Zobaczcie co ciekawego pojawi się w tym miesiącu w kinach!

Londyn w ogniu

Premiera: 2 marca 2016
Gatunek: Akcja
Długość: 1 godz. 39 min
Reżyser: Babak Najafi

Premier Wielkiej Brytanii ginie w niewyjaśnionych okolicznościach, a na jego pogrzeb zjeżdżają się prezydenci i premierzy największych krajów z całego świata. Tylu ważnych ludzi w jednym miejscu i czasie, to nie lada wyzwanie dla służb specjalnych, które muszą zapewnić im ochronę. Gdy wszystko wydaje się zapięte na ostatni guzik okazuje się, że atak terrorystyczny jest zaplanowany od dawna, a jego organizatorzy mają swoich ludzi w najwyższych kręgach.

Zapowiada się dużo akcji i ciekawa historia. Film dotyka bardzo aktualnych problemów, jak terroryzm i zagrożenia jakie za sobą niesie. Dodatkowo w roli wiceprezydenta Morgan Freeman.

Carol

Premiera: 4 marca 2016
Gatunek: Melodramat
Długość: 1 godz. 58 min
Reżyser: Todd Haynes

Ameryka lat 50. Młoda dziewczyna marzy o lepszym życiu, ale żeby się utrzymać pracuje w domu towarowym. Pewnego dnia poznaje starszą od siebie kobietę, która żyje w nieszczęśliwym małżeństwie. Znajomość dwóch bohaterek przeradza się w głębokie uczucie, które nie jest akceptowane przez społeczeństwo.

Świetna gra aktorska, wysmakowane ujęcia i świetnie napisane postacie, to zdecydowane plusy Carol. Jednak nie wszystkie, ale żeby docenić niuanse i kunszt, z jakim opowiada tę historię reżyser, trzeba wybrać się do kina.

https://www.youtube.com/watch?v=bF1YIF_FknI

Historia Roja

Premiera: 4 marca 2016
Gatunek: Wojenny
Długość: 2 godz. 30 min
Reżyser: Jerzy Zalewski

Pod koniec wojny Mieczysław Dziemieszkiewicz ps. „Rój” wstępuje do Narodowego Zjednoczenia Wojskowego i zaczyna działać przeciwko komunistycznej władzy. Przez 6 lat wraz z towarzyszami broni skutecznie utrudnia prace PRL-owskim dygnitarzom i sieje postrach wśród służb UB i KBW. Historia Roja opowiada nie tylko o walce, ale przede wszystkim o miłości, przyjaźni i wartościach cenniejszych niż życie.

Reżyser Jerzy Zalewski postanowił zrobić film o bohaterze, który przez wiele lat był zapomniany, a komunistyczne władze starały się wymazać go z pamięci. Historia Roja to ciekawy i wartościowy projekt, ale martwić może fakt, że aktor wcielający się w główną rolę nie jest zbyt doświadczony, a sam reżyser nie ma na koncie wielu sukcesów. Miejmy nadzieję, że ta produkcja się nim okaże.

Wstrząs

Premiera: 11 marca 2016
Gatunek: Dramat, Sportowy
Długość: 2 godz. 03 min
Reżyser: Peter Landesman

Dr Bennett Omalu znajduje powiązanie między mikrowstrząsami, na które są narażeni zawodnicy futbolowi, a ich późniejszymi skłonnościami do samobójstw. Lekarz, który chciał pomóc środowisku sportowemu został całkowicie wykluczony ze społeczeństwa. Dodatkowo jego badania sprawiły, że musiał zmierzyć się z jedną z największych organizacji w USA – NFL (National Football League).

Prawdziwa historia lekarza imigranta, który odważył się kwestionować największą świętość amerykanów – futbol. Badania, które prowadził w dobrej wierze zepchnęły go na margines społeczeństwa i przysporzył wielu wrogów.

Bang Gang

Premiera: 11 marca 2016
Gatunek: Dramat
Długość: 1 godz. 38 min
Reżyser: Eva Husson

Dwie znudzone przyjaciółki wpadają na pomysł jak urozmaić imprezy. Gdy narkotyki i alkohol przestają wystarczać, zaczynają perwersyjną grę – Bang Gang. Seks staje się najważniejszym elementem kolejnych imprez, a rówieśnicy, którzy nie chcą brać udziału w „zabawie” są wykluczani z grupy. Jednak sytuacja zaczyna się wymykać spod kontroli, a beztroskie szaleństwa okazują się mieć nieprzyjemne skutki.

