Psy towarzyszą nam niezmiennie we wszystkich dziedzinach życia od lat, ich rola u boku człowieka na przestrzeni wieków zmieniała się. Dziś poza byciem towarzyszem czy strzeżeniem dobytku, wyodrębniamy specjalną grupę psów służbowych. Zwierzęta te przechodzą specjalistyczne szkolenia i odbywają służbę razem ze swoimi opiekunami, w wielu rodzajach służb mundurowych. Są traktowane jak pełnoprawni funkcjonariusze, a ich zadania są niezwykle zróżnicowane, od patrolowania terenu, przez wykrywanie zagrożeń, aż po niesienie pomocy poszkodowanym. Psy w Polsce obecne są niemal we wszystkich rodzajach służb mundurowych: wojsku, policji, straży granicznej, w służbach ratowniczych, więziennictwie a nawet w straży ochrony kolei.

Psy w policji  służbie więziennej.

Historia Polskich psów policyjnych sięga dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to zwierzęta te sporadycznie pojawiały się na patrolach policyjnych, będąc raczej towarzyszem policjanta, niżeli równorzędnym partnerem. Po drugiej wojnie światowej polskie służby mundurowe zaczęły dostrzegać potencjał drzemiący w psach. W 1945 roku zaczęto szkolić przewodników i psy do służby patrolowej. Rok później otwarto Szkołę Przewodników i Tresury Psów Służbowych Milicji Obywatelskiej w Słupsku, gdzie zintensyfikowano oraz udoskonalono program szkoleń czworonogów i ich opiekunów.

W 1949 roku szkoła została połączona z Zakładem Tresury Psów Służbowych Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a jej nową siedzibą zostały Sułkowice, w której do dzisiaj funkcjonuje ośrodek szkolenia psów policyjnych. W ośrodku prowadzone są również szkolenia dla psów ratowniczych i innych służb. Szkoła w Sułkowicach wypuszczała nie tylko zwierzęta wytresowane do zadań patrolowych, prewencyjnych czy obronnych, ale od lat 60 – tych, odrębną grupę wychowanków stanowiły psy tropiące, które szkolone były w kojarzeniu zapachów np. części garderoby z zapachem ludzi. Pierwsze szkolenia i próby z tą metodą dały podwaliny do rozwoju nauki, którą dziś nazywamy w Polsce osmologią.

Przełom w tej dziedzinie nastąpił w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, wtedy w laboratoriach kryminalistycznych zaczęły powstawać pracownie przeznaczone do odpowiedniego przechowywania i badania śladów zapachowych. W Sułkowicach natomiast, rozpoczęto specjalny program szkolenia psów, które miały być przeznaczone tylko i wyłącznie do tropienia śladów zapachowych. Wymagało to reorganizacji szkoleń w całej policji, czego przykładem są funkcjonariusze śledczy, którzy musieli nauczyć się zabezpieczać ślady zapachowe w miejscach zdarzenia.

Niebagatelne znaczenie w rozwoju osmologii w Polsce miała pomoc służb mundurowych z zagranicy. Polscy technicy, funkcjonariusze i opiekunowie psów poszerzali swoją wiedzę na Węgrzech, w Rosji, Niemczech i Holandii. Nastąpił znaczny rozwój w dziedzinie osmologii w kraju, a psy stały się nieodłącznym elementem pracy policji. Szybko okazało się, że pomoc czworonożnych ekspertów jest nieoceniona, a możliwości jakie się z nią wiązały – ogromne. Zmieniono program szkoleń i psy podzielono na kategorie  przeznaczone do różnych zadań. Od tej pory każdy czworonóg stawał się specjalistą w danej dziedzinie.

