Dyrektor kreatywny Chanel i guru współczesnej mody, Karl Lagerfeld, powiedział o niej, że była najpiękniejszą blondynką XX wieku.

Stwierdził także, że żadna gwiazda kina ani arystokratka nie może równać się z jej wyczuciem stylu i elegancją. Grace Kelly, bo o niej mowa, w latach 50. była na ustach wszystkich – w USA jej wizerunek można było spotkać na każdym kroku. Świat, nieco znudzony wizerunkiem kuszącej uwodzicielki, który wykreowała Marilyn Monroe, oszalał na punkcie niebieskookiej blondynki, która prócz urody miała także maniery wielkiej damy i ogromną klasę.

Odrobina historii

Grace Kelly urodziła się 12 listopada 1929 roku w Filadelfii w zamożnej rodzinie. Dorastała w dobrobycie i dostatku, jej rodzice byli jednak bardzo surowi i rygorystyczni. Cenili sobie konserwatywne i katolickie wartości, w takim też duchu wychowywali czwórkę swoich dzieci. Już jako mała dziewczynka marzyła o karierze aktorskiej, wiedziała jednak, że zaborczy rodzice nigdy nie zgodzą się na to, by ich córka została aktorką. Przewrotny los sprawił, że Grace nie zdała egzaminu z matematyki, co uniemożliwiło jej podjęcie studiów. Ku niechęci rodziców młoda panna Kelly bez wahania zdecydowała się podjąć naukę w Amerykańskiej Akademii Teatralnej w Nowym Jorku. Początkowo, by osiągnąć finansową niezależność, dorabiała jako fotomodelka. Nieśmiała i wstydliwa dziewczyna szybko rozwinęła skrzydła.

Kariera aktorska

Jej pierwszymi krokami aktorskimi były niewielkie role w serialach i broadwayowskich przedstawieniach, dzięki którym szybko została zauważona. Debiutowała w 1951 roku epizodyczną rolą w filmie Czternaście godzin. Rok później zagrała pierwszą poważną rolę w westernie W samo południe i wówczas okrzyknięto ją najbardziej obiecującą aktorką Hollywood. W 1954 za rolę, którą zagrała u boku Clarka Gable’a w filmie Mogambo, otrzymała Złoty Glob, a w 1955 zdobyła Oscara za film Dziewczyna z prowincji. Rok 1954 należał do najbardziej pracowitych w karierze Grace Kelly. Młoda aktorka stała się muzą sławnego reżysera Alfreda Hitchcock’a i to dzięki niemu już na zawsze wpisała się w historię kina. Uważał ją za najlepszą aktorkę od czasów Ingrid Bergman. Zagrała w trzech filmach reżysera: M jak morderstwo, Okno na podwórze, Złodziej w hotelu. Później wystąpiła jeszcze w dwóch produkcjach: w filmie Łabędź i musicalu Wyższe sfery u boku Franka Sinatry. Lato 1955 roku okazało się przełomem w życiu Grace Kelly. Właśnie wtedy w Cannes poznała księcia Monako Rainiera III Grimaldi. Przewrotny los spłatał Grace kolejnego figla. Oto książę, którego początkowo uważała za „nudy w grafiku”, okazał się miłością jej życia. Osiem miesięcy później monarcha oświadczył się aktorce. „Filmowy sen” Grace Kelly trwał zaledwie pięć lat. W 1956 roku po ślubie z księciem Monako zakończyła błyskotliwą karierę, ponieważ koronowanej głowie nie wypadało grać w filmach. Alfred Hitchcock do końca życia nie mógł pogodzić się z jej decyzją. W 1962 próbował namówić, wówczas już księżną Monako, do zagrania roli w thrillerze Marnie. Grace początkowo uzyskała zgodę męża, jednak później książę zmienił zdanie i nie pozwolił żonie wrócić na duży ekran.  Do gry w filmach nigdy nie wróciła. Tęsknota za aktorstwem towarzyszyła jej do końca życia.

