Sherry to jedno z win o najbardziej złożonej historii, którego produkcja jest niezwykle pracochłonna. Ten unikatowy trunek powstaje w Andaluzji – południowej części Hiszpanii. Winnice zlokalizowane są w bliskości miast Jerez de la Frontera, Puerto de Santa Maria i Sanlucar de Barrameda, które razem tworzą tak zwany Złoty Trójkąt. Gorące lata i łagodne zimy, unikalna gleba  (czysta), biała kreda Albariza oraz chłodne i ciepłe wiatry levane i poniente sprawiają, że region ten produkuje jedne z najciekawszych win świata.

Sherry jest niesamowicie wszechstronnym winem. Począwszy od wersji jasnych i wytrawnych, po ciemne, złożone i potężne „eliksiry”, mogące dojrzewać nawet setki lat. Do produkcji Sherry używa się trzech rodzajów winorośli. Najbardziej popularną odmianą jest Palomino, która stanowi około 90% upraw i robi się z niej główne typy Sherry. Z Pedro Ximenez (lub Pedro Himenez) powstają trunki słodsze i bardziej skoncentrowane, a z Muskata Aleksandyjskiego wyłącznie słodkie wina. Grona są ręcznie zbierane i transportowane do winnicy w małych pojemnikach, gdzie ostrożnie wyciśnięty moszcz jest powoli fermentowany. Sherry dojrzewa w dębowych beczkach tak magazynowanych, by wykorzystać chłodną morską bryzę wiatru poniente.

Fermentacja wina ma miejsce w stalowych tankach i trwa maksymalnie 12 tygodni, a jej efektem jest bardzo wytrawny trunek o mocy 11 -12% alkoholu. Następnie wino zostaje przelane do otwartych kadzi, dodane zostają różne rodzaje drożdży, a na powierzchni wina zaczyna formować się gruba, szczelna “czapa” drożdżowa, tak zwany flor, który w początkowych fazach prowadzi fermentację produkując alkohol, a później prowadzi procesy z udziałem tlenu z powietrza, efektem których są związki chemiczne wpływające na smak. W wielu regionach winiarskich dostęp powietrza atmosferycznego z jego mikroorganizmami jest problematyczny, natomiast przy produkcji Sherry to efekt pożądany. Wino jest klasyfikowane w zależności od jakości floru. To na jego podstawie winiarz ocenia jaki charakter chce nadać powstającym trunkom:

• wina z dobrym lekkim i jasnym florem, który jest szczelny i zapobiega utlenianiu się trunku, zostają sklasyfikowane jako Sherry Fino;

• wina ze słabiej rozwiniętym florem, bardziej utlenione, ciemniejsze, zostają sklasyfikowane jako Sherry Oloroso.

Na tym etapie produkcji, następuje wzmocnienie wina spirytusem gronowym, zazwyczaj pochodzącym z hiszpańskiej La Manchy. Wino zostaje wzmocnione do 15%. Takie warunki pozwalają na doskonały rozwój floru. Oloroso natomiast zostaje wzmocnione do 17%. Tak wysoka alkoholowość powoduje, że drożdże budujące flor umierają, a on sam zaczyna znikać. Następuje druga klasyfikacja win. Jeśli flor Fino dobrze się rozwinął, to winiarz nie zmieni jego charakteru. Jeśli słabo, wino zostanie wzmocnione do 17% i zamieni się w Oloroso.

Wielkim wyróżnikiem wpływającym na unikatowość oraz złożoność powstających tam trunków jest sposób ich dojrzewania w tzw. systemie Solera. Polega on na przechowywania wina w trzech do nawet czternastu rzędach beczek, połączonych ze sobą, ustawionych jedna na drugiej. System ów służy do utrzymywania kontroli i uzyskiwania stałego smaku poprzez przepływanie wina z górnych do dolnych rzędów. Beczki wypełnione są w około 80%, co pozwala na wytworzenie się floru. Najmłodsze wina nalewane są do górnych beczek zwanych criaderas, natomiast najstarsze, z dolnego rzędu (solera), służą do napełniania butelek. Zazwyczaj beczki, w ciągu jednego roku, opróżnia się w 30 procentach, a następnie ubytek uzupełnia się winem młodszym, z wyższych poziomów.

