Nawet jeżeli nie interesujesz się ubraniami, to pewne zasady masz głęboko zapisane w świadomości. Wiesz, że jak ubierzesz koszulę zamiast T-shirtu, to babcia pochwali Cię przy niedzielnym obiedzie; że wskaźnik elegancji bluzy oscyluje wokół 2/10; że trampki średnio pasują do garnituru, ale mimo to możesz je założyć. No właśnie – możesz, czy nie możesz? Mity mody męskiej – bo tak je nazywam – to rzeczy, o których wielokrotnie słyszałem od różnych ludzi, lecz nikt nie potrafił ich uzasadnić. Żarty na bok – czas obalić parę mitów!

MIT nr 1

Buty sportowe i marynarka – w garniturze nie pobiegniesz

Oglądałeś Jamesa Bonda? Tajni agenci od lat biegają i walczą w garniturach, chociaż domyślam się, że nie jest to do końca wygodne. Wystarczyłaby zmiana butów na sportowe i jestem pewien, że komfort w sprincie zdecydowanie by wzrósł. Jednak takie obuwie byłoby źle odebrane w świecie klasycznej męskiej elegancji.

Jeżeli nie planujesz pojawić się na gali odebrania Oscarów, możesz pozwolić sobie na połączenie sportowych butów z eleganckimi ubraniami. Garnitur jest prawdopodobnie trochę na wyrost, ale chinosy i marynarka – czemu nie? Bo ktoś kiedyś powiedział, że tak się nie nosi? Kiedy już podstawowe zasady ma się opanowane, można pozwolić sobie na więcej luzu!

Nie myśl sobie jednak, że daję ciche przyzwolenie na czerwone trampki i czarny garnitur, czyli typowy studniówkowy zestaw XXI wieku. Łamanie zasad wymaga pewnej biegłości, lecz nieważne ile będziesz potrafił i jak dobrze się ubierał – w niektórych sytuacjach eksperymenty  sprawią, że będziesz wyglądał po prostu śmiesznie. Czy właśnie o to Ci chodzi?

MIT nr 2

Elegant na ulicy – mężczyzna musi pachnieć krwią swoich wrogów

Tak, doskonale wiem, jak dzisiaj mówi się na mężczyzn, którzy o siebie dbają. Nie wiem jednak, dlaczego. Naprawdę uważasz, że obcinanie paznokci, chodzenie do fryzjera, prasowanie koszul i korzystanie z szamponu jest niemęskie? A znajomość własnej sylwetki i kupowanie ubrań w odpowiednim rozmiarze świadczy o przesadnej dbałości? Zadbany mężczyzna to coś pomiędzy średniowiecznym rycerzem w każdej chwili zdolnym do walki, a wypucowanym chłopczykiem najczęściej pokazywanym w memach jako przykład “dzisiejszego faceta”.

Trzeba zdać sobie sprawę, że nie każdy w koszuli, marynarce i chinosach to modniś, a samiec alfa wcale nie musi nosić za dużego T-shirtu, krótkich spodenek i skarpet podciągniętych pod kolano. Jeżeli uważasz, że Twoje włosy wyglądają lepiej przystrzyżone i postawione z pomocą pasty – to korzystaj z niej regularnie, a na pogardliwe spojrzenia nie zwracaj uwagi. A jeżeli będziesz musiał uciekać przed wyznawcami szeleszczącego ortalionu – patrz punkt pierwszy.

MIT nr 3

Dopasowanie stroju – jedyny właściwy krawat to ten wybrany przez Twoją partnerkę

Na pewno słyszałeś, że koniecznie musisz mieć krawat lub koszulę w kolorze sukni partnerki. Cóż, jest to pewien sposób na pokazanie wszystkim, że przyszliście razem, ale istnieją też mniej ostentacyjne sposoby. Pozwól swojej partnerce błyszczeć, a sam usuń się w cień – nie bez powodu kobiety nazywane są płcią piękną – i zastanów się, jak idealnie uzupełnić jej stylizację, a nie stać się jej paziem.