Film reklamowany jest jako „współczesna historia miłosna”. Patrząc na opis fabuły i kadry, mamy nadzieje, że jest to jedynie slogan mający wywołać kontrowersje. Czy oprócz golizny i odważnych scen ma jakieś przesłanie, czy został stworzony tylko po to by szokować?

Psy mafii

Premiera: 18 marca 2016
Gatunek: Dramat, Kryminalny
Długość: 1 godz. 55 min
Reżyser: John Hillcoat

Tak, tłumacze znowu się popisali. :)

Gangsterzy planują napad na bank i by odwrócić uwagę policji na czas skoku chcą zabić jednego z jej oficerów. We wszytsko wmieszana jest rosyjska mafia i skorumpowani gangsterzy. Bieg wydarzeń dowodzi, że najważniejszą wartością w przestępczym świecie jest zaufanie.

Zapowiada się ciekawa intryga i dużo akcji. W rolę szefowej mafii wciela się  Kate Winslet. Czy to nie wystarczający powód by obejrzeć Psy mafii?

Dama w Vanie

Premiera: 18 marca 2016
Gatunek: Biograficzny, Dramat
Długość: 1 godz. 44 min
Reżyser: Nicholas Hytner

Pewnego dnia na podjeździe domu Alana Bennetta pojawia się Van. Okazuje się, że w środku mieszka starsza Pani, która twierdzi, że zatrzymała się jedynie tymczasowo. Dla Panny Shepherd czas jest pojęciem względnym i na posesji zostaje kolejne 15 lat. Dwójka ludzi przywiązuje się do siebie i zaprzyjaźnia.

Prawdziwa historia ekscentrycznej kobiety, która postanowiła zamieszkać w swoim samochodzie w najbardziej prestiżowej dzielnicy Londynu. W głównej roli jedna z najlepszych brytyjskich aktorek – Maggie Smith.

Powrót

Premiera: 18 marca 2016
Gatunek: Dramat
Długość: 1 godz. 36 min
Reżyser: Simon Stone

Bogaty senior rodu postanawia ożenić się kolejny raz. Na ślub z jego dużo młodszą wybranką przyjeżdża również syn. Chłopak podczas pobytu w domu odnawia znajomość z kolegą z dzieciństwa. To czego Christein dowiaduje się o swoim ojcu wywołuje szok. Skrzętnie skrywane tajemnice mogą całkowicie zniszczyć więzi rodzinne.

Opis fabuły niewiele mówi o samym filmie, ale jakość gwarantuje aktor wcielający się w jedną z głównych ról – Geoffrey Rush. Podobnie tajemniczy wydawał się Koneser z jego udziałem i zdecydowanie nie zawiódł!

Autor: Mateusz Stachura

Kawa od zawsze była towarem luksusowym. Produktem, po który sięgało się przy najlepszych okazjach, nieraz płacąc za niego krocie. Oczywiście rynek nie cierpi próżni i stara się zapełnić skutecznie niszę produktami kawopodobnymi oraz niskiej jakości. Prawda jest jednak taka, że za ziarna najwyższej jakości trzeba zapłacić. Warto jednak wiedzieć, które kawy warte są swojej ceny.

To nie będzie klasyczne zestawienie najdroższych ziaren świata. Niestety, kwestia kawy jest dużo bardziej złożona niż w przypadku choćby whisky, gdzie można wskazać kilkanaście wspaniałych destylarni i ich produktów w portfolio. To od destylarni zależy, jaki trunek uda się stworzyć i czy przez lata będzie sprawiał, że na samą myśl o smaku miłośnikom whisky będą szybciej biły serca i otwierały portfele.

Palarnie kawy nadają ostateczny szlif zebranym i obrobionym wcześniej ziarnom. Oczywiście, jest to kluczowy, niezbędny i bardzo trudny szlif, jednak jeżeli nie dostaną one wysokiej jakości surowca, nawet najlepsze zdolności roasterów, czyli osób zajmujących się wypalaniem kawy, nie pomogą w uzyskaniu smacznego efektu końcowego. Tym bardziej, że kawa jest produktem jednoskładnikowym. W paczce znajdują się wyłącznie ziarna, więc nie ma możliwości manipulowania jakością kilku składników i szukaniu oszczędności. Do tego należy dołożyć fakt sezonowości kawy i jej stosunkowo krótkiej trwałości – tu nie działa zasada, że im starsza, tym lepsza.