Obecnie policyjne psy podzielone są na dwie kategorie:

• prewencyjną, gdzie pełnią służbę patrolową, szukają zapachów min, narkotyków, materiałów wybuchowych czy zwłok ludzkich (także w wodzie), w działaniach antyterrorystycznych, pomagają w zatrzymaniach i eskorcie osób.
• osmologiczną, w której technicy wraz z psami pracują w laboratoriach, które muszą spełniać określone wymogi odnośnie temperatury, oświetlenia a nawet wilgotności powietrza. W tzw. „rozpoznawalni” nic nie może zakłócić pracy psa, nie mogą znajdować się tam żadne źródła dźwięku, zapachu czy bodźce wizualne. Pomieszczenie powinno przypominać kształtem i wielkością miejsce gdzie zwierze było szkolone.

Czworonogi służące w policji są kupowane od prywatnych osób, w wieku od roku do dwóch, muszą to być zwierzęta zdrowe, rasowe lub też odpowiadające wzorcom rasy. Przed zakupem każdy kandydat poddawany jest testom na reakcję na strzał. Próba przeprowadzana jest z odległości od 10 do 100 metrów od psa, podczas swobodnego spaceru na otwartym terenie i w trakcie pozorowanej walki. Strzały oddaje się z broni kalibru 7,62 mm, używając amunicji ćwiczebnej. Ponadto, psi adepci sprawdzani są w aportowaniu różnych przedmiotów w pomieszczeniu i na wolnym powietrzu.

Kolejnym testem dla kandydata do służby jest próba zapachowa, podczas której pies poszukuje wcześniej nawąchanego ubrania lub przedmiotu. Zwierzęta poddaje się również próbom na obronę przewodnika. Sprawdzany jest też ich instynkt samozachowawczy i samoobrony, polega to na przywiązaniu psa np. do drzewa i pozostawienie go na określony czas, po chwili do stworzenia skrada się obca osoba i zaczyna atakować zwierzę. Nie wszystkie psy są jednak poddawane dwóm ostatnim testom – te które mają być przeznaczone do wyszukiwania zapachów i prób osmologicznych są z tego obowiązku zwolnione.

Po przyjęciu do służby, psy dostają indywidualne numery identyfikacyjne i umieszczane są w ośrodku w Sułkowicach. Opiekunowie oraz przewodnicy odbywają szkolenia teoretyczne z zakresu tresury, by później pogłębiać i doskonalić zdobytą w praktyce wiedzę z przypisanymi im czworonożnymi partnerami na poligonie, gdzie odbywają się zajęcia z posłuszeństwa a także pokonywania torów przeszkód. Po zakończeniu szkolenia, psy trafiają wraz z opiekunami do wybranych jednostek policji. Okres służby jest ruchomy, psy cieszące się dobrym zdrowiem lub wykazujące się wyjątkowymi talentami i predyspozycją do służby pozostają na etacie dłużej, jednak średni czas pracy psa w policji to 9 lat, po  jej zakończeniu czworonogi trafiają na emeryturę, którą najczęściej spędzają  w domu swojego przewodnika.

Psy w służbie więziennej

Podobnie jak w policji, psy do więziennictwa trafiły po zakończeniu drugiej wojny światowej. W latach pięćdziesiątych XX wieku zaczęto tresować zwierzęta w Centralnym Ośrodku Szkolenia Służby Więziennej w Szczypiornie. Pierwsze szkolenia polegały na wzmocnieniu i wzbudzeniu agresji u psa, ponieważ te pełniły rolę wartowników mających zapobiegać próbom ucieczki, a jeżeli do tych dochodziło, miały obezwładnić uciekającego zbiega.

Metoda szkoleń okazała się tania i niezwykle skuteczna, jedynym jej minusem było częste nieposłuszeństwo a niekiedy nieobliczalność psich wartowników. Z czasem w służbie więziennej czworonogi zaczęły odgrywać coraz większą rolę, aż nastąpił podział w szkoleniach. Poza tresurą wartowników, zaczęto szkolić odrębne grupy psów, które wykorzystywano do wykrywania zapachów substancji i przedmiotów nielegalnych za więziennym murem. Ostatnią kategorią były zwierzęta tropiące. Podział na trzy podstawowe kategorie nie zmienił się do dzisiaj.

