Jaguar E-Type to kultowy samochód z lat 60. Kiedy wyszedł w 1961 roku, natychmiast podbił serca miłośników motoryzacji. Pomimo że E-Type był około trzykrotnie tańszy niż samochody najbardziej prestiżowych producentów szybkich samochodów, nawet Enzo Ferrari stwierdził, że to „najpiękniejszy samochód świata”. 

Jaguar E-type – odrobina historii

W roku 1955, za kierownicą Jaguara D-Type Mike Hawthorne wraz z Ivorem Buebem wygrali prestiżowy i znany na całym świecie 24-godzinny wyścig Le Mans. Był to początek dobrej passy kierowców modelu D-Type, którzy przez kolejne dwa lata praktycznie nie schodzili z podium. Oczywiście było to źródłem niesamowitego zainteresowania zarówno zwycięzcami jak i samym samochodem. Niezwykłe właściwości auta skłoniły dyrekcję Jaguara do podjęcia decyzji o wykonaniu sportowego samochodu, nadającego się do ruchu na drogach publicznych. Bill Heynes i Malcolm Sayer stworzyli jego pierwszą wersję. Tak właśnie po raz pierwszy powstał model E-Type.

Inspirowany modelem D-Type

Smukłe i aerodynamiczne nadwozie z długą maską oraz krótką kabiną i tyłem wzorowane było na Jaguarze D-Type. Ta stylistka była też charakterystyczna dla roadsterów (samochodów z nadwoziem, w którym dach nie jest integralną częścią, ale przypina się go do karoserii).

Kształty i proporcje auta  zostały docenione przez samego Enzo Ferrari, który ogłosił je: najpiękniejszym samochodem, jaki kiedykolwiek powstał. W 2008 roku, brytyjski magazyn “The Daily Telegraph” umieścił E-Type na pierwszym miejscu listy 100 najpiękniejszych samochodów wszech czasów. Jaguar znalazł też swoje miejsce w nowojorskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej i jest jednym z sześciu wystawionych tam samochodów. Nic dziwnego, E-Type do dzisiaj wywiera niesamowite wrażenie dzięki swoim ponadczasowym kształtom.

Jaguar E-Type stał się ikoną lat sześćdziesiątych oraz obiektem pożądania całych pokoleń miłośników motoryzacji. Mimo około trzykrotnie niższej ceny od konkurencyjnych odpowiedników takich jak Ferrari czy Maserati, wciąż pozwolić sobie na niego mogli tylko nieliczni. Wśród jego znanych posiadaczy warto wymienić Brigitte Bardot,, Tony’ego Curtisa, Roya Orbisona, Franka Sinatrę, Grace Kelly, Steve’a McQueena czy Charltona Hestona.

Co pod maską ma Jaguar?

Produkcję Jaguara E-Type podzielono na 3 główne serie (1,2,3) oraz dwie edycje limitowane (Low Drag Coupé oraz Lightweight E-Type). Pierwsza i druga seria wyposażone były w 6-cylindrowy silnik XK6 o pojemności 3.8 l (do 1964 roku) oraz 4.2 l (do 1971 roku), zasilany trzema gaźnikami typu SU. Silniki te legitymowały się taką samą mocą 265 KM oraz prędkością maksymalną wynoszącą 241 km/h, natomiast różniły się maksymalnym momentem obrotowym – mniejszy z nich osiągał 325 Nm, a większy 384 Nm.

Obydwie wersje rozpędzały się do 100 km/h w czasie około 7 s. Osiągi te robią wrażenie nawet dzisiaj – wiele obecnie produkowanych samochodów nie nadążyłoby za ponad 50-letnim już Jaguarem. Wraz z wprowadzeniem serii 3. zdecydowano się na zmianę jednostki napędowej – rzędową szóstkę zastąpił 12-cylindrowy silnik w układzie V słynący z „aksamitnej kultury pracy” oraz dźwięku wydechu wywołującego ciarki na plecach.