Grace Kelly i jej romanse

W młodości aktorka miała wielką słabość do starszych i żonatych mężczyzn. Podczas kariery w Hollywood w życiu Grace Kelly było ich kilkunastu. Mimo oficjalnie wykreowanego wizerunku kobiety niedostępnej i dystyngowanej, brukowa prasa ciągle odkrywała i śledziła nowe romanse i skandale z piękną aktorką w roli głównej. Wśród jej kochanków wymienia się między innymi czterech największych gwiazdorów Hollywood lat 50.: Gary’ego Coopera, Cary’ego Granta, Clarka Gable’a oraz Olega Cassiniego, projektanta mody. MGM, wytwórnia filmowa reprezentująca interesy Grace Kelly, płaciła paparazzim za wyciszanie i ukrywanie skandali wybuchających wokół młodej aktorki.

Amerykańska gwiazda poślubiła księcia

„Ślub stulecia”, bo tak określano zaślubiny księcia Raineira z Grace Kelly, odbył się 19 kwietnia 1956 roku w monakijskiej Katedrze Św. Mikołaja. Zaproszono na niego 600 gości, a relację telewizyjną obejrzało około 30 milionów widzów. Największą sensację wzbudzała oczywiście suknia ślubna Grace Kelly. Odkąd ogłoszono książęce zaręczyny wszyscy zastanawiali się, na jaką suknię zdecyduje się amerykańska gwiazda. Postawi na klasykę czy zdecyduje się na coś bardziej ekstrawaganckiego? W dniu ślubu oczy całego świata zwróciły się na Monako.  Gdy Grace Kelly pewnym i spokojnym krokiem weszła do Katedry, olśniła wszystkich. Suknia była klasycznym przykładem stylu New Look, wylansowanego przez Christiana Diora. Została zaprojektowana przez projektantkę kostiumów wytwórni filmowej MGM – Helen Rose.  Ozdobiona perłami gorsetowa góra sukni została wykonana z koronki i jedwabiu. Do wykonania rozkloszowanego dołu wykorzystano 25 metrów jedwabistej tafty i 100 metrów jedwabnej siatki. Kelly zdecydowała, że na głowę włoży czepek udekorowany kwiatami pomarańczy inspirowany szekspirowską Julią i przepiękny długi koronkowy welon. Jej suknia ślubna została okrzyknięta najpiękniejszą suknią wszech czasów. Miała ogromny wpływ na modę ślubną i do dziś inspiruje twórców.Ikona elegancji

Grace Kelly za ikonę stylu uchodziła jeszcze przed poślubieniem księcia Monako. U szczytu swojej sławy, w latach 50. była jedyną aktorką w Hollywood, która na plan zdjęciowy przychodziła w futrze z norek, białych rękawiczkach i nienagannie ułożonych włosach. Aktorka uwielbiała jedwab i drogą, wyszukaną biżuterię. W czasach swojej kariery aktorskiej nie korzystała z pomocy stylistek. Mało tego, często sama doradzała lub podpowiadała filmowym kostiumografom, jak powinna być ubrana grana przez nią postać. Po ślubie z monakijskim księciem jej stylizacje podziwiał cały świat. Księżna zachwycała i inspirowała w każdej sytuacji; czy to krocząc po czerwonym dywanie, czy towarzysząc mężowi na oficjalnym spotkaniu, czy też zwyczajnie spacerując po ogrodzie.

Na wielkie bale, przyjęcia czy gale, które były nieodłącznym elementem dworskiego życia, monakijska księżna wybierała wieczorowe kreacje od czołowych domów mody takich jak Dior, Givenchy, Balenciaga, Lanvin, Chanel czy Yves Saint Laurent. Uwielbiała kroje, które podkreślały jej sylwetkę. Najlepiej czuła się w sukniach w stylu lat 50., które charakteryzowała gorsetowa góra podkreślająca talię i mocno rozkloszowana spódnica. Wybierała te uszyte z tiulu, szyfonu lub jedwabiu. Grace Kelly w wieczorowych kreacjach uwielbiała eksponować szyję, ramiona i dekolt. Często swoje stylizacje dopełniała luksusową biżuterią – najczęściej zakładała perły lub kolie z brylantów, ramiona okrywała futrzaną etolą. Nieodłącznym elementem jej stroju stały się także długie białe rękawiczki. Stawiała na neutralne kolory takie jak biel i czerń, czasami decydowała się na suknie w kolorze srebra lub złota.