Sherry Fino nabiera specyficznych aromatów dzięki flor, który potrzebuje stałej pożywki, dlatego ważne jest, by do rzędu solera docierało młode wino z górnych criaderas. Z tego powodu Fino rzadko dojrzewa dłużej niż 3 lata, dzieje się tak, by nie nabrało zbyt utlenionego charakteru i zachowało swoją świerzość. Wina typu Oloroso lub słodsze ze szczepów Pedro Ximenez lub Muskat mogą dojrzewać w systemie Solera, bez floru, nawet 30 lat. Przez ten czas alkohol może wzrosnąć nawet do 22%.

Spośród wielu stylów Sherry wyróżnić możemy kilka najważniejszych:

• Fino – są najjaśniejsze  i najbardziej wytrawne. Pełne niuansów cytrusów, migdałów, orzechów oraz charakterystycznej słoności. Powinno być pite młode a ich alkoholowość nie przekracza 15%;

• Oloroso – ciemnobrązowe,  pełne aromatów toffi, skóry i przypraw. Jest w pełni wytrawne, ale czasami dosładza się je Pedro Ximenez lub Muskatem, by zrobić słodkie Sherry Cream;

• Amontillado – gdy po około pięciu latach w Solerze flor fino zaczyna umierać i utleniający się trunek zyskuje bursztynowo-migdałowy odcień wino zmienia się w fino-amontillado. Wino to jest nadal wytrawne, ale jego smak staje się  pełniejszy i bogatszy. Po 10 latach w solerze wino zmienia się w Amontillado, a kolor staje się ciemno orzechowy. W ustach jest wytrawne, pełne, bogate i lekko pikantne;

• Palo Cortado – to rzadkie i drogie Sherry powstaje gdy nieoczekiwanie umiera flor Fino.  Finezyjne połączenie świeżego orzechowego charakteru, ze strukturą Oloroso.

Słodkie Sherry:

• Pedro Ximenez – bardzo słodkie, charakteryzują je aromaty suszonych owoców, kawy i ciemnej czekolady;

• Muskat  – bardzo słodkie, jego aromaty są podobne do PX, ale wyczuwalne są akcenty skórek cytrusów.

Sherry mieszane:

• Pale Cream – jest to fino z dodatkiem słodkiego moszczu z winogron;

• Medium Sherry – mieszanka Amontillado i słodkich Sherry;

• Cream Sherry – mieszanka Oloroso i słodkich Sherry.

O Autorze:

Maurycy Michalak – pasjonat win i mocnych alkoholi. Wieloletnie doświadczenie w branży alkoholowej zdobywał w całej Europie. . Posiada trzeci poziom certyfikatu WSET (Wine & Spirit Education Trust). Na co dzień odpowiedzialny jest za dobór portfolio win w sklepie Miler Spirits & Style.

Każdego z nas pasjonują historie opowiadające o bogaczach tracących swoje majątki w ciągu jednej nocy i  biedakach, którzy weszli do kasyna z jednym dolarem, a wyszli z milionami na koncie. Niestety zazwyczaj są to tylko opowieści, które snują inni gracze, przy stoliku, ze szklaneczką whisky i talią kart w ręce. Kasyna strzegą swoich tajemnic, nie lubią ujawniać ile pieniędzy straciły lub ile zarobiły od osób, którym się nie powiodło. Prezentujemy listę 10 najbardziej rozpoznawalnych i luksusowych kasyn na świecie, które każdej nocy obracają ogromnymi pieniędzmi.

1. Kasyno Foxwoods – Connecticut, USA

Foxwoods jest drugim największym kasynem w Stanach Zjednoczonych, a trzecim na świecie. Kompleks składa się z sześciu części, a powierzchnia przeznaczona do gry wynosi 440 tysięcy metrów kwadratowych. Wewnątrz kasyna znajduje się aż 7200 automatów i ponad 380 stołów, a zainteresowani mogą zagrać we wszystkie możliwe gry hazardowe. Kasyno powstało w roku 1986, jako salon do gry w bingo, na terenie rezerwatu zamieszkiwanego przez Indian z plemienia Mashantucket Pequot i to właśnie oni prowadzą Foxwoods. Na mocy umowy zawartej z rządem mają prawo do uprawiania hazardu, a także do monopolu na lokalnym rynku, muszą jednak płacić 25% podatek z zysków pochodzących z automatów. Stan Connecticut zarabia w ten sposób około 200 milinów dolarów rocznie.