Obecnie zwierzęta szkolone są w Ośrodku Szkolenia Przewodników i Psów Służbowych w Czarnem. Służba Więzienna kupuje psy od prywatnych hodowców, a każdy czworonóg, przed przyjęciem do ośrodka tresury musi przejść odpowiednie testy kwalifikacyjne. Zwierzęta przechodzą podobną drogę jak w przypadku swoich policyjnych kolegów i już podczas rekrutacji wyodrębnia się psy mające pełnić służbę wartowniczą i psy specjalne – szkolone do szukania substancji nielegalnych, a także psy tropiące. Do roli wartowników najczęściej wybierane są Owczarki Niemieckie i Rottweilery, natomiast do zadań specjalnych wybierane są różne rasy, mogą to być zarówno stosunkowo niewielkie cokcer spaniele, labradory jak i dobermany.

Szkolenie psa wartownika trwa 12 tygodni, podczas których zwierzę wraz z opiekunem uczą się współpracy, służby wartowniczej, pokonywania torów przeszkód a także pościgów za zbiegami, obrony i ataku. Szkolenie psów specjalnych trwa dłużej ze względu na bardziej skomplikowane zadania, którym mają sprostać. Zwierzęta uczą się rozpoznawać zapachy narkotyków i substancji zabronionych, kojarzenia zapachów czy kontrolowania paczek, które trafiają do więzień i je opuszczają. Nie są jednak zwolnione z ćwiczeń na torach przeszkód. Wszystkie psy w więziennictwie nauczone są aby nie przyjmować pokarmu od osób nieznajomych. Po zakończeniu szkoleń zwierzęta odbywają służbę w przydzielonych zakładach karnych i aresztach śledczych. Służba psa w więziennictwie trwa średnio około 9 lat.

Psi żołnierze, strażnicy granic.

Kto nie pamięta słynnego Szarika z serialu Czterej Pancerni i Pies? Wyczyny piątego członka załogi czołgu o numerze taktycznym 102 wydają się tak niewiarygodne, że większość widzów traktowała je z przymrużeniem oka. Jednakże  historia psów wykorzystywanych na wojnach pokazuje, że najwybitniejsi przedstawiciele gatunku niewiele ustępowali filmowemu bohaterowi.

W Wojsku Polskim zwierzęta były wykorzystywane już w okresie dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to czworonogi szkolone były do patrolowania, przenoszenia meldunków, leków i amunicji. W czasie wybuchu wojny, w armii służyło około 400 psów. Po 1945 roku czworonogi pozostawały w jednostkach wojskowych, pełniąc głównie funkcje wartownicze, prowadzono również szkolenia dla psów – saperów, mających wykrywać ładunki wybuchowe.

Pies będący kandydatem do służby wojskowej musi przejść testy kwalifikacyjne, jednak wstępną rekrutację przechodzą tylko osobniki wykazujące się ponad przeciętnym zdrowiem, posiadające dobrą kondycję oraz siłę fizyczną, odporne na hałas, nie bojące się odgłosu wystrzałów z broni palnej. Wyselekcjonowane czworonogi trafiają do Wojskowego Ośrodka Szkolenia Przewodników i Tresury Psów w Celestynowie, gdzie podobnie jak w przypadku innych służb mundurowych przechodzą szkolenia ze swoimi opiekunami.

Polskie psy wojskowe brały udział w zagranicznych misjach, między innymi na terenie Afganistanu. Zwierzęta biorące udział w misjach, w ramach Polskich Kontyngentów Wojskowych, po za pełnieniem zadań patrolowych, zwiększają bezpieczeństwo żołnierzy wyszukując ładunków wybuchowych i pomagając w inspekcjach pojazdów czy też budynków.

Psy saperzy służą w 2 Mazowieckim Pułku Saperów, jest to jedyna jednostka w Wojsku Polskim, w której znajdują się czworonogi szklone do wykrywania ładunków wybuchowych i substancji niebezpiecznych. Podczas zmiany trwającej pół roku, zwierzęta wyposażane są w specjalistyczny sprzęt mający chronić ich życie i zdrowie, ponieważ są tak samo narażone na ataki jak ludzie.