W ciągu dnia neutralne i stonowane barwy zamieniała na nieco bardziej żywe, najczęściej pastelowe kolory. Lubiła proste garsonki, jedwabne szmizjerki i krótkie tweedowe marynarki, które łączyła z rozkloszowaną lub ołówkową spódnicą. Często pokazywała się w sukienkach – najczęściej decydowała się na wzorzystą i rozkloszowaną, zawsze przewiązaną paskiem w tali, a dopełnieniem stroju był cienki płaszcz nonszalancko zarzucony na ramiona. Proste stylizacje uzupełniała idealnie dobranymi dodatkami, które były „wisienką na torcie” w każdym zestawie. Grace Kelly uwielbiała duże klasyczne torebki. Jej ulubionym modelem była ta marki Hermes, później „ochrzczona” jej nazwiskiem. Kultową dziś Kelly Bag rozsławiła w 1956 roku, kiedy to zasłaniała nią ciążowy brzuszek, chcąc ukryć go przed wścibskimi paparazzi. Po tym wydarzeniu sprzedaż torebki spektakularnie wzrosła. Stąd Hermes nazwał ją nazwiskiem księżnej Monako.  Ta prosta trapezowa torba z delikatnej cielęcej skóry, zapinana poziomo z niewielką klapą z paskiem i kłódką wykonaną z białego lub żółtego złota do dziś  jest synonimem luksusu. Kelly Bag do dziś bije rekordy popularności, a kobiety czekają na nią nawet kilka lat.

Nieodłącznym elementem jej dziennych stylizacji był kapelusz lub turban, który ożywiał oficjalną całość. Księżna Monako uwielbiała nakrycia głowy! Mimo tego, że pracownicy dworu uważali jej kapelusze za nieco ekstrawaganckie i zbyt wymyślne, Grace Kelly nigdy z nich nie zrezygnowała. Księżna Monako znana była także z zamiłowania do okularów przeciwsłonecznych, które nosiła niezależnie od pory dnia. Najczęściej można było ją zobaczyć w klasycznych „kocich oczach” lub w modelu Wayfarer. Do jej ulubionych należały te marki Ray-Ban oraz Oliver Goldsmith.

Kwintesencją elegancji w jej codziennych stylizacjach były białe lub czarne skórzane rękawiczki, które dobierała do prostych sukienek i żakietów. Grace Kelly zawsze wyglądała perfekcyjnie. Jej prywatne, na pozór proste i niewyszukane stylizacje były eleganckie i niewymuszone. Gdy księżna miała czas dla siebie, najczęściej spacerowała lub poświęcała go dzieciom. Wówczas decydowała się na styl casualowy, stawiała na elegancję w stylu safari. Uwielbiała luźne spódnice i lniane lub płócienne spodnie (w kolorze beżowym lub khaki) do połowy łydki, zwężające się ku dołowi z wysoką talią, popularnie znane jako spodnie capri. Dobierała do nich jedwabną koszulę lub kaszmirowy golf – najczęściej w kolorze białym. Do tego cienki skórzany pasek, dyskretna biżuteria i buty na płaskiej podeszwie: baleriny, mokasyny lub espadryle. Do codziennych stylizacji często dodawała wzorzystą apaszkę marki Hermes. Najczęściej nosiła ją przewiązaną na szyi lub przyczepioną do paska, czasem także wiązała ją na głowie. Takie połączenie było niezwykle funkcjonalne: nie tylko wyglądało perfekcyjnie, ale także zapewniało komfort i swobodę.

Grace Kelly była niezwykle świadoma swojego stylu. Wiedziała co powinna nosić, a czego unikać, miała doskonałe poczucie estetyki. Stawiała na prostą klasyczną i ponadczasową elegancję, której była wierna do końca życia. Jej styl był idealną oprawą do wyglądu posągowej piękności. Księżna Monako wpisała się złotymi literami nie tylko w historię kina, ale także w historię mody.  Jest nieśmiertelnym symbolem klasy i szyku. Do dziś inspiruje nie tylko wielkich projektantów, ale także zwykłe kobiety, które dzięki niej doceniły i pokochały stonowaną elegancję i prostotę ubioru.