Pojemność skokowa wzrosła do 5.3 l, moc do 272 KM, a maksymalny moment obrotowy do 412 Nm. Mimo podwojenia liczby cylindrów, osiągi poprawiły się nieznacznie ze względu na większą o 189 kg masę własną. Sprint od 0 – 100 km/h trwał 6,4 s, a prędkość maksymalna wynosiła 238 km/h. Napęd przekazywany był na koła poprzez 4-biegową skrzynię manualną lub dostępną od 1966 roku 3-biegową skrzynię automatyczną (tylko w nadwoziu 2+2).

Dodatkowo, wszystkie wersje Jaguara E-Type były wyposażone standardowo w hamulce tarczowe na przedniej i tylnej osi oraz innowacyjne, niezależne tylne zawieszenie, które zadebiutowało właśnie w tym modelu. Ciekawostką jest fakt, że owe zawieszenie, oczywiście znacznie zmodyfikowane, aż do 2004 roku było montowane w Astonie Martinie DB7!

W zależności od wersji, w modelu E-Type mogły się znaleźć takie elementy wyposażenia jak wspomaganie kierownicy czy klimatyzacja.

Nadwozie E-Type

Jaguar E-Type występował w kilku wersjach nadwoziowych jako kabriolet, coupé oraz coupé 2+2 z powiększonym rozstawem osi i dodaną tylną kanapą.

• Seria 1. charakteryzuje się szklanymi osłonami reflektorów oraz kierunkowskazami znajdującymi się nad zderzakami.
• Wprowadzenie serii 2., a wraz z nią kosmetycznych zmian, wiązało się z koniecznością dostosowania tego sportowego modelu do przepisów bezpieczeństwa obowiązujących w Stanach Zjednoczonych. Zniknęły więc szklane osłony reflektorów, a kierunkowskazy i tylne światła zostały przemieszczone. “Przy okazji” powiększono wlot powietrza, doposażono go w dwa elektryczne wentylatory oraz ulepszono hamulce. Interesujący jest fakt, że zmiany te wprowadzono we wszystkich modelach, a nie tylko w tych przeznaczonych na rynek amerykański.
• Seria 3. charakteryzuje się jeszcze większym wlotem powietrza, ulepszonymi hamulcami, poszerzonymi błotnikami oraz emblematem informującym o 12-cylindrowej jednostce napędowej.

Jaguar – ikona samochodów sportowych

Jaguar E-Type sprzedał się w liczbie nieco przekraczającej 70 tys. egzemplarzy. Dzisiaj jest obiektem pożądania kolekcjonerów oraz pasjonatów motoryzacji. Średnia cena używanych egzemplarzy z początku produkcji kształtuje się na poziomie 76 000$, a wartość najdroższej, limitowanej wersji Lightweight szacowana jest na prawie 3.500.000$!

E-Type współcześnie

O ponadczasowości tego wytworu brytyjskiej motoryzacji może świadczyć fakt powstawania nowoczesnych wersji, opartych na pierwowzorze z lat sześćdziesiątych.

Jednym z producentów zmodernizowanego E-Type jest firma Eagle, która oferuje 3 różne modele: standardowego E-Type, Speedstera oraz Low Drag GT. Pierwszemu z nich najbliżej do oryginału, został on jednak znacznie ulepszony i dostosowany do wymogów, które stawia dzisiejsza motoryzacja. Gaźniki zastąpiono układem wtryskowym, poprawiono m.in. wycieraczki, pompę paliwa, wspomaganie układu kierowniczego, układ chłodzenia i klimatyzację. Zastosowano też lżejsze materiały (stopy magnezu i aluminium) i dodano zabezpieczenia antykradzieżowe. Można się skusić prawda?

Eagle Speedster

Eagle Speedster wyraźnie odróżnia się od pierwowzoru – linia nadwozia jest bardziej obła, a w oczy rzuca się dużo mniejsza szyba czołowa oraz wielkie tarcze hamulcowe schowane za aluminiowymi, szprychowymi obręczami. Wnętrze jest klasą samą w sobie, wykonane z niesłychaną dbałością o najmniejsze detale. Zadbano również o układ napędowy. Zastosowano 6-cylindrowy, rzędowy silnik o pojemności 4.7 l i mocy 345 KM oraz 5-biegową skrzynię biegów. Dzięki użyciu lżejszych materiałów, Eagle Speedster legitymuje się lepszym stosunkiem mocy do wagi niż Porsche 911 Turbo! Niestety taka jakość jest w cenie. Na nowy egzemplarz Eagle Speedstera należy przygotować około 600 000 funtów.