Psi ekwipunek to między innymi kamizelki kuloodporne, noszą również tzw. coolery, czyli specjalne kamizelki zapobiegające przegrzaniu organizmu. Na psie łapy zakładane są również buty chroniące między innymi przed ostrymi kamieniami. Ostatnim elementem psiego munduru są okulary przeciwsłoneczne.

Najsłynniejszym czworonogiem w Polskiej armii jest labradorka Dana, pojazd, którym poruszał się jej oddział wjechał na minę pułapkę, suka pomimo szoku i kontuzji, które odniosła w wyniku wybuchu wydostała się z pojazdu i przeczesując teren odnalazła drugi ładunek wybuchowy, ratując kolejny pojazd przed eksplozją.

Czworonożni strażnicy granic.

Czworonogi w Straży Granicznej pojawiły się już w 1928 roku, kiedy to pierwszych 8 funkcjonariuszy SG przeszło kursy w Zakładzie Tresury Psów Policyjnych w Poznaniu. Rozpoczął się nowy rozdział w historii straży a psy, nieprzerwanie od tamtej pory stoją na straży granic Polski. Zwierzęta mające służyć w Straży Granicznej wybierane są przez specjalną komisję badającą ich predyspozycje i podobnie jak w przypadku innych służb nabywane są od prywatnych hodowców. Najchętniej wybieranym jest Owczarek niemiecki, choć w jednostkach można spotkać psy innych ras.

Po selekcji zwierzęta trafiają do ośrodka szkoleniowego, gdzie są wybierane przez swoich opiekunów – ochotników. Każdy funkcjonariusz, który chcę pełnić służbę z czworonożnym partnerem jest ochotnikiem, wybieranych jest tylko kilku wyróżniających się z pośród wielu kandydatów. Wybór psa następuje przy pomocy instruktorów – ich zdanie może mieć znaczący wpływ na dobór przyszłego partnera.

Następnym etapem jest szkolenie, którego ukończenie pozwala na podjęcie pracy ze zwierzętami. Podobna sytuacja jest z psami, które uczestniczą w kursie, jeżeli nie spełnią stawianych przed nimi wymagań, nie będą mogły podjąć pracy w Straży Granicznej. W trakcie kursu adepci poznają zasady tresury i układania psa, podstawy weterynarii a także odbywają ćwiczenia terenowe w parach ze swoimi czworonogami.

W Straży Granicznej wyróżnia się specjalności według, których zwierzęta będą szkolone. Podstawowym zadaniem psów tropiących jest identyfikacja zapachów i poszukiwania a także pościgi za podejrzanymi, zwierzęta uczestniczą też w przeszukaniach pojazdów i budynków. Patrolowo obronne potrafią przeszukiwać swój „rewir” w celu wykrycia przestępstw, nielegalnych przedmiotów, ponadto pilnują zatrzymanych. Psy specjalne z kolei są szkolone do wyszukiwania zapachów narkotyków, przeszukiwań bagaży a także pojazdów i budynków, w tej kategorii mieszczą się również czworonogi, które poszukują broni i materiałów wybuchowych.

Psy w Straży Granicznej mają zróżnicowane zadania, są doskonale wytresowane i chronią granicę państwa. Są również doskonałą „bronią” psychologiczną. Dzięki pomocy czworonogów zwalcza się przemyt, psy udaremniają też nielegalne przekraczanie granicy, jednakże nie są to ich jedyne zdania. W razie potrzeby szukają zaginionych, pomagają innym państwowym organom.

Psy ratownicze

Psy ratownicze reprezentują zupełnie inną grupę zwierząt służbowych. Ich podstawowym zadaniem jest ochrona ludzkiego życia. Czworonogi mające zostać ratownikami nie przechodzą tak ostrej selekcji jak czworonożni kandydaci do służby w policji i wojsku. Tutaj szczególny nacisk kładzie się na wyselekcjonowanie łagodnych, zrównoważonych osobników o dobrej kondycji fizycznej i skłonnościami do zabawy.

Psy ratownicze podobnie jakich koledzy w innych służbach mundurowych podzielone są na specjalności i szkolone w określonych celach. Dzieli się je na lawinowe, gruzowe, terenowe, ratownictwa wodnego, tropiące oraz psy szkolone w odnajdywaniu zwłok. Zwierzęta trzech pierwszych kategorii uczone są do poszukiwań ludzi w lawiniskach, gruzowiskach i otwartym terenie, niejednokrotnie jeden, wyróżniający się psi ratownik może pełnić trzy funkcje jednocześnie, jest szkolony do każdego z tych zadań.

W przypadku tropicieli, procedura szkoleń i działalność nie odbiega znacznie od psów policyjnych czy służących w więziennictwie, przy czym psy ratownicze są znacznie łagodniejsze. W przypadku ratownictwa wodnego, czworonóg musi wykazywać instynkt samozachowawczy, ogromną empatię oraz spokój, aby móc wrócić do brzegu z ratowaną osobą.

Szkolenie psów ratowniczych rozpoczyna się już od wieku szczenięcego i trwa znacznie dłużej od ich kolegów służących w  wojsku czy policji. Czworonożny ratownik szkolony jest nawet do trzeciego roku życia. W trakcie szkolenia, zwierzęta oswajają się i zżywają ze swoimi przewodnikami, którzy często są pozorantami w treningach. Opiekunowie są pierwszymi „ratowanymi” na ćwiczebnych akcjach.

Szkolenia przeprowadzane są zarówno w dzień jak i w nocy, w różnych warunkach atmosferycznych. Trudność zwiększa się stopniowo, początkowo zwierzę musi odnaleźć swojego pana, później obcą osobę, która posiada przedmiot należący do opiekuna lub też psią zabawkę, która pozwala na złapanie tropu. Każdy sukces jest nagradzany zabawą, w ten sposób w psich ratownikach wyostrza się instynkt poszukiwawczy. Z czasem zwierze nie potrzebuje już przedmiotu należącego do ofiary, wie, że w danym obszarze poszukiwań musi odnaleźć zapach należący do człowieka.

W przypadku psów ratownictwa wodnego, główną rolę odgrywa nauka pływania. Początkowo zwierzęta szkoli się w pływaniu z przewodnikiem na krótkich dystansach. Stopniowo zwiększa się odległość i uczy psa pływania do określonego celu. Z czasem zwierze zaczyna holować, np. sprzęt ratunkowy w kierunku przewodnika, a w ostatniej fazie szkolenia, czworonogi uczą się holowania tonących, czy nawet łodzi wiosłowych do brzegu.

Psi ratownicy WOPR, przechodzą egzaminy, co awansuje je na kolejny z czterech stopni:

• pies stażysta pozostaje zawsze pod nadzorem opiekuna ratownika, a jego głównymi celem jest nauka i przebywanie na strzeżonych kąpieliskach w celu oswajania się z przyszłą pracą,
• młodszy pies wspomagający ratownika również nie uczestniczy w akcjach, jedynie szkoli się w zakresie działalności drużyny WOPR,
• pies wspomagający ratownika uczestniczy w akcjach ratunkowych wspólnie z ratownikiem lub drużyną WOPR,
• pies ratownik uczestniczy we wszystkich rodzajach akcji, także takich gdzie udział ratownika jest niemożliwy.

Każdy ze stopni wymaga dodatkowego szkolenia, początkowo psy szkolone są w pływaniu i holowaniu, by kończyć szkolenie na ratowaniu osób agresywnych czy nieprzytomnych oraz zanoszeniu i holowaniu deski ortopedycznej.

Towarzyszą nam niemal we wszystkich dziedzinach życia, uczestniczą w rehabilitacjach, zajęciach pedagogicznych, z poświęceniem pomagają wszystkim służbom mundurowym i ratowniczym, bez wahania narażając swoje życie poprzez niesienie pomocy. Jednocześnie okazują nam swoją miłość i bezgraniczne oddanie każdego dnia, budząc uśmiech na naszych twarzach. I choć często jest to uśmiech spowodowany bezradnością wobec kolejnego pogryzionego buta, warto zadać pytanie: czy pies jest najlepszym przyjacielem człowieka? Zdecydowanie tak!

Wykorzystywanie zwierząt w służbach mundurowych to dobry pomysł? Podziel się swoją opinią w komentarzu.

Autor: Maciej Drewniak.

Od dzieciństwa związany z Częstochową. Opuścił ją tylko na czas studiów we Wrocławiu. Z wykształcenia dziennikarz, z zamiłowania historyk. Jego pasją jest II Wojna Światowa i góry, o obu potrafi opowiadać godzinami.

Najpiękniejsza z Corvett… i tutaj można by zakończyć opis modelu C2. Warto jednak poświęcić dłuższą chwilę na poznanie jednego z najwspanialszych aut w historii motoryzacji zza „wielkiej wody”.

Za projekt zaprezentowanej w 1962 roku C2 odpowiedzialny był Larry Shinoda. Stworzył on auto, które wyglądem miało przypominać rekina. W efekcie Corvette urzeka swoją niepowtarzalną linią, która nie pozwala pomylić go z żadnym innym autem. Przód C2 charakteryzował się ostrym nosem i wkomponowanymi w niego otwieranymi światłami, błotniki zdobiły boczne wyloty powietrza wzorowane na rekinich skrzelach.

Tył Corvetty przypomina odwrócony do góry nogami kadłub łodzi i tworzy spójną linię z dachem auta za pośrednictwem poprzeczki na środku tylnej szyby. Modele z dwuczęściową tylną szybą są poszukiwanym na rynku rarytasem, ponieważ występowała ona tylko w modelach z 1963 roku. Rok później auto miało już jednolitą, gładką tylną szybę. Zastosowano ją ze względów bezpieczeństwa, gdyż poprzeczka mocno ograniczała widok do tyłu. Niestety, przez tę modyfikację auto straciło jedną ze swoich pięknych i charakterystycznych cech.

Okazem kunsztu projektanta było również wnętrze Corvetty. Elegancka deska rozdzielcza z najlepszych materiałów zachwycała symetrycznością. Kierowca miał do dyspozycji rozbudowany zestaw wskaźników, wsparty dodatkowo wkomponowanym w konsolę centralną sporym zegarkiem. Przed pasażerem znajdował się za to niemałych rozmiarów podręczny schowek. Większość C2-ek wyposażona była w klasyczną drewnianą kierownicę. Standardem w Corvetcie była skórzana tapicerka oraz dwupunktowe pasy bezpieczeństwa.

Corvette również w kwestii osiągów miała się czym pochwalić – jak na auto sportowe przystało. W początkowej fazie produkcji auto korzystało z widlastych, 8-cylindrowych silników poprzednika (modelu C1) tzw. “small block”. Rozwijały one moce poniżej 400 KM. W 1965 roku do oferty dołączył pierwszy “big block 396” o pojemności aż 6,5 litra i mocy ok. 425 KM, a rok później w C2 montowano jeszcze większy, bo aż 7-litrowy silnik generujący 435 KM. Pozwalało to osiągnąć pierwszą “setkę” po 5,5 sekundy i rozpędzić się do ponad 250 km/h.

Najmocniejszą odmianą Corvetty C2 była wersja L88 o mocy aż 560 KM! We wszystkich odmianach silnikowych kupujący mógł wybierać między 3 lub 4-stopniową skrzynią manualną lub 2- biegowym “automatem”. Moc przenoszona była oczywiście na tylne koła – co było standardem w tamtych latach. O odpowiednie zachowanie na drodze odpowiadało niezależne zawieszenie każdego koła, a odpowiednio szybkie wytrącanie prędkości zapewniały tarczowe hamulce.