2. Crown Casino – Melbourne, Australia

Crown Casino jest największym kasynem w Australii, a także jednym z największych i najbardziej luksusowych na świecie. Zostało otwarte w 1997 roku, a jego powierzchnia wynosi 510 tysięcy metrów kwadratowych. Otwarte jest przez 365 dni w roku, siedem dni w tygodniu, przez 24 godziny na dobę, z wyjątkiem kilku świat, między innymi Bożego Narodzenia. W kasynie często odbywają się uroczystości i gale np. rozdanie nagród filmowych, czy wręczenia pucharu Grand Prix w Formule 1. Wnętrza są zaprojektowane z przepychem i od progu budzą w gościach zachwyt. Jedna z sal wyłożona jest czarnym marmurem, a inna udekorowana jest ręcznie tkanymi dywanami, z kolei ta najbardziej reprezentacyjna, pełna jest złotych detali. W kasynie można zagrać zarówno na automatach jak i przy stołach, np. w Blackjacka, grę w kości, Pai gow, pokera, bakarata czy ruletkę.

3. Kasyno w Baden-Baden – Niemcy

Kasyno w niemieckim Baden-Baden jest jednym z najsłynniejszych na świecie, stało się tak za sprawą jego wyjątkowej i ciekawej historii sięgającej prawie dwustu lat wstecz. Początek sławy Baden-Baden, miał miejsce jeszcze w starożytności, kiedy to z kurortu oferującego gorące, lecznicze źródła korzystali Rzymianie. Przez lata do uzdrowiska, ale i kasyna przyjeżdżało wiele artystów – aktorów i poetów, którzy pod przykrywką odpoczynku chcieli wygrać trochę pieniędzy. Sam Dostojewski, po śmierci żony, stracił w Baden-Baden większość swoich oszczędności i by utrzymać rodzinę oraz dom, w przeciągu 21 dni, napisał autobiograficznego Gracza, jedną ze swoich najlepszych książek, która wyciągnęła go z „dołka” finansowego. Lew Tołstoj w Annie Kareinie opisał właśnie kurort i kasyno w Baden-Baden. Kasyno nie oferuje niczego nowego, po za kilkoma standardowymi grami i niedawno dostawionymi automatami. Oczarować może ciekawa historia, a zainteresować oferta zwiedzania kasyna i kurortu, których wnętrza urządzono z barokowym przepychem.

4. Kasyno Sun City –  Republika Południowej Afryki

Sun City to kompleks hoteli i kasyn wybudowany w 1979 roku na skraju pustyni Kalahari, na kraterze prehistorycznego wulkanu. Było to jedno z niewielu miejsc, w których hazard był dozwolony i legalny, przyjeżdżali tu ludzi z całego kraju, żeby móc swobodnie się zabawić. Początkowo miał być przeznaczony tylko dla białych mieszkańców Republiki Południowej Afryki, oczywiście z czasem uległo to zmianie i dzisiaj do kasyna i hotelu wstęp ma każdy. W kasynie można zagrać w niemalże każda grę, zarówno na stole jak i automacie, a dla gości kompleksu dostępne jest luksusowe pole golfowe, o dość dużym stopniu trudności, które zaprojektował jeden z najlepszych golfistów w historii – Gary Player.

5. Casino di Monte Carlo – Monako

Kasyno w Monte Carlo jest najprawdopodobniej najbardziej rozpoznawalnym tego typu obiektem na świecie. Wybudowano je w XIX wieku, na polecenie księżnej Karoliny, żeby podratować sytuację finansową rodziny królewskiej, której w tamtym czasie groziło bankructwo. Dzisiaj jest to miejsce spotkań najbogatszych ludzi świata, a stawki, o które się tam gra są ogromne. Kasyno jest bardzo eleganckie i luksusowe, bardziej przypomina jedną z siedzib królewskich, niż „jaskinię” hazardu. Do wejścia prowadzi piękna aleja stworzona z fontann i palm, a wewnątrz, oprócz stołów do gry i automatów, znajduje się również balet i teatr. Do środka wpuszcza odźwierny, który pozwoli wejść do kasyna tylko osobie ubranej w strój wieczorowy i nie pochodzącej z Monako. Fani James Bonda z pewnością kojarzą kasyno z kilku filmów o agencie 007 (np. Casino Royal).

6. Casino’ di Venezia – Włochy

Kasyno w Wenecji uznawane jest za najstarsze, otwarto je w 1638 roku. Renesansowy budynek zaprojektował znany architekt Mauro Codussi, a wnętrza zdobi wiele rzeźb i obrazów, autorstwa barokowego malarza Mattia Bortoloniego. Początkowo kasyno miało pozwolić władzom miasta na kontrolę hazardu w czasie weneckiego karnawału, a wejść do budynku mogły tylko osoby w maskach, okazało się jednak, że chętnych do gry nie brakuje również w inne dni roku.

Dzisiaj, żeby wejść do kasyna, nie jest już potrzebna maska, trzeba być jednak odpowiednio ubranym. Gracz ma do wyboru wiele różnych gier z całego świata, miedzy innymi francuskie gry kasynowe: ruletkę, Chemin de fer, Trente et quarante, a także typowo amerykański Texas Hold, Blackjack, Carribean Stud czy kilkaset automatów jednorękiego bandyty. Kasyno znane jest również z muzeum znajdującego się wewnątrz budynku, poświęconego kompozytorowi Ryszardowi Wagnerowi, który zmarł w weneckim kasynie.

7. Kasyno Venetian – Makau, Chiny

Kilka lat temu, najbardziej dochodowym kasynem w Las Vegas było tak zwane Kasyno Weneckie, które jest duplikatem Pałacu Dożów w Wenecji. Budynek jest niemalże idealną kopią weneckiego budynku, wewnątrz namalowano identyczne freski, a po obiekcie można poruszać się gondolami. Sukces kasyna, sprawił, że jego właściciel, Sheldon Adelson, postanowił otworzyć dokładnie takie samo w Makau, Chińskiej oazie hazardzistów. Kasyno jest uznawane za szósty największy na świecie budynek, ma 40 pięter i 980 tys. km kwadratowych powierzchni. Chętni do zabawy, mogą pograć w czterech tematycznych salach, które są wielkości ośmiu przeciętnych kasyn. Każde z czterech pomieszczeń: Imperial House, Red Dragon, Phoenix i Golden Fish, wypełnione jest automatami (3400) i stołami do gry (800).

8. Tusk Rio Casino Resort – Klerksdorp, RPA

Kasyno Tusk Rio znajdujące się w Republice Południowej Afryki, otwarte zostało w maju 2002 roku. Gości z pewnością oczaruje egotyczne otoczenie obiektu, palmy, słonie, odmienna kultura i bezustannie trwający karnawał. Dom gry pracuje nieprzerwanie, całą dobę, każdego dnia roku. Gościom oferuje się wiele rozrywek, miedzy innymi około 300 automatów do gry, stoły do bilarda, pokera, blackjacka i kilku innych standardowych gier oraz cotygodniowy turnieje, w których każdy, nawet amator, może sprawdzić swoje umiejętności. Oprócz gier, podróżni mogą skorzystać również z innych atrakcji, np. paintballu, golfa, cartingu czy nurkowania.

9. Kasyno Circus Circus – Las Vegas, USA

Kasyno Circus Circus w Las Vegas otwarte zostało w październiku 1968 roku, a stworzono je według projektu architektów z Rissman and Rissman Associates. Obiekt charakteryzuje się cyrkowym wystrojem oraz wieloma rozrywkami, między innymi spektaklami nawiązującymi do tej tematyki. Dla gości, korzystających z kasyna i hotelu, są również dostępne baseny, kilka sal balowych i kaplica ślubna. W 1993 roku Circus Circus otworzyło pierwszy park tematyczny w Las Vegas – Adventuredome, w którym można skorzystać z wielu różnych atrakcji, między innymi kolejek i karuzel.

W 1993 roku Circus Circus zostało okradzione z zawrotnej sumy 3 milionów dolarów, było to największe oszustwo z kasynem w tle w historii. Przestępców było dwoje, Heather Tallchief i jej partner Roberto Solis. Ona zatrudniła się jako kierowca bankowozu i kiedy miała przywieźć do kasyna pieniądze do uzupełnienia bankomatów, po prostu odjechała. Co ciekawe policji nie udało się ich złapać. Uciekli z kraju, Haether przebrała się za schorowaną staruszkę na wózku inwalidzkim, a Roberto za jej lekarza.

10. Kasyno Marina Bay Sands – Singapur

Kompleks Marina Bay Sands został otwarty w 2011 roku. Projekt obiektu stworzył architekt Moshe Safdie, dla którego inspiracją był domek z kart. W skład kompleksu wchodzi kasyno, hotel, centrum handlowe, muzeum Sztuki i Nauki, dwa teatry oraz taras na dachu z 151 metrowym basenem, parkiem (250 drzew i 650 innych roślin), z którego rozpościera się niezwykły widok na cały Singapur. Wewnątrz kasyna, gracze znajdą 500 stołów do gry, między innymi do bakaratu, ruletki, Sic Bo i 2300 automatów. Goście nie będą mogli jednak zagrać w pokera Texas Holdem, zamiast niego, kasyno oferuje pokera singapurskiego, stworzonego specjalnie dla Marina Bay Sands, który jest wariacją pokera karaibskiego. Co ciekawe mieszkańców Singapuru obowiązuje opłata za wejście na teren kasyna, wynosi ona 100 dolarów, ma ona na celu zniechęcenie mieszkańców do hazardu, a co za tym idzie, straty pieniędzy, które mogliby wydać w inny, bardziej pożyteczny dla gospodarki sposób.

Amerykańska kinematografia słynie z tworzenia „wyciskaczy łez”. Jedne są lepsze, drugie gorsze, ale większość mężczyzn i tak omija tego rodzaju produkcje szerokim łukiem. Zapach kobiety ciężko jednoznacznie zakwalifikować do jakiegoś gatunku filmowego, ale trzeba przyznać, że emocje w obrazie Martina Bresta wysuwają się na czołową pozycję. Nie są to jednak „tanie” próby wzruszenia widza.

Charlie Simms (Chris O’Donnell) jest uczniem elitarnej szkoły Berd. Chłopak pochodzi z biednej rodziny, a jego stypendium jest za niskie, by mógł jechać na święta do domu. Jedynym wyjściem z sytuacji jest znalezienie dorywczej pracy podczas Święta Dziękczynienia. W ten sposób Charlie zostaje opiekunem emerytowanego, niewidomego pułkownika Franka Slade’a (Al Pacino). Od razu przekonuje się, że praca nie będzie łatwa. Pułkownik nie należy do najmilszych ludzi na świecie – nieustannie klnie, jest opryskliwy i znieważa Charliego. Jednak pieniądze, jakie oferuje rodzina Slade’a za opiekę, są na tyle duże, że chłopak przyjmuje pracę. Pułkownik ma jednak plan – postanawia wyjechać do Nowego Jorku, spędzić tam najlepszy weekend w swoim życiu, a potem popełnić samobójstwo. Opieka nad nieznośnym niewidomym to nie jedyny problem Charliego, zostaje on też wplątany w zniszczenie samochodu dyrektora i musi podjąć decyzję – czy powie, kto jest odpowiedzialny za wybryk, czy zachowa milczenie i zostanie wyrzucony ze szkoły. Między Charliem i Frankiem powoli nawiązuję się nić porozumienia, a wspólnie spędzony czas każdego z nich czegoś uczy.

Ukazanie relacji między wkraczającym w życie młodzieńcem a starszym i doświadczonym mentorem jest mocno „zużytym” tematem zarówno w filmie, jak i literaturze. Opieka nad niepełnosprawnym, zgorzkniałym człowiekiem i stopniowe przywracanie mu chęci do życia to też nie pierwszyzna. Nie ma co kryć, fabuła jest dosyć sztampowa, więc co zadecydowało o tym, że film przez wielu uważany jest za arcydzieło, a nawet został nominowany do Oscara w kategorii „Najlepszy film”? To Al Pacino. Rola niewidomego żołnierza to chyba największe osiągnięcie w jego karierze. Pacino jako Slade to człowiek o dwóch twarzach – na zewnątrz zimny i wulgarny, a przy bliższym poznaniu ciepły i bardzo emocjonalny człowiek. O tym, jak przekonujący jest jako niewidomy, nie warto nawet pisać – to trzeba zobaczyć!

Rzadko zdarza się, że jeden aktor jest filarem całego filmu, ale w tym wypadku tak właśnie się stało. Nie znaczy to, że Zapach kobiety jest słabym filmem, a jedynie Pacino ratuje całą produkcję. Obraz jest ciekawy i ogląda się go z przyjemnością, jednak bywają momenty, w których reżyser na siłę próbuję wywołać u widza emocje. Najlepszym tego przykładem jest końcowa mowa, która jest tak patetyczna, że aż ociera się o kicz. Kiepsko wypada też postać Charliego – jest niezdecydowany, nieśmiały i brakuje mu charakteru. Był to zapewne celowy zabieg, mający na celu skontrastować młodzika z elitarnej szkoły z twardym pułkownikiem, ale nie wyszło to najlepiej i Charlie zamiast budzić sympatię, po prostu irytuje.

Zapach kobiety to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika X muzy. Genialna rola Pacino i scena, w której niewidomy Slade tańczy tango, to coś, dzięki czemu ten film wszedł na stałe do kanonu. Te kilka mankamentów w filmie w żadnym razie nie przeszkadza, a produkcja jako całość to naprawdę kawał dobrego kina.

Zapisz