Nosząc krawat w kolorze sukni partnerki wysyłasz jednoznaczny komunikat – nie mam siły przebicia. Czy naprawdę musisz pokazać wszystkim wokół, do kogo należysz? Nie ma w tym nic złego, ale zawsze myślałem, że w związku chodzi o wzajemne uzupełnianie się, bez potrzeby wysyłania komunikatów wszem i wobec, że przyszliście razem. Są znacznie lepsze sposoby na dopasowanie swoich stylizacji, niż wybranie tej samej kolorystyki. Wierzę w Twoje wyczucie stylu!

MIT nr 4

Koszula ecru jest idealną koszulą do ślubu – ślubne czary-mary

Ile razy słyszałeś, że koszula w kolorze śmietanki, ecru lub kości słoniowej jest idealną koszulą do ślubu? Jeżeli panna młoda wybrała suknię, która nie jest śnieżnobiała, przytaczany jest jeszcze argument o tym, że w innym towarzystwie jej ubiór będzie wyglądać na brudny. Nie ma w tym ani trochę prawdy – faktem jest, że mężczyzna w garniturze zawsze najlepiej będzie wyglądał w białej koszuli i od tej reguły nie ma żadnego odstępstwa. Mówię tutaj oczywiście o sytuacji, jaką jest ślub.

Chciałbym powiedzieć, żebyś nie przejmował się miłością swojego życia i wybrał białą koszulę w każdym ślubnym wariancie. Doskonale wiemy jednak – i Ty, i ja – jak to wygląda w praktyce. Jeżeli już musisz założyć koszulę w kolorze złamanej bieli… Po prostu ją załóż i zapomnij o tym, że w białej wyglądałbyś znacznie lepiej. Koszulę ecru trzeba traktować jako ostateczność, ale jeżeli od niej zależą losy Twojego małżeństwa, to można na to przymknąć oko.

Jeżeli jednak Twoja narzeczona jeszcze nie wybrała koloru sukni… Chyba nie muszę mówić, do czego trzeba zacząć ją przekonywać, prawda? Wprowadzaj ją powoli w tajniki męskiej elegancji i pozwól, żeby myślała, że to jej własna decyzja. Triumf białej koszuli – bezcenny.

MIT nr 5

W smokingu też wyglądasz ładnie – zbyt formalny strój

No pewnie, że wyglądasz, o ile wiesz, jak go nosić. Dzisiaj smoking z dużym powodzeniem jest wykorzystywany jako zamiennik garnituru. Regularnie polecany jest przez panie w sklepach odzieżowych, które nie do końca wiedzą, co się z czym je. Prawda jest niestety dość bolesna – noszenie smokingu ot tak odbiera cały jego czar.

Smokingi są szyte z tkanin, które wyglądają przepięknie w świetle sztucznym i wieczorowym. Czarny, który jest szykanowany jako kolor garniturowy, przeżywa drugą młodość jako perfekcyjny odcień smokingu. Dodając do tego klapy pokryte jedwabiem i guziki obite tkaniną, uzyskasz idealny zestaw deklasujący wszystkie garnitury w sytuacjach formalnych. W sytuacjach, w których równie dobrze sprawdzi się zwykły garnitur, smoking będzie z pewnością postrzegany jako dziwny i niepasujący.

Co jest równie ważne, to dodatki do smokingu. Przede wszystkim każdy smoking musi mieć pas lub kamizelkę, aby nie odsłaniać tkaniny koszuli pod zapiętym guzikiem. Dodatkowo do smokingu nosi się wyłącznie muszkę, ponieważ nawet najbardziej elegancki krawat będzie za mało formalny. To nie jest tak, że bondowski stylista wymyślił tę zasadę i została ona rozpropagowana przez filmy – smoking jest ubraniem dla zaawansowanych elegantów,i musi być, poproszę werble – dopięty na ostatni guzik.

MIT nr 6

Mucha jest formalnym dodatkiem i zawsze wymaga krytej plisy

No okay, mucha jest elegancka… w większości przypadków. Kiedy jednak zakładasz włochatą, wełnianą muchę w pepitkę, w kolorze krwistej czerwieni, samodzielnie ją wiążesz jak prawdziwy samiec alfa, po czym wkładasz koszulę z krytą plisą i granatowy, w pełni formalny garnitur… Cóż, coś tutaj nie gra. Nie każda mucha pasuje do eleganckiego stroju!

