł z wywiadu i przez kilka miesięcy pracował w Sunday Times. Później wyjechał na Jamajkę, gdzie spędził trzy miesiące w zakupionym po wojnie domu, który nazwał Goldeneye. To właśnie tam powstały opowieści o agencie 007. W 1952 roku Ian ożenił się ze swoją wieloletnią kochanką Anne Charteris, wtedy też zaczął pisać Casino Royale. Para doczekała się syna, jednak ich szczęście nie trwało długo. Związek nie wytrzymał próby czasu i romansów Fleminga. Mężczyzna, choć był wysportowany i prowadził aktywny tryb życia, to bardzo dużo palił, a z czasem także popadł w alkoholizm, co bardzo odbiło się na jego zdrowiu. W 1962 miał pierwszy atak serca, mimo to nie przejął się zaleceniami lekarzy i nie zmienił stylu życia, co spowodowało w 1964 roku kolejny, tym razem śmiertelny zawał.

Autor przygód Bonda był wielkim miłośnikiem literatury. W dzieciństwie czytał kryminały i powieści sensacyjne a w okresie studiów fascynowali go pisarze niemieccy i rosyjscy. Od momentu, gdy zaczął pracować część swoich zarobków przeznaczał na zakup książek, ale nie byle, jakich. Zawsze były to pozycje, które „stanowiły krok milowy w rozwoju ludzkości”. W efekcie uzbierała się ogromna kolekcja rękopisów i pierwszych wydań wielu ważnych i cenionych książek.

Drugą wielką miłością Iana były kobiety. Fleming powszechnie miał opinię kobieciarza. Jego urok osobisty, inteligencja, wesołość i nienaganne maniery przyciągały płeć piękną niczym magnes. Odnalezione po latach listy miłosne do wielu kochanek i osobiste notatki, przedstawiają bujne życie erotyczne pisarza. Jedną z wielu bliskich przyjaciółek Fleminga była Lisl Jokl, którą poznał w Cafe Reisch. Gdy przez krótki czas pracował w banku, miał romans z żoną jednego z dyrektorów – Maude. Najdłużej jednak spotykał się z Edith Morpurgo, Austriaczką, która zmarła w czasie II wojny światowej w Auschwitz. To właśnie ona była pierwowzorem pięknej dziewczyny Bonda, która szybko ginie.

Jedną z wielu pasji Fleminga były samochody i podróże. Pisarz, gdy pracował, jako dziennikarz był wysyłany w różne miejsca na całym świecie i dzięki temu mógł rozwijać swoją pasję. Zamiłowanie do podróży można zauważyć także w jego książkach, w których akcja za każdym razem rozgrywa się gdzie indziej. Brytyjczyk lubił narciarstwo i wspinaczkę górską, nie stronił również od gry w brydża. Podobnym hobby obdarzył, więc bohatera swoich książek.

W ciągu 12 lat Ian napisał 13 książek o Bondzie, które sprzedały się w milionach egzemplarzy i doczekały się wielu ekranizacji filmowych. Pierwsze filmy różnią się od książek drobnymi szczegółami, ale kolejne coraz bardziej odbiegają od fabuły literackiej. Już w Doktorze No. zmieniono nazwę organizacji, z którą walczy Bond ze Smersz na Spectre i sposób, w jaki umiera Doktor No. Kolejne trzy filmy bardzo nie odbiegały od treści książek, jednak w piąta ekranizacja przygód agenta 007 zrealizowana na podstawie dwunastej powieści zupełnie różni od świata przedstawionego przez Fleminga. Kolejne części odbiegają już coraz bardziej od flemingowskiej wizji. Powrót do oryginału nastąpił dopiero w Casino Royale z 2006 roku. Tutaj bohater znowu jest opryskliwy, skuteczny i bezkrytyczny w stosunku do siebie. Powieści Fleminga rozgrywają się w latach pięćdziesiątych, a Bond walczy w nich z przestępcami, szaleńcami i komunizmem, wychodząc z każdej przygody jedynie poobijanym. Nie szczędzi sobie przy tym alkoholu i papierosów, których wypala ponad siedemdziesiąt dziennie. Aktualna filmowa wersja Bonda przygotowana na potrzeby filmów z Craigiem z dawnego życia bohatera zostawia tylko imiona rodziców i nazwy szkół a całą resztę przenosi do dnia dzisiejszego. Chociaż cała bondowska seria napisana przez Fleminga zyskała niebywałą sławę to sam autor niezbyt był z niej zadowolony i wypowiadał się o niej krytycznie. Mówił: stworzyłem strasznie głupkowate dzieło. Użyłem do tego jedynie połowy mózgu.

Chociaż James Bond jest postacią fikcyjną to w wielu aspektach przypomina autora powieści. Flaming tworząc agenta 007 wzorował się na ojcu i bracie, jednak pierwowzór Bonda stanowi on sam. Szyk, styl i elegancja, które charakteryzowały Fleminga z pewnością można zauważyć u Jamesa Bonda. Słabość do sportowych samochodów i pociąg do pięknych kobiet również łączą pisarza z bohaterem książek. Styl Anglika można opisać w dwóch słowach – klasyczna elegancja, gdyż najczęściej można było go spotkać w dopasowanym garniturze, szykownej koszuli i nieodłącznej muszce w kropki. Nigdy też nie rozstawał się z papierosami, które wciąż palił. Zdarzało się nawet, że ponad 70 dziennie.

Fleming był przystojnym mężczyzną, choć nie miał klasycznej urody. Jego wesołość, styl i niewymuszona elegancja dodawały mu uroku i sprawiały, że żadna kobieta nie przeszła obok niego obojętnie.

Autor: Agata Szymczak