O Gentleman’s Choice:

Jesteśmy bardzo młodym portalem, który publikuje treści o wysokiej wartości merytorycznej z wieloma autorskimi zdjęciami. Zależy nam na dalszym rozwoju i profesjonalizacji, które jednak zależą od liczby odbiorców, do której docieramy. Jeśli podobał Ci się ten artykuł, daj nam lajka i/lub udostępnij go na FB lub w innych mediach społecznościowych! Nic nie tracisz, a nasza wiedza może przydać się komuś z Twoich znajomych! 

Zapisz

Jest wiele samochodów, które zapierają dech w piersiach, jednak Aston Martin DB5 stanowi wśród nich absolutną czołówkę. Uznawany przez wielu za najsławniejszy samochód świata, od pięciu dekad jest absolutną ikoną brytyjskiej motoryzacji.

Ponadczasowość DB5 jest tak niezwykła, że James Bond wcale nie odstawia go na boczne tory również w nowych filmach. Pojawienie się samochodu w „Skyfall” sprawiło, że ponownie stał się on przedmiotem debaty o pięknie brytyjskiej motoryzacji.

Nadwozie

Aston Martin DB5 to samochód, którego nadwozie zostało zaprojektowane przez legendarną włoską firmę Carrozzeria Touring Superleggera. Odpowiada ona również za nadwozia wielu innych wielkich marek, takich jak Ferrari, Maserati czy Lamborghini.

Seria DB wzięła swoją nazwę od inicjałów ówczesnego dyrektora zarządzającego – Sir Davida Browna. W latach sześćdziesiątych, nowy Aston Martin DB5 kosztował w salonie 4175 GBP. Dzisiaj, nawet pomijając inflację, jego cena „nieznacznie” wzrosła i  zaczyna się od około 500.000 GBP. Wszystko to dzięki „lokowaniu produktu” (które w latach sześćdziesiątych pewnie nie było tak nazywane) w filmach o sławnym agencie 007.

Podobno firma Aston Martin, borykająca się wówczas z problemami finansowymi początkowo nie była zainteresowana współpracą z producentami filmów o agencie 007, ale ostatecznie to właśnie dzięki tej kolaboracji sytuacja ekonomiczna brytyjskiej legendy motoryzacji zmieniła się. Aston Martin DB5 od razu stał się wielkim hitem, a produkcją samochodu interesowała się nawet rodzina królewska.

Co pod maską?

Aston Martin DB5 napędzany jest czterolitrowym silnikiem, który z mocą 282 koni rozpędza ten półtoratonowy samochód do 100 km/h w 8s, aby w końcu osiągnąć maksymalną prędkość 230 km/h.

Wnętrze

Wnętrze Astona Martina DB5 to ucieleśnienie brytyjskości. Jest dostojne i luksusowe, ale pozbawione wylewności i przepychu. Charakteryzuje je piękna skóra, drewno i chromowane obręcze zegarów na kokpicie. Samochód jest czteroosobowy. Jego wyposażenie uwzględniało elektryczne szyby, regulowane ustawienie siedzeń, a w niektórych wersjach nawet klimatyzację.

DB w służbie Jej Królewskiej Mości

Pierwotnie w wersji książkowej powieści Iana Fleminga, James Bond jeździł Astonem Martinem DB Mark III. Jednak kiedy w 1964 roku powstawał trzeci z kolei film o Bondzie – „Goldfinger”, w którym marka miała zadebiutować, jego twórcy podjęli decyzję o posadzeniu agenta za kółkiem najnowszego modelu marki.

DB5 podbił wtedy serca tak wielu widzów, że stał się on symbolem agenta 007 porównywalnym z Walterem PPK i wstrząśniętym Martini.

Aston Martin DB5 pojawił się także w kolejnym odcinku przygód agenta 007 „Thunderball”, gdzie objawił się widzom w wersji doposażonej w sporą ilość broni. Miał obrotowe tablice rejestracyjne zmieniające się na życzenie kierowcy, kuloodporny ekran z tyłu auta, katapultę w siedzeniu pasażera, karabiny maszynowe, rozpylacz oleju utrudniający pościg, radar (!!!) oraz wydłużane ośki, które rozcinały opony przeciwnikom agenta.

Oryginalny Aston Martin

Następny powrót Astona Martina DB5 miał miejsce dopiero w filmie „GoldenEye”, gdzie odbył się spektakularny pościg tego auta z Ferrari F355.