Dawno temu ktoś wymyślił, że do muchy niezbędna jest koszula z krytą plisą, i słusznie – zasada ta sprawdza się w przypadku ubrań wizytowych i formalnych. Prawdopodobnie ten sam pan (nazwijmy go, dla uproszczenia, Jan) mówił również o nierozpinaniu marynarek dwurzędowych i zapinaniu paska na trzecią dziurkę od końca. Jan był naprawdę dobry w wymyślaniu zasad, ale wiedział też jedno – że w stylu casualowym (który jeszcze wtedy nie istniał, ale to nie jest w tym momencie ważne) i smart-casualowym zasady można swobodnie naginać i już trochę mniej swobodnie, łamać. Także jeżeli masz na sobie jeansy, bawełnianą marynarkę i chcesz do tego dobrać muchę – koszulę z krytą plisą możesz sobie darować.

MIT nr 7

Najładniejszy krawat ze wszystkich to krawat ślubny

Na pewno widziałeś te cudowne zestawy ślubne na witrynach różnych sklepów. Plastrony, muszniki, węzły sięgające guzika marynarki – Jan, o którym wspominałem wcześniej, najwidoczniej nie próżnował! Aż trudno powiedzieć, skąd to wszystko się wzięło, jedno jest jednak pewne: wcale nie wygląda to dobrze.

Węzły, które zakrywają połowę Twojego korpusu odwracają uwagę od Twojej twarzy. A to przecież ona (zaraz po pannie młodej, oczywiście) powinna być najważniejsza i to nie tylko w dniu ślubu! Zanim więc podejmiesz decyzję na uwiązaniu małego potwora pod szyją zastanów się, czy wolisz być niewidocznym spod biało-srebrnego, koniecznie kwiatowego czegoś, czy też eleganckim panem młodym.

MIT nr 8

Nosisz poszetkę, więc jesteś wystrojony

Ta chusteczka w kieszonce wcale nie jest taka elegancka, jak mogłoby się wydawać. Prawdę powiedziawszy w dzisiejszych czasach tak łatwo dostać poszetkę, że po prostu nie ma szans, aby każda z nich była elegancka. Jest to dodatek, bez którego marynarka wygląda na niepełną, co oznacza, że zawsze kiedy masz marynarkę, powinieneś nosić też poszetkę. A to, że kiedy zakładasz marynarkę, wszyscy się pytają, czemu się tak wystroiłeś – to już inna sprawa.

Biały len – okay, ta poszetka jest elegancka. Ale z drugiej strony jest też nieelegancka, bo do sportowej marynarki i T-shirtu również będzie pasować. Czerwona poszetka w złoty paisley z pewnością nie należy do najbardziej formalnych akcesoriów, ba – wręcz się gryzie z pełnym garniturem, białą koszulą i ciemnym krawatem. To, że siadasz przed pianinem, nie oznacza, że będziesz zaraz grał Chopina.

Parę mitów mody męskiej obalonych. Męska elegancja jest świetna – pozwala na nabranie pewności siebie, czerpanie przyjemności z tego, jak się wygląda i jak się zachowuje, otwiera drzwi przed nowymi zadaniami i daje możliwość poznania naprawdę ciekawych ludzi, dla których również ubieranie się to jedna z pasji. Czasem jednak trzeba po prostu wyciągnąć kij z pewnego miejsca i dać sobie trochę luzu, bo życie jest za krótkie, aby żyć z zasadami.

Jakie mity dodalibyście do naszej listy?

Autor: Kamil Brycki

Pasjonat muzyki, literatury i mody. Klasyczną męską elegancją interesuje się od 18 roku życia i od tego czasu jego ciekawość tylko przybiera na sile. Redaktor serwisu muzycznego Music To The People.

Zwykło się mawiać, że o gustach się nie dyskutuje, a jak twierdzi Karl Lagerfeld, trendy to ostatni stopień przed tandetny. Dziś przedstawiamy Wam kilka najbardziej nietrafionych modowych inspiracji, które na przestrzeni ostatnich kilku lat wywołały w świecie designu spore zamieszanie.