W poniższym filmie, fragmencie programu motoryzacyjnego Top Gear, Jeremy Clarkson prezentuje pierwszy egzemplarz E-Type’a – wyżej opisanego Speedstera.

Eagle Low Drag GT

Eagle Low Drag GT to alternatywa dla Speedstera. Model posiada ten sam silnik, co Speedster i również jest zestrojony z 5-biegową skrzynią biegów. Zaskakuje w nim dbałość o najdrobniejsze detale oraz jakość ich wykonania.

Wszystkie modele Eagle’a łączą w sobie klasyczną elegancję oraz ponadczasowe wzornictwo z nowoczesną technologią. Innymi słowy, to dzieła sztuki.

Zgadzacie się z Enzo Ferrari, że Jaguar E-Type to najpiękniejszy samochód jaki widział świat?

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy jak istotnym elementem savoir-vivre jest precedencja. To tajemniczo brzmiące słowo pochodzi od łacińskiego słowa procedere czyli poprzedzać i określa zasady pierwszeństwa. Dotyczy powitań, pożegnań, sadzania gości przy stole, a także siadania w samochodzie.

Wiele osób uważa precedencję za zbędne utrudnianie życia, warto jednak poznać kilka zasad, dzięki którym sytuacje stawiane przed nami przez życie będą łatwiejsze do rozwiązania. Dziś skupimy się na hierarchii zajmowania miejsc w samochodzie podczas podróży służbowych i prywatnych. Gotowi do drogi? :)

Podróż służbowa samochodem

Hierarchia zajmowania miejsc podczas podróży służbowej zależna jest od tego, kto prowadzi samochód. Wielu osobom wydaje się, że miejsce obok kierowcy jest zawsze najbardziej uprzywilejowane, ale zasada ta nie dotyczy sytuacji służbowych. Jeżeli jedziemy taksówką lub samochodem ze służbowym kierowcą, wówczas najbardziej uprzywilejowane miejsce znajduje się na tylnej kanapie, po przekątnej od kierowcy. Zatem w Europie kontynentalnej, USA i w większości państw świata jest to miejsce po prawej stronie tylnej kanapy, a w krajach gdzie obowiązuje ruch lewostronny takich jak Wielka Brytania, Irlandia, Chiny, Indie czy Japonia po jej lewej stronie. Jest to miejsce najwygodniejsze ponieważ osoba siedząca na nim może swobodnie rozmawiać z kierowcą utrzymując choćby częściowy kontakt wzrokowy, zapewnia ono także komfort wysiadania i wsiadania do samochodu od strony chodnika. Kolejne w hierarchii jest miejsce znajdujące się za fotelem kierowcy, a najniższe rangą jest miejsce obok kierowcy. Ważne osoby, które korzystają z usług kierowcy nie podróżują raczej w trzy osoby na tylnej kanapie. Z kolei samochody dwuosobowe o charakterze sportowym prowadzone są przez swoich właścicieli i nie są wykorzystywane do podróży oficjalnych.

W precedencji zajmowania miejsc w samochodzie należy kierować się zasadą hierarchii ważności. Oznacza to, że osoba o wyższym stanowisku zajmuje ważniejsze miejsce w samochodzie. Uwaga! Jeżeli nie jesteśmy w stanie określić zawodowej hierarchii przewożonych osób (lub pełnią one funkcje te samej rangi), wówczas o precedencji zajmowania miejsc decyduje wiek lub płeć gdzie pierwszeństwo przyznaje się osobom starszym oraz płci pięknej. Pamiętajmy o podstawowych zasadach savoir-vivre, które mówią, że mężczyzna powinien otwierać i zamykać drzwi kobiecie, powinien także pomóc jej przy wsiadaniu i wysiadaniu z pojazdu.