StingRay’a można było zamówić w dwóch odmianach nadwoziowych – dwuosobowym coupe lub jako roadster, którego można było doposażyć w hardtop (sztywny blaszany dach na zimniejsze pory roku). Przez 5 lat produkcji z fabryki Chevroleta wyjechało 118 000 sztuk C2. Auto w latach 60. kosztowało ok. 4 – 4,2 tys. dolarów.

Obecnie najbardziej poszukiwane i zarazem najdroższe są egzemplarze coupe z 1963 roku, ze wspomnianą wcześniej dwuczęściową, dzieloną poprzeczką, tylną szybą. Nie ma w tym nic dziwnego, bowiem śmiało można przyznać rację tezie, że jest to najpiękniejsza Corvetta w historii, która nigdy nie straci swojego wyjątkowego klimatu. Wystarczy jedno spojrzenie na to auto, żeby poczuć kunszt jego twórców i… się w nim zakochać. W obecnych czasach będzie to  bardzo kosztowna w zakupie miłość, warto się jednak dla niej poświęcić.

Jaki amerykański samochód uważasz za najładniejszy? Podziel się swoją opinią w komentarzu.

Autor: Adrian Walkiewicz

Choć kolor brązowy ma bardzo wiele do zaoferowania pod względem stylistycznym, wielu mężczyzn obawia się go i unika noszenia brązowych butów do garnituru. Każdy słyszał o zasadach typu no brown in town (nie noszę brązowych butów w mieście) albo no brown after six (nie noszę brązowych butów po godzinie 6), które nakładają różnego rodzaju ograniczenia na noszenie brązowego obuwia, co skutecznie zniechęca wielu mężczyzn do ich noszenia.

Czarne buty

Czarne buty to obuwie formalne. Ponieważ lepiej jest przyjść w garniturze na imprezę, na której obowiązuje styl casual niż odwrotnie, trzeba pamiętać, że ubrania formalne zawsze mają w sobie pewną dozę „odpowiedniości” do każdej sytuacji. To właśnie z tej przyczyny każdy mężczyzna planujący zakup swojej pierwszej pary porządnych butów powinien wziąć pod uwagę zakup czarnego obuwia. Najlepszym wyborem na parę numer jeden są czarne oksfordy (wiedenki) z nakładanym noskiem.

Zalety brązu

O ile czarne buty różnią się od siebie w zasadzie tylko wykończeniem skóry, rozumianym jako połysk (bardziej matowe lub bardziej połyskliwe ze skrajnością w postaci czarnych lakierków), o tyle obuwie brązowe kusi miłośników elegancji praktycznie nieskończoną liczbą odcieni, które w przypadku butów wykonanych z wysokiej jakości skóry, mogą ulegać naturalnej (przeprowadzanej zębem czasu) lub wspomaganej (przeprowadzanej środkami do pielęgnacji) patynacji, czyli starzeniu. Najpopularniejsze odcienie brązu to brunatny, czekoladowy, mahoniowy, cynamonowy, rudy, pomarańczowy i karmelowy.

Jak dobierać?

Buty to element garderoby zlokalizowany najdalej od twarzy, więc ich dobór nie jest związany z karnacją i kolorem włosów. W zasadzie dobór koloru butów można sobie uprościć i ograniczyć go wyłącznie do zestawienia go z kolorem spodni. Ogólna zasada jest taka, że brąz butów powinien mieć ciemniejszy odcień niż spodnie.

• Czarny – czarne spodnie nie chcą być noszone z brązowymi butami, więc nie należy ich do tego zmuszać.
• Ciemny grafit – buty brunatne i czekoladowe.

• Szary – buty czekoladowe i mahoniowe.

• Popielaty – buty mahoniowe i karmelowe.
  
  Niebieski
  
  
• Granatowy – buty czekoladowe i mahoniowe. Odważni mogą złamać regułę ciemniejszego odcieniu obuwia i pokusić się o przetestowanie butów w kolorze karmelowym.