Rattail

A najlepsza fryzura, jeśli jeszcze nie wiecie/krótko z przodu, długo z tyłu i wąsy na przedzie — pod koniec lat 90. śpiewał na naszym rodzimym podwórku Kazik Staszewski. Fryzura znana również pod nazwą „na czeskiego piłkarza”, reprezentowana m. in. przez ubóstwianego przez wszystkich nastolatków bohatera amerykańskiego kina akcji MacGyver’a, była wstępem do trendu zwanego rattail, który ostatnio powrócił do łask.

Popularna już w latach 80-tych moda na kosmyk długich włosów z tyłu, często zaplecionych w warkoczyk, odrodziła się rok temu dzięki kontrowersyjnemu aktorowi Shii LaBeouf i zyskała wymowną nazwę — rattail (ang. szczurzy ogonek).

W czasach swojej świetności ten rodzaj stylizacji spotykany był praktycznie we wszystkich kręgach społecznych — wystylizowane kosmyki z tyłu głowy nosili zarówno punkowcy, jak i hip-hopowcy, choć w Ameryce taki rodzaj uczesania kojarzony był raczej z uboższą warstwą społeczną. Równie specyficzną modą co rattail stały się męskie doczepiane kucyki czy koki.

Merman Hair

Do tej pory farbowanie włosów na pastelowe kolory, kojarzące się ze stylizacją rodem z animacji My Little Pony, było głównie domeną kobiet. Wszystko zmieniło się w 2015 roku, kiedy to panowie zaczęli farbować na różowo czy seledynowo nie tylko swoje skalpy, ale i… brody.

Moda na hodowanie bujnego owłosienia twarzy została zapoczątkowana w latach 90-tych wraz z pojawieniem się pokolenia Yuppies. W ostatnim czasie popularne stało się przystrajanie brody… kwiatami, brokatem, lampkami choinkowymi, a nawet klockami Lego. Tak, ta moda poszła o krok za daleko (o ile w ogóle powinna się pojawić).

Dad bod

Termin określający „delikatnie zaokrągloną” sylwetkę męską. Sam termin pojawił się w sieci w 2015 roku za sprawą 19-letniej Amerykanki Mackenzie Pearson, która wymyśliła go na potrzeby swojego eseju. W pierwotnym rozumieniu tego terminu, sylwetką dad bod charakteryzują się młodzi mężczyźni, którzy doświadczają właśnie uroków ojcostwa, przez co sami zaczynają przybierać na wadze. Stanowią przeciwieństwo wysportowanych, umięśnionych facetów, a ich znakiem charakterystycznym jest lekko wystający brzuszek bez wyraźnie zarysowanych mięśni.

Figura dad bod szybko zyskała sławę, a wkrótce po tym pojawiły się teorie mające wyjaśniać zamiłowanie płci pięknej do „tatuśków” — wedle nich kobiety uwielbiają zaokrąglonych mężczyzn, bowiem ci, zamiast skupiać się na samych sobie, wydają się być odpowiedzialnymi, rodzinnymi, płacącymi rachunki partnerami.

Tatuaż oczu

Kiedy zrobię sobie tatuaż oczu, będę czuł się spełniony —  łamaną angielszczyzną wyznał w jednym z filmików na YouTubie kontrowersyjny artysta Popek, kojarzony w Polsce przede wszystkim z formacją Gang Albanii. Nie on jeden uległ widowiskowej, acz bardzo niebezpiecznej modzie —  tatuowaniu gałek ocznych.

Moda ta pojawiła się już kilka lat temu i zyskała tyle samo zagorzałych przeciwników, co i fanów. Sam proces tatuowania oka jest żmudny i długi — aby wytatuować jedną gałkę oczną potrzeba aż 40 wstrzyknięć barwnika. Lista możliwych powikłań odstrasza większość amatorów tatuowania, bowiem zabieg ten może powodować krwotoki, przebicie rogówki, a nawet zupełną utratę wzroku. Osoby, które decydują się na taki zabieg ryzykują wiele — nie tylko swoje zdrowie, ale i często dobrą reputację. Dlaczego? Ten osąd pozostawiamy Wam.