Na smak tego, co otrzymujemy w filiżance ma wpływ każdy etap hodowli i produkcji kawy. Począwszy od kraju pochodzenia, przez region, wysokość upraw nad poziomem morza, zasobność gleby, rośliny towarzyszące uprawom, poprzez odmianę botaniczną, zbiór i metodę obróbki wiśni kawowca, aby pozyskać zielone ziarno, które trafia w końcowej fazie do palarni, a finalnie do naszej kuchni. Jeśli te wszystkie elementy będą dopasowane i na najlepszym poziomie, uzyskamy w naszej kawie feerię zapachów i pełną paletę smaków. Zaniedbania przy jednym procesie będą rzutowały na całą resztę, a w efekcie na aromat naparu.

Kopi Luwak – cenna legenda

Pierwszym skojarzeniem z hasłem najlepsza oraz droga kawa to słynny kopi luwak. Chyba każdy słyszał o kawie, która została zjedzona przez ssaki zwane cywetami bądź łaskunami, a ziarna, które wyszły z ich układu trawiennego po oczyszczeniu charakteryzują się niesamowicie łagodnym smakiem i aromatem. Nie da się ukryć, że kopi luwak nie jest tanią kawą. Za kilogram przyjdzie zapłacić w okolicach trzech tysięcy złotych. Za co? Naprawdę, nie jestem w stanie odpowiedzieć logicznie na to pytanie. Pierwotnie, wspomniane cywety, jako dzikie zwierzęta żyły na obszarach Indonezji, Filipin czy Wietnamu, gdzie drzewa kawowca występują. Upodobały sobie dojrzałe wiśnie kawowe, którymi chętnie pożywiały się. Kawa, przechodząc przez układ trawienny, zostaje pozbawiona skórki i miąższu, pozostaje samo ziarno w nienaruszonym stanie. Lokalni mieszkańcy w przypływie natchnienia, stwierdzili kiedyś, że odchody z ziarnami kawy można oczyścić i to, co zostanie, wypalić i wypić w formie kawy. Siłą rzeczy, takie zbiory nie są zbyt obfite, a rzekome właściwości smakowe są wręcz niesamowite.

Rynek nie znosi próżni, więc zaczęto hodować cywety na farmach, w klatkach, gdzie karmi się je tylko i wyłącznie owocami kawowca. Łatwo domyślić się, że taki sposób skutkuje produktem niższej jakości. Ponadto, w kawie kopi luwak mamy do czynienia z dużą losowością. W środowisku naturalnym, zwierzęta te pożywiały się różnymi rodzajami kawy, akurat tymi, które znalazły – z różnych krzewów, z różnych części terenów, na których bytowały. W warunkach hodowlanych również  karmi się je różnymi owocami kawowca, a to ma ogromny wpływ na końcowy smak. Najlepsze kawy, wysokiej jakości, zawsze mają podane dokładne miejsce pochodzenia, konkretną farmę, czasami nawet część farmy (tzw. mirolot), a w paczce są ziarna tej samej odmiany. W przypadku kopi luwak tego nie uświadczymy. Tym bardziej, że tereny, na których produkuje się ten specyfik, nie występują kawy o szczególnie dużych walorach smakowych. Pozostaje więc tylko cieszyć się, że za mniejsze pieniądze można zdobyć po stokroć lepszą kawę. Spotkać też można kawy z odchodów słonia. Tym tropem również nie polecam iść.

Jamaica Blue Mountain

Zostając nadal w obszarze kaw drogich i silnych marketingowo, nie można pominąć kawy pochodzącej z Jamajki, czyli Jamaica Blue Mountain. Choć można dostać ją nieco taniej, niż wspomnianą wcześniej kopi luvak, niemniej jest to nadal duży wydatek. Czy warto wydać niemałą sumę na tę kawę? Ponownie mamy do czynienia z silną marketingowo marką. Nazwa ta stosowana jest do kawy uprawianej na Jamajce w regionie zwanym Górami Błękitnymi, na sporej wysokości od 1800 do 2300m n.p.m, która jest ręcznie selekcjonowana, pakowana w drewniane beczki i opatrywana certyfikatem. Ze względu na niewielki roczny zbiór i jednoczesne duże zainteresowanie słynną kawą, ceny są automatycznie windowane w górę. Według opisów producentów i palarni, które mają ją w ofercie, jest ona niezwykle subtelną kawą, z delikatną, owocową kwaskowatością i niskim stopniem goryczy.

Faktycznie, wysokość upraw może sugerować przyjemniejsze doznania smakowe. Niemniej, wśród osób, które zajmują się profesjonalnie segmentem specialty, Jamaica Blue Mountain nie jest uznawana za wyrafinowaną i bogatą smakowo kawę, a przynajmniej nie w takim stopniu, by tłumaczyło to ceny, które należy za nią zapłacić . Problemem jest też fakt, że certyfikatem potwierdzającym, że kawa pochodzi z tego regionu, opatruje się kawy z różnych farm rozłożonych w parafiach Portland, św. Andrzeja i Najświętszej Marii Panny oraz św. Tomasza (pojęcie parafii można traktować na zasadzie gminy, województwa). Uprawy te znajdują się na różnych wysokościach nad poziomem morza, co istotnie wpływa na smak kawy. Ponadto, z informacji, które udało mi się uzyskać, nie są to kawy z jednej odmiany botanicznej. Dominuje pierwotna odmiana Typica, ale są też inne mutacje. To też determinuje profil smakowy uzyskanego naparu.

Gesha

Czy zatem chcąc wydać duże pieniądze na kawę nie można dostać czegoś wyjątkowego? Otóż nie. Trzeba tylko wiedzieć, czego szukać. Opisując poprzednie kawy, wspomniałem kilka razy o czymś co ma istotny wpływ na smak – odmiana botaniczna oraz metoda obróbki owoców kawowca. Powszechnie wiadomo, że kawa dzieli się przede wszystkim na arabikę oraz robustę. To jednak ogólny podział. W ramach tych dwóch gatunków, można wyszczególnić różne odmiany botaniczne. To w połączeniu z tzw. terroir, czyli splotem odmiany, składników gleby, miejsca uprawy i klimatu daje szeroki wachlarz smaków i aromatów w kawie. Pośród nich warto zwrócić szczególną uwagę na odmianę Gesha (bądź Geisha, obie formy są dopuszczalne). Jest to dzika odmiana kawy, na nowo odkryta w 2005 roku w Panamie. Przez specjalistów, odmiana ta jest ceniona za niezwykle intensywne, kwiatowe aromaty i nuty słodkich cytrusów. Obecnie na dobrych farmach w innych częściach świata, na przykład w Kolumbii, zaczyna uprawiać się tę odmianę z bardzo smacznym skutkiem.

Panama Boquete Gesha

Chcąc poznać obiekt westchnień tysięcy kawoszy na świecie, warto skierować swoje kroki w stronę Panamy, regionu Boquete i odmiany Gesha. W tamtym rejonie funkcjonuje kilka farm kawowych, które mogą poszczycić się doskonałą jakością zbiorów, a co za tym idzie, mogącymi dać intensywne doznania smakowe. Jedną z nich jest Hacienda La Esmeralda. Kawy z tej farmy osiągają zawrotne ceny na aukcjach, gdzie za funt zielonego surowca w maju 2013 roku zapłacono 350$! Miejsce to uchodzi za legendę w świecie kawy. Można znaleźć nieco tańsze kawy odmiany Gesha z Panamy, równie bardzo unikalnych, jak choćby Elida Estate czy Evelia Maria, wciąż są to jednak kwoty w okolicach 1000zł za kilogram. Wiem jednak, że kiedyś w końcu spełnię te kawowe pragnienia i zdobędę dla siebie niewielką paczuszkę z dobrej palarni. Należy oczywiście zadbać o poprawne przygotowanie.

Ninety Plus

Pozostając na polu najlepszych i najdroższych kaw. W swoich poprzednich artykułach wspominałem, że kawa podlega tzw. Q-Gradingowi, czyli sensorycznej ocenie jakości po zbiorach przez profesjonalnych Q-Graderów. To właśnie oni, według ścisłych zasad i schematów punktowo oceniają poszczególne kawy. Ostateczny wynik determinuje ceny, jakie surowiec może osiągnąć na aukcjach bądź w sprzedaży bezpośredniej (tzw. direct trade, gdy palarnie same docierają do konkretnych farm i kupują zielone ziarna). Według standardów, kawa, która zdobędzie od 80 do 100 punktów (maksymalny możliwy wynik) jest kwalifikowana do segmentu specialty.

Zgłębiając się w świat kawy i próbując różnych jej rodzajów można dostrzec, że te, które zdobędą powyżej 90 punktów są naprawdę wyjątkowe. Za zdobycie kaw z tego pułapu punktowego wzięło sobie za cel przedsiębiorstwo Ninety Plus. To pośrednik, który skupuje najlepsze kawy z różnych części świata, specjalnie przez siebie wyselekcjonowanych, opatruje swoim certyfikatem oraz charakterystycznym logotypem i handluje nimi