• Brązowy – dowolny odcień brązu ciemniejszy niż odcień spodni lub wprost przeciwnie, buty karmelowe dla kontrastu. Trzeba jednak pamiętać, że karmelowe brogsy, jak te prezentowane na zdjęciu, przyciągną spojrzenia osób w naszym towarzystwie. Nie ma w tym nic złego, ale trzeba wziąć to pod uwagę.

Pozostając w tematyce ubrań garniturowych warto wiedzieć jak rozpoznać dobry garnitur i jakich błędów nie popełniać kupując swój pierwszy egzemplarz. Nierzadko mogą to być bardzo kosztowne pomyłki, których stosunkowo łatwo można ominąć. Zapoznaj się z filmem video, który rozwieje wszystkie Twoje wątpliwości klikając w baner poniżej.

Koordynacja dodatków skórzanych

Dobrze ubrany mężczyzna dba także o to, aby wszystkie jego dodatki skórzane były odpowiednio dobrane. Dotyczy to główne paska u spodni oraz paska do zegarka. Należy pamiętać, że koordynacja dodatków sprowadza się nie tylko do koloru skóry, ale także jej powierzchni. Lakierowany pasek nie pasuje do zamszowych butów.

Warto także zastanowić się nad odpowiedniej klasy dodatkami, takimi jak portfel, etui na klucze, wizytownik czy pokrowiec. W ich wypadku oprócz wysokiej jakości skóry w odpowiednim kolorze należy pomyśleć także o wzornictwie, ponieważ grube portfele potrafią zniszczyć nawet najbardziej udany zestaw. Przykładem portfeli odchudzających kieszenie są produkty marki Manumi.

Dżinsy i chino

Skarpety i brązowe buty

Istnieją trzy szkoły dobierania skarpet do butów. Skarpety mogą być w kolorze butów, spodni lub w innym kolorze. Mówi się, że skarpety w kolorze spodni przedłużają optycznie nogę. Z kolei do ubrań formalnych najlepiej jest nosić skarpety bardzo ciemne – granatowe lub czarne. W przypadku butów brązowych, które z natury rzeczy mają charakter nieformalny, warto jednak pomyśleć o ciekawych rozwiązaniach uwzględniających skarpety kolorowe. W przypadku brązów, szczególnie zamszu, nie można się pomylić, nosząc skarpety ciemnozielone lub bordowe.

Kiedy nie nosić brązowych butów?

Istnieją pewne sytuacje, w których noszenie brązowych butów jest niewybaczalnym faux pas. Przede wszystkim obuwie brązowe nie występuje w ubraniach formalnych, zarówno wieczorowych, jak i dziennych. Z tej przyczyny brązowe buty nigdy nie powinny być noszone z żakietem, smokingiem ani frakiem.

Oprócz tego, brązowe obuwie nie komponuje się ładnie z kolorem czarnym, więc należy także unikać jego zastosowania z czarnymi garniturami. No cóż, wygląda na to, że sytuacji, w których brązowe buty są niedopuszczalne wcale nie jest tak wiele…

Brązowe buty to element garderoby świadczący o wielkiej swobodzie w ubieraniu się osób, które je noszą.  Pozwalają one na zabawę ubraniami i odczarowanie mitu czarnego obuwia, które noszone bez końca staje się nudne. Brązowe buty oferują całą gamę rozwiązań, które są warte zaryzykowania!

A czy Wy macie odwagę nosić brązowe buty?

O autorze

Tomasz Miler – twórca firmy MILER skupiającej takie marki jak: MILER Menswear, Manumi, MILER Spirits, a także blog TomaszMiler.com. Z wykształcenia biotechnolog i tłumacz konferencyjny. Mąż, pasjonat whisky, dobrego krawiectwa, komunikacji wizualnej i werbalnej oraz marketingu. Miłośnik książek, kina, podróży, cygar, motoryzacji i gotowania.

Zapisz

Zapisz