Crocsy

Te toporne, wykonane z materiału PPCR buty zyskały niesamowitą sławę oraz miano wygodnego obuwia codziennego użytku. Producent twierdzi, że jego buty zostały zaprojektowane z myślą o chodzeniu po łodzi (ze względu na swoje antypoślizgowe właściwości), jednak szybko stały się popularną częścią zarówno żeńskiej, jak i męskiej garderoby, często noszoną w parze ze skarpetami…

Sam producent tego obuwia określił ich wygląd jako „kosmiczny”, a na całym świecie sprzedano ich aż 300 milionów par. Ich fanami stali się m.in. Teri Hatcher, Jack Nicholson czy Al Pacino.

Co będzie następne?

Współczesna moda obfituje w nieszablonowe, kontrowersyjne trendy, które zyskują zarówno wielbicieli, jak i przeciwników. Każdy sezon niesie ze sobą coś nowego.
Jakie są Waszym zdaniem najdziwniejsze trendy w modzie męskiej?

Autor: Alicja Szwarczyńska

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Kawiarnia niegdyś kojarzyła się z czymś luksusowym, miejscem na randki lub spotkania biznesowe. Czasy jednak się zmieniają, a powstające masowo w miastach kawiarnie stają się nieodłącznym elementem życia społecznego wielu ludzi. Element luksusu przerodził się w element socjalizujący: kawiarnia jest dziś miejscem spotkań przyjaciół, sąsiadów i znajomych z pracy; forum wymiany spostrzeżeń i problemów dotyczących lokalnego życia. Samo picie kawy schodzi na dalszy plan, a w najbardziej obleganych kawiarniach często serwowane są napoje wątpliwej jakości.  Jak widać, popularność to jedno, a wysoki poziom – drugie. Czym więc należy się kierować w poszukiwaniu dobrego miejsca na kawę? W tym artykule zdradzę wam, na co powinniście zwracać uwagę i jakie standardy powinny być bezwzględnie zachowane w dobrej kawiarni.

Fot. Marcin Rzońca

Domagajmy się standardów

Bardzo cenię kawę smaczną, odpowiednio przygotowaną, świeżą, wysokiej jakości, z ziaren z dobrej palarni. Najczęściej przygotowuję ją we własnym zakresie w kuchni lub na wyjazdach, biorąc swój sprzęt. Miło jest jednak wyjść do kawiarni, spotkać się z kimś, porozmawiać lub po prostu oderwać się od domowego klimatu. Jako kawowy pasjonat, jadąc gdzieś, gdzie nigdy nie byłem, zazwyczaj staram się zrobić rekonesans, gdzie warto zajrzeć i spróbować czegoś dobrego. Jestem wybredny, zgadza się, lecz nie znaczy to, że nigdy nie pójdę do kawiarni, o której nic nie wiem. Nieraz mi się to zdarza. Jednak zanim coś zamówię, dokonuję szybkiej obserwacji, czego mogę się spodziewać i czy przypadkiem nie poprzestać na soku.

Nie twierdzę, że wszystkie kawiarnie mają serwować kawę segmentu specialty, że wszędzie mają być alternatywne metody parzenia, a barista ma opowiadać godzinami o jednej paczce ziaren z dziesięciu innych dostępnych. Oczywiście, miło, jeśli tak się zdarzy. Mnie wystarczy jednak poprawne przygotowanie i podanie kawy, na co wielu ludzi wydaje się nie zwracać najmniejszej uwagi. Wyobraźcie sobie jednak, że w eleganckiej restauracji serwują wam ciepłe, białe wino w szklance. Raczej szybko opuścilibyście taką restaurację, prawda? Dlaczego więc tak często zgadzamy się na podaną „byle jak” kawę? Być może wynika to z faktu, że z winem mamy już pewne obycie, a dobra kawa dopiero staje się popularna.