W roku 2012 DB5 powrócił – tym razem prowadzony twardą ręką Daniela Craiga w filmie „Skyfall”, udowadniając swoją ponadczasowość niemal pięćdziesiąt lat po swoim debiucie.

W „Skyfall”, w którym Aston Martin DB5 miał być kompletnie zniszczony, konieczne było wykonanie repliki samochodu. Pokryto ją 24 karatowym złotem, co pozwoliło na stworzenie trójwymiarowego modelu pojazdu do sceny zniszczenia samochodu.

Aston Martin DB5 Shooting Brake

Właściciel firmy Aston Martin, David Brown, słynął z zamiłowania do myślistwa i gry w golfa. Ponieważ jego serce podbił także DB5, postanowił połączyć wszystkie swoje zamiłowania i zamówił Astona Martina DB5 w wersji  Shooting Brake, która pozwalała mu korzystać z samochodu o sportowym zacięciu, kiedy jechał na polowanie razem z psami lub ze sprzętem do golfa. Problem powstał jednak w momencie, kiedy klienci firmy zobaczyli auto dyrektora i chcieli takie samo. Przeróbkami zajęła się firma Harold Radford (Coachbuilders) Ltd. Łącznie wyprodukowano 12 DB5 w wersji Shooting Brake, co czyni z tego samochodu najrzadszą wersję Astona Martina DB5 na świecie.

I jeszcze jedno – Aston Martin DB5 został uznany za najwolniejszy samochód testowany na torze programu Top Gear … ale czy kogoś to obchodzi? :)

A co Ty myślisz o DB5? Czy podzielasz opinię, że to jeden z najpiękniejszych samochodów świata?

Zapisz

Liczba opcji ubraniowych, przed którą staje pan młody idąc do ślubu, jest stosunkowo niewielka w porównaniu z tym, jak bardzo można wciągnąć się w wir różnorodności wśród sukni ślubnych. Mimo to, większość nadużyć w sferze ubrań ślubnych kobietom uchodzi na sucho, podczas gdy mężczyźni niezwykle często kompromitują się na ślubnym kobiercu. W poniższym artykule przeanalizujemy, dlaczego tak jest.

Oczywiście pierwszą rzeczą, o której myśli każdy mężczyzna planujący ślub, jest ubranie. Są cztery główne typy męskich ubrań ślubnych, które jednak zależą od okoliczności ceremonii i wymuszają wybór odpowiednich dodatków takich jak buty, koszula czy krawat lub muszka.

Garnitur

Najpowszechniejszym ubraniem ślubnym jest bez wątpienia garnitur, który podczas ślubu nosi większość mężczyzn. Niewiele osób wie, że kolor czarny jest zarezerwowany dla okazji wieczorowych, zatem czarny garnitur noszony na ceremonii zaślubin jest ubraniowym błędem. Najlepsze kolory dla garnituru ślubnego to granatowy lub grafitowy.

Wybierając garnitur ślubny, najlepiej postawić na jego uniwersalność. Jeśli pan młody jest osobą, która nie nosi często ubrań formalnych, należy wziąć pod uwagę garnitur o prostym i nienachalnym kroju np. granatowy garnitur jednorzędowy na dwa guziki. Opcjonalnie można wziąć pod uwagę kamizelkę, która pozwoli podnieść charakter formalny ubioru, a oprócz tego umożliwi zdjęcie marynarki podczas zabaw weselnych bez konieczności obnażania się przed zebranymi gośćmi do koszuli, która jest przecież elementem bielizny.

Najważniejszym aspektem takiego garnituru ślubnego jest jego uniwersalność. W dzień ślubu, oprawiony odpowiednimi dodatkami może być formalny, ale już na poprawinach, z popielatymi spodniami i błękitną koszulą marynarka z garnituru ślubnego może być doskonałą bazą pięknego zestawu koordynowanego o casualowym wydźwięku (marynarka i spodnie w innym kolorze).

Garnitur ślubny – czego należy się obawiać? 