Sprawa ma się inaczej, gdy podróżujemy służbowo, ale pojazdu nie prowadzi etatowy (wyznaczony) kierowca, tylko równy rangą współpracownik. W takiej sytuacji kierowca jest wyłaniany w wyniku ustaleń między podróżującymi osobami, a pasażer zajmuje miejsce obok niego. Jeśli podróżujących w takim układzie jest więcej, zajmują pozostałe miejsca w wyniku własnych ustaleń.

Podróż taksówką

Jeżeli jedziemy sami taksówką, zawsze zajmujemy miejsce po prawej stronie tylnej kanapy. Robimy tak ze względów czysto praktycznych – będzie nam łatwiej rozmawiać po drodze i płacić przy wysiadaniu. Warto też pamiętać, że gdy jedziemy taksówką ze swoim gościem, klientem lub przełożonym, w dobrym tonie jest „oddanie” mu miejsca przy tylnych prawych drzwiach. Takie zachowanie świadczyć będzie o szacunku, jakim go darzymy.

Tyle teorii, przejdźmy do praktyki i przyjrzyjmy się zasadom precedencji na konkretnych przykładach. Oto kilka scenariuszy:

Sytuacja 1:

W podróż służbową udają się:

• prezes firmy
• zastępca prezesa
• zagraniczny gość będący prezesem partnerskiej firmy
• etatowy kierowca

W jaki sposób podróżujące osoby powinny usiąść w samochodzie?

Gość zawsze zajmuje najważniejsze miejsce w samochodzie. Prezes zagranicznej firmy siada więc na miejscu znajdującym się po przekątnej od kierowcy, prezes firmy zajmuje miejsce po lewej stronie tylnej kanapy, zastępca  zajmuje fotel obok kierowcy.

Sytuacja 2:

W podróż służbową udają się:

• prezes
• asystentka prezesa
• szeregowy pracownik
• etatowy kierowca

Prezes zajmuje miejsce po prawej stronie kanapy, asystentka siada za kierowcą, a pracownik na przednim fotelu.

Sytuacja 3:

W podróż służbową udają się:

• prezes firmy, który prowadzi swój samochód
• asystentka prezesa
• zastępca prezesa
• gość prezesa

W jaki sposób podróżujące osoby powinny usiąść w samochodzie?

W tym przypadku najbardziej uprzywilejowanym miejscem jest fotel obok kierowcy, więc zajmuje je gość. Zastępca prezesa siada po prawej, asystentka po lewej stronie tylnej kanapy.

Sytuacja 4:

W podróż służbową udaje się:

• prezes firmy
• pracownik, który prowadzi samochód

Gdzie powinien usiąść prezes?

Jeśli pracownik nie pełni oficjalnej funkcji kierowcy, prezes siada na fotelu obok niego.

Sytuacja 5:

W podróż służbową udaje się:

• Dwóch profesorów uniwersytetu
• Sekretarka
• Kierowca

W jaki sposób podróżujące osoby powinny usiąść w samochodzie?

Starszy profesor siada po przekątnej od kierowcy, młodszy zajmuje miejsce po lewej stronie kanapy. Sekretarka siada na fotelu obok kierowcy.

Precedencja w życiu prywatnym

W życiu prywatnym o zasadach precedencji decyduje wiek i płeć przewożonych gości. Kiedy samochód nie jest prowadzony przez zawodowego kierowcę, wówczas najbardziej uprzywilejowanym miejscem jest fotel obok kierowcy. Następne w kolejności są miejsca na tylnej kanapie (po przekątnej od kierowcy i za kierowcą). Oczywiście wymieniona hierarchia dotyczy sytuacji, gdy przewozimy ważnych gości i chcemy zaprezentować się z najlepszej strony. Trzeba jednak pamiętać, aby nie dać się zwariować – nikt nie będzie zawracał sobie głowy zasadami precedencji podczas podróży na wakacje samochodem pełnym dzieci :)

W praktyce zasada precedencji częściej stosowana jest w sytuacjach służbowych. Są jednak w życiu prywatnym momenty, w których warto znać zasady siadania w samochodzie. Oto kilka z nich:

Sytuacja 1:

Samochodem jadą narzeczeni – kierowcą jest mężczyzna, kobieta siedzi na fotelu obok niego. Udają się na lotnisko po matkę kierowcy. Jak powinni usiąść po odebraniu jej z lotniska?

W tej sytuacji kobieta siedząca z przodu powinna ustąpić miejsca przyszłej teściowej i przesiąść się na miejsce po prawej stronie tylnej kanapy. Takie zachowanie to okazanie szacunku względem matki narzeczonego.

Sytuacja 2:

Para jedzie na lotnisko odebrać gościa (kolegę lub koleżankę), który jest ich znajomym i spędza weekend w ich mieście. Samochodem kieruje mężczyzna, kobieta siedzi z przodu. Gdzie powinien usiąść gość?

Gość  powinien zająć najważniejsze miejsce czyli fotel obok kierowcy. Kobieta powinna usiąść z tyłu po prawej stronie kanapy.

Sytuacja 3:

Para jedzie na lotnisko odebrać zaprzyjaźnione małżeństwo, które zaprosili na weekend. Samochodem kieruje mężczyzna. Jak powinni usiąść po odebraniu gości?

Miejsce obok kierowcy powinien zająć mężczyzna, który jest głową rodziny. Miejsce za nim zajmuje jego żona, partnerka kierowcy siada po lewej stronie tylnej  kanapy.

Sytuacja 4:

Małżeństwo odwozi na dworzec wiekową krewną. Samochód prowadzi mężczyzna. Jak powinni usiąść pasażerowie?

Oczywiście miejsce z przodu zajmuje krewna, kobieta siada po prawej stronie tylnej kanapy.Mężczyzna prowadzący auto powinien otworzyć drzwi seniorce i pomóc jej przy wysiadaniu.

Jak widać, precedencja jest przydatna zarówno w życiu zawodowym jak i prywatnym. Poznanie prostych zasad savoir-vivre może sprawić, że wiele kłopotliwych sytuacji będzie zupełnie proste.

Uznajesz zasady savoir-vivre czy może traktujesz je jako relikt przeszłości?

Zapisz

Prawie każdy przynajmniej raz w swoim życiu natknął się na pojęcie Ivy League. Większość osób obojętnie przenosi swoją uwagę dalej, bo przecież ta nazwa nic w Polsce nie znaczy. Przetłumaczenie na język polski również nie pomaga – Liga Bluszczowa. Liga kojarzy się ze sportem, a bluszcz ze starymi budynkami z czerwonej cegły, po których bluszcz lubi się piąć…

I tu właśnie leży sedno sprawy. Ponieważ Liga Bluszczowa, bardziej znana pod pojęciem Ivy League, opiera się na porozumieniu między elitarnymi uczelniami amerykańskimi (wspomniane „stare budynki z czerwonej cegły”) w zakresie rywalizacji sportowej. Niespodziewanym efektem tej umowy było wykształcenie się nowego i niepowtarzalnego stylu w modzie – Ivy Look, który w późniejszym czasie zyskał również nową odmianę – preppy. Cała historia zaczyna się w 1954 roku.

O co właściwie chodzi?

Stany Zjednoczone znane są z zamiłowania do amerykańskiego futbolu. Szczególnie w latach 50. na uczelniach sport ten urósł do niewiarygodnej rangi. W dniu meczu studenci dostawali futbolowej gorączki i cały ich świat kręcił się wokół tego, co miało się rozegrać na boisku. Zawodnicy z kolei traktowani byli jak celebryci, których ceni się za kompetencje sportowe, a nie intelektualne. Nie podobało się to rektorom uniwersyteckim. Doprowadzili oni więc do nawiązania porozumienia pomiędzy uczelniami, które miało położyć kres takiemu podejściu do sportu, nadając mu ponownie status „gry rekreacyjnej”.

Liga bluszczowa, założona została w 1954 roku przez przełożonych ośmiu renomowanych uczelni w północno-wschodniej części USA. Porozumienie miało na celu rozwijanie i pielęgnowanie międzyuczelnianych rekreacyjnych zawodów sportowych w harmonii z rozwojem intelektualnym, a więc pierwotnym celem każdego uniwersytetu. Wycofano stypendia sportowe i zaczęto znów traktować członków drużyn jak przeciętnych studentów.

Pomimo najlepszych intencji rektorów uniwersytetów, piękne plany rozminęły się z rzeczywistością. Wbrew założeniom porozumienia, przywrócenie rozgrywkom statusu „amatorskiego”, przyciągnęło bardzo dużą uwagę widzów spoza uczelnianego grona. Ivy League zaczęto postrzegać jako ostatnią ostoję amatorskiego futbolu. Gdy tylko na zachodzie Stanów Zjednoczonych zawodowi futboliści mieli złą passę, uwaga widzów przenosiła się na ligę amatorską. W swoim czasie zaczęto nawet nazywać uczelniane rozgrywki ostatnią „ostoją prawdziwej amatorskiej gry” (ang. vestige of true amateurism).

Nawet po zdjęciu zawodników sportowych z piedestału i przywróceniu ich do grona przeciętnych studentów, można było usłyszeć niezliczone historie, mówiące o dyskretnych prawach rządzących się światem uczelnianym. Szczególnie jeśli chodziło o rekrutację studentów. W większości przypadków, popularni gracze futbolu ze szkół średnich mieli pierwszeństwo w przyznawanych stypendiach, mimo że te sportowe już nie istniały. Dodatkowo uczelnie Ivy League zaczęły rozprzestrzeniać materiały promocyjne reprezentujące ich drużyny i graczy. Regularnie w prasie pojawiały się informacje na ich temat. Każda drużyna miała też własną broszurę, przedstawiającą krótkie biografie zawodników, mających istotny wpływ na przebieg gry.

Ostatecznie więc narodził się paradoks, nie przez wszystkich postrzegany jako zjawisko pozytywne. Liga Bluszczowa zawiązana została jako obostrzenie, którego zadaniem było utrzymanie amatorskiego statusu futbolu amerykańskiego na uczelniach. Jednak na tej idei zaczęła ona promować swoje drużyny i zapełniać stadiony widzami z zewnątrz, jednocześnie na nich zarabiając. Przez to Ivy League do złudzenia przypominała profesjonalny świat futbolu.

Mimo że pierwotne cele założycieli nie zostały osiągnięte, ogólny efekt był bardzo pozytywny, ponieważ przyniósł niespotykaną wręcz renomę Starożytnej Ósemce (ang. Ancient Eight – nazwa, pod którą również znano Ivy League). Marzeniem wielu młodych ludzi było dostanie się na przynajmniej jeden z elitarnych uniwersytetów i to nie z powodu słynnych drużyn futbolu. Studiowanie na Harvardzie czy Yale wiązało się z bardzo dobrym wykształceniem, owocną karierą i prestiżem. Taki status uczelni utrzymał się do dzisiaj. Trudno więc się dziwić, że uczelnie Ivy League mają na swojej liście absolwentów wiele znanych osobistości ze świata polityki, aktorstwa i show-businessu, jak chociażby: Meryl Streep, Bill Clinton, Barack Obama, Bill Gates czy Mark Zuckerberg.

Niepowtarzalny styl lat 50.

Z czasem w Lidze Bluszczowej zaczęła wytwarzać się swoista plemienność zachowania, wyglądu oraz ubioru zarówno studentów jak i wykładowców. Intelekt zaczął iść w parze ze stylem, a największy udział w wykreowaniu tzw. Ivy Look mieli studenci z Princeton, Harvardu oraz Yale.

Sportowe marynarki i krawaty zamiast T-shirtów, picie kawy zamiast napojów gazowanych, czytanie gazet i palenie papierosów dla zabicia czasu – oto podstawowe cechy charakteryzujące pierwsze pokolenia studentów Ivy League.Typowy wychowanek Ligii Bluszczowej w latach 50. był wielbicielem jazzu i dobrego stylu. Wspomniane wcześniej marynarki idealnie komponowały się z koszulą, pulowerem i krawatem lub muszką.

Żaden gentleman z Ivy League nie pogardziłby też takimi dodatkami jak kanotier (słomkowy kapelusz) bądź kaszkiet.

Ivy Look niósł ze sobą powiew pewności siebie. Z łatwością można to stwierdzić, patrząc na zdjęcia studentów, gdzie młodzieńcy dumnie prezentują się w koszulach OCBD, do których noszono wąskie knity (dziergane krawaty). Do koszuli zazwyczaj zakładano wełniany sweter, pulower albo kamizelkę, którą z kolei okrywano swobodnie zarzucaną tweedową marynarką w jodełkę z wąskimi klapami. Całość często uzupełniały kolorowe skarpety i loafersy lub buty żeglarskie (boat shoes/deck shoes).

Ivy Look na wielkim ekranie

W latach 1955-65 niektóre z gwiazd Hollywood zaczęły interesować się stylem Ivy League, jako że kojarzył się on z czymś elitarnym, a do tego ubrania były wyjątkowo wygodne i luźne. Przywłaszczając sobie styl ubioru studentów, aktorzy nadali mu nowy wydźwięk i zdefiniowali jako kwintesencję zasad ubioru amerykańskiego mężczyzny.

Nowy styl natychmiast przyjęła publiczność, podążająca śladem swoich idoli z filmów. Ivy Look stał się więc popularny nie tylko w całych Stanach, ale później również w Wielkiej Brytanii i Japonii. Obecnie, postaci filmowe czy osobistości publiczne nawiązujące w jakikolwiek sposób do Ivy League, znane są na całym świecie.Swego czasu nawet Hugh Hefner, którego dzisiaj ciężko zobaczyć w innym ubraniu niż wytworny szlafrok, podążał za modą Ivy Look. W 1957r., kiedy styl ten był w rozkwicie, miał on powiedzieć:

“Lubię jazz, zagraniczne filmy, ubrania Ivy League, dżin, tonik i ładne dziewczyny – te same rzeczy, które lubią czytelnicy Playboya”. (1957)

Brooks Brothers i Liga Bluszczowa

Ivy Look rozprzestrzeniał się tak szybko, że zaczęły powstawać marki odzieżowe, które skupiały się wyłącznie na tym stylu. Przykładem może być Brooks Brothers. Marka ta dzięki niezwykłemu wzrostowi popularności w stylu Ivy dotarła ze swoimi produktami do niespotykanej wcześniej liczby odbiorców.

Garnitur w stylu Ivy Look

Najbardziej typowy krój garnituru Ivy League określa się jako sack suit.  Jest to garnitur na 2.5 guzika (marynarka na trzy guziki, z klapami zaprasowanymi na dwa guziki). Garnitur taki charakteryzują także miękko wypełnione ramiona, brak przednich zaszewek i jedno rozcięcie z tyłu, które nadaje mu sportowego charakteru. Spodnie do takiego garnituru mają zaszewki, a nie zakładki i bardzo często występują z mankietem. Całego stroju dopełniają buty w stylu “penny loafers”.

Jednym ze znaków rozpoznawczych stylu Ivy Look są naturalne materiały, takie jak: bawełna, wełna, flanela czy madras, które wykorzystuje się do produkcji ubrań. Naturalne są również stosowane kolory, a we wzorach dominują głównie prążki, krata i romby.

Rektorzy uczelni, próbując zachować styl gry amatorskiej na uniwersytetach, nieumyślnie sprowokowali utworzenie się nowego stylu w modzie, za którym podążyło miliony mężczyzn. Ivy Look obecny w świecie uczelni, filmów, show-biznesu, ale też w życiu codziennym – stał się uosobieniem elegancji, klasy i dobrego smaku i tak jest do dziś.

Myślicie, że Ivy Look przyjąłby się na polskich uniwersytetach?

Zapisz