Czystość przede wszystkim

Ekspres

Skupmy się zatem tylko na kawie, kwestie wystroju lokalu, wypieków czy lokalizacji odstawiając na bok. Wchodząc do kawiarni, pierwszą rzeczą, na jaką zwracam uwagę, jest bar, gdzie znajdują się ekspres i młynek do kawy. Tu najważniejszy jest przede wszystkim porządek i higiena. Ekspres brudny, oblepiony resztkami kawy i wyraźnie zaniedbany nie świadczy dobrze o obsłudze lokalu. Widząc braki w tak podstawowej kwestii, zdecydowanie odrzucam pomysł zamówienia kawy i odradzam to moim współtowarzyszom. Nie wspomnę już o dyszach do spieniania mleka, które po każdym użyciu powinny być odpowiednio przetarte, a także przeczyszczone parą, która usuwa resztki mleka. Dysza oblepiona białą, zaschniętą warstwą to idealne siedlisko bakterii! Brak higieny w tej kwestii ma oczywiście wpływ na smak świeżo zaparzonej kawy.

Fot. Marcin Rzońca

Warto też zwrócić uwagę na to, czy kolby na kawę (łyżki, w które wsypywana jest zmielona kawa) są cały czas wpięte w ekspres i odpinane tylko po to, by wyrzucić starą kawę, wyczyścić i zmielić do niej świeże ziarna tuż przed zaparzeniem. Kolby te muszą być cały czas gorące, by poprawnie działać. Dlaczego to wszystko jest tak istotne? Otóż, utrzymanie w czystości stanowiska pracy jest podstawową umiejętnością wykwalifikowanych baristów. Jego brak sugeruje, że podający kawę ludzie zupełnie się na tym nie znają. To także kwestia zwykłej higieny.

Ziarna

Drugą sprawą są ziarna w młynku. Jeśli widać, że klosz z kawą jest całkiem matowy, zatłuszczony, brudny od znajdujących się w środku czarnych węgielków, też raczej odpuszczam. Odpowiednio wypalone ziarna nie mogą być czarne! Powinny być brązowe, ciemnobrązowe, matowe. Błyszczące, oleiste ziarna są charakterystyczne dla kawy bardzo mocno wypalonej, w której smaku dominowało będzie drewno, dym, stęchlizna i duża doza goryczy. Warto zapytać obsługę, czy wiedzą, jaką kawę aktualnie mają w młynku. Niestety, często udaje mi się dowiedzieć tylko, że kawa jest dobra, włoska lub czysta arabika, najlepsza!

Fot. Marcin Rzońca

Niuanse w przygotowaniu

W drugiej kolejności zerkam ukradkiem na to, co inni goście mają w swoich filiżankach – czy espresso ma objętość kubka, czy jest to prawidłowe kilkadziesiąt mililitrów gęstego naparu; czy cappuccino ma ładną, jogurtową konsystencję i apetyczną piankę. Obserwuję także baristę w trakcie przygotowania kawy. Jeśli kawa nie jest na bieżąco mielona zanim wyląduje w kolbie, tylko wysypywana za pomocą jednego pociągnięcia wajchy z podajnika, nie jest to dobry znak. Podobnie jeśli brakuje elementu wyrównania i ubicia kawy w sitku. Aby poprawnie przygotować espresso, niezbędne jest drobne zmielenie kawy, równe ułożenie jej w sitku i odpowiednie, równomierne, mocne ubicie przy pomocy tampera. Ważna jest też sama kawa, która wypływa z kolby do filiżanki. Napar powinien płynąć spokojnie, gęstym strumieniem o kremowo-brązowym kolorze. Jeśli zauważycie więc, że kawa z wylewki jest wręcz wypluwana szerokim strumieniem o kolorze słomkowym, a filiżanka napełniana po brzegi w ciągu kilkunastu sekund, nawet nie myślcie o zamawianiu kawy w takim miejscu.

Kawa z mlekiem

Dużo osób sięga po kawy z dodatkiem mleka. Ja też je zamawiam, szczególnie, jeśli widzę, że kawa może nie grzeszy jakością, ale za to jest poprawnie przyrządzana. Warto pamiętać, że spienienie mleka również ma niebagatelny wpływ na smak napoju. Krowie mleko ma naturalnie słodki smak, a jego słodycz zwiększa się do pewnego momentu wraz ze wzrostem temperatury. Podczas spieniania mleko jest jednocześnie podgrzewane przez parę. Optymalna temperatura mleka do cappuccino czy latte to przedział 60-70 st. C, kiedy to można wydobyć z niego maksimum słodyczy.