• garnitur o źle dobranym rozmiarze,
• garnitur z poliestru (np. srebrny lub beżowy) z metalicznym połyskiem (najczęściej do kupienia w cenie 300-600 złotych za komplet),
• garnitur w formie odbiegającej od klasycznej (cztery lub więcej guzików, brak wyłogów lub klap, bliżej nieokreślony krój krzyżujący elementy garnituru i żakietu/smokingu).

Żakiet

Żakiet tj. jaskółka, to wspaniałe ubranie formalne, noszone podczas ważnych ceremonii dziennych. Można powiedzieć, że żakiet to dzienny odpowiednik fraka. Żakiet składa się z marynarki żakietowej (która z tyłu kończy się na wysokości kolan), kamizelki, koszuli na spinki, krawata, sztuczkowych spodni oraz czarnych formalnych butów. Żakiet to odpowiednie ubranie ślubne, jednak nadaje się do noszenia wyłącznie w dzień, zatem przed weselem konieczna będzie zmiana ubrań na takie, które są stosowne wieczorem (garnitur, smoking lub frak).

Żakiet jest ubraniem na tyle wysublimowanym, że powinien być uszyty przez krawca z odpowiedniej jakości tkanin. Próba „szarpnięcia się” na żakiet sklepowy zwykle kończy się strasznym niepowodzeniem i kompromitacją.

Żakiet – czego należy się obawiać?

• futurystyczny krój,
• poliestrowe tkaniny,
• brak kamizelki.

Smoking

Smoking to klasyczne ubranie wieczorowe, które określa się angielskim zwrotem „black tie”, który odnosi się nie tylko do konieczności noszenia czarnej muszki, ale także do odpowiedniego kroju ubrania.

Ponieważ smoking to ubranie, które trudno opisać w kilku słowach, najlepiej posłużyć się krótką formą myślników.

Oto cechy marynarki smokingowej:

• jest jedno lub dwurzędowa,
• jej wyłogi pokryte są wyraźnie kontrastującym na tle marynarki jedwabiem,
• smoking jednorzędowy ma klapę szalową lub frakową,
• smoking dwurzędowy ma wyłącznie klapę frakową,
• marynarka smokingowa ma dwa rozcięcia lub nie ma ich wcale,
• kieszenie są pasplowane (nie mają patek).

Smoking może być noszony z kamizelką, ale dalece częściej widuje się go z jedwabnym pasem smokingowym, który okrywa biodra. Spodnie smokingowe mają jeden lampas wzdłuż zewnętrznej strony nogawki, który wykonany jest z tego samego jedwabiu, z którego wykonano klapy marynarki.

Smoking – czego należy się obawiać?

•  marynarka z otwartą klapą,
•  marynarka z patkami w kieszeniach,
•  marynarka z jednym rozcięciem,
•  brak pasa smokingowego lub kamizelki w zestawie,
•  poliestrowe tkaniny.

Smoking to ubranie bardzo kunsztowne i tylko nieliczne firmy na świecie są w stanie wykonać je poprawnie. Zakup gotowego smokingu w Polsce odradzamy.

Frak

Frak to najbardziej formalne z ubrań cywilnych. Okazje, podczas których należy go nosić, określa się w języku angielskim sformułowaniem „white tie”, które oczywiście przekłada się na fakt, że nosi się z nim wyłącznie białą muszkę.

Frak składa się z marynarki frakowej, która ma wyłogi pokryte jedwabiem, podobnie jak marynarka smokingowa, oraz jest wyraźnie odcięta i dopiero z tyłu wydłuża się w jaskółczy ogon (inaczej niż w żakiecie!). Do fraka zawsze nosi się białą kamizelkę oraz czarne spodnie z dwoma jedwabnymi lampasami. Biała kamizelka nigdy nie powinna wystawać spod marynarki frakowej.

Powszechnie mówi się o nim, że „dobrze leży dopiero w trzecim pokoleniu” co znaczy, że bez tradycji jego noszenia w rodzinie, frak nie może wyglądać dobrze. Na szczęście dzisiaj dość łatwy jest już dostęp do źródeł pouczających, jak uszyć prawidłowy frak. Jest to jednak wymagający proces  i podejmując się go, należy robić to wyłącznie oddając się w ręce dobrego krawca.

Frak – czego należy się obawiać?

• kamizelka frakowa wystająca poniżej marynarki,
• frak poliestrowy,
• frak z marynarką nie przylegającą dokładnie wokół korpusu,
• spodnie bez dwóch lampasów,
• czarna muszka, która noszona z frakiem oznacza kelnera.

Koszula

Oczywistym jest, że koszula ślubna musi być biała i powinna mieć formalne mankiety na spinki. Jej pozostałe cechy mogą jednak znacząco się różnić, ponieważ rodzaj koszuli ślubnej zależy w dużej mierze od ubrania, które wybierze pan młody.

Koszula do garnituru

Biała koszula z wykładanym kołnierzykiem, podwójnym mankietem na spinki oraz krytą pliską w przypadku muszki i odkrytą plisą w przypadku krawata.

Koszula do żakietu

Biała koszula z wykładanym kołnierzykiem, podwójnym mankietem na spinki i gładką plisą, ponieważ żakiet noszony jest zawsze z krawatem.

Koszula do smokingu

Biała koszula z wykładanym kołnierzykiem, podwójnym mankietem na spinki i krytą plisą, ponieważ smoking noszony jest z muszką. Opcjonalnie można założyć koszulę frakową opisaną niżej.

Koszula do fraka

Biała koszula z kołnierzykiem ze stójką, pojedynczym mankietem oraz usztywnianym gorsem z dziurkami na guziki jubilerskie.

Koszula ślubna – czego należy się obawiać?

• mankiety z guzikami,
• koszula w kolorze innym niż biały (np. dopasowana do koloru sukni panny młodej – kardynalny błąd),
• koszula z kołnierzem typu button-down (kołnierz sportowy),
• koszula z tkaniny innej niż bawełna.

Buty

W zasadzie do wszystkich rodzajów ubrania ślubnego możliwe jest założenie tylko jednego rodzaju butów, którym są wiedenki, nazywane także oxfordami.

Buty te cechuje zamknięta przyszwa i niewielka liczba ściegów na cholewce, co czyni je formalnymi. Wyróżnić można dwa główne rodzaje wiedenek: z nakładanym noskiem i bardziej formalne – bez nakładanego noska.

Buty – czego należy się obawiać?

• buty w kolorze innym niż czarny,
• buty wykonane z tworzyw sztucznych,
• buty na klejonej gumowej podeszwie,
• buty o kroju innym niż wiedenki.

Dodatki

Dowolne ubranie ślubne może zostać uświetnione zestawem dodatków.

Krawat

W przypadku krawata i żakietu powinien być to krawat stonowany i bez wzorów. Krawat najlepiej zawiązać na węzeł „four in hand”.

Muszka

W przypadku smokingu i fraka ozdobą noszoną pod szyją jest odpowiednio czarna i biała muszka.

Spinki do mankietów

Jest to dodatek obowiązkowy przy koszulach z mankietami na spinki. Formalne spinki powinny być stonowane i niezbyt obfite w formie. Mogą być całe srebrne lub zdobione np. masą perłową, onyksem lub bardziej szlachetnym materiałem, który jednak nie powinien być krzykliwy.

Zegarek

Choć szczęśliwi czasu nie liczą, pan młody może także zdecydować się na zegarek, który powinien być prosty w formie i mieć możliwie cienką kopertę, która z łatwością schowa się pod mankiet koszuli.

Kwiat w butonierce

Dowolne ubranie ślubne będzie wyglądać przepięknie z kwiatem w butonierce. Wbrew powszechnemu przekonaniu, butonierka to nie kieszonka na piersi marynarki ani chusteczka, którą się do niej wkłada, ale dziurka w klapie marynarki. Najlepszym kwiatem do butonierki podczas ślubu jest biały goździk.

Powyższy poradnik ślubny jest kompleksowy, a informacje w nim zawarte są rzetelne. Nie sposób jednak na łamach jednego artykułu zawrzeć wszystkich szczegółowych informacji dot. ubrań ślubnych. Osoby zainteresowane poszerzeniem swojej wiedzy odsyłamy do artykułów Tomasza Milera – właściciela pracowni Miler Bespoke Tailoring, który w sposób szczegółowy opisał ubrania ślubne na swoim blogu w następujących artykułach: żakiet, smoking, frak, koszula ślubna, buty ślubne.

Zapisz