Fot. Marcin Rzońca

Jednak nie sama temperatura jest ważna, ale również konsystencja. Dobre spienianie powinno dać nam mleko o gęstości jogurtu czy śmietany: jednolitą, drobnopęcherzykową pianę. Tak spienione i poprawnie wlane do filiżanki mleko tworzy z kawą spójną całość, równą z brzegiem naczynia. Powierzchnia powinna być gładka – z pianą niewystającą ponad filiżankę i w żadnym wypadku nie sztywną niczym białko ubite na bezę. Nakładanie piany łyżką czy też ubijanie mleka na sztywno to niestety bardzo częste przypadłości wielu lokali serwujących kawę. Po pierwsze, jest to bardzo nieestetyczne. Taka piana wygląda brzydko, a po wymieszaniu z kawą staje się brązową breją, która na pewno nie jest apetyczna. Dodatkowo, metoda ta w żaden sposób nie wzbogaca smaku kawy naturalną słodyczą mleka, a jedynie zmienia kolor napoju. Poprawnie przygotowane cappuccino jest przyjemnie słodkawe nawet bez dodatku cukru, dobrze wyczuwalne są w nim nuty wanilii, mlecznej czekolady czy orzechów laskowych. Dopełnieniem całości jest ładny wzór.

Wymagajmy od siebie

Jednocześnie chciałbym w tym miejscu zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię – na nasze podejście jako klientów. Od siebie też musimy wymagać pewnych standardów. To jasne, że nie powinniśmy godzić się na złą obsługę czy też na podawanie kawy przygotowanej czasem w sposób wręcz karygodny. Na wspomniane przez mnie elementy każdy z nas powinien być wyczulony, jednak reagować należy z taktem i z klasą, bez wyniosłości. Fakt, że nagle dowiedzieliśmy się, że espresso to nie 200 ml lury wylanej w pięć sekund z ekspresu, nie czyni z nas ekspertów, a zwykła kultura osobista wymaga od nas, by reklamacje zgłaszać spokojnie i rzeczowo.

Fot. Marcin Rzońca

Czasami brakuje nam też otwartości na nowe doznania. Naprawdę dobre kawiarnie są w stanie zaserwować wspaniale przygotowane kawy o wyjątkowym smaku. Rześkie, słodkie, kwiatowe, owocowe, orzechowe, cytrusowe, gęste, lepkie bądź lekkie. Wszystko to uzyskane bez żadnych dodatków, syropów ani chemicznych sztuczek. Tak może smakować tylko poprawnie przygotowana kawa wysokiej jakości. Niestety, często zdarza mi się obserwować ludzi, którzy przychodzą do takich miejsc i tonem nieznoszącym sprzeciwu każą zrobić sobie americano, którego często nie ma w ogóle w menu, a na propozycję przygotowania czarnej kawy lepszą metodą odpowiadają lekceważeniem bądź wręcz agresją. Skoro wymagamy od innych najwyższych standardów obsługi, od siebie też wymagajmy tego samego!

Jakie są Wasze ulubione kawiarnie? Czy zdałyby egzamin jakości? Na co Wy zwracacie uwagę, szukając dobrego miejsca na kawę? Piszcie w komentarzach!

Autor: Marcin Rzońca, PopularCoffee Blog.

Rocznik ’89. Z wykształcenia dziennikarz i operator. Z zawodu operator i fotograf. Z zamiłowania wszystko naraz, do tego oblane skrupulatnie kawą. Tą dobrą i tą jeszcze lepszą. Bloger. Fan mediów tradycyjnych i nowych, a także gadżetów i nowinek technologicznych. Niepoprawny liberalny konserwatysta i konserwatywny liberał. I najlepiej, gdy to wszystko można wykorzystać do działania, do życia i cieszenia się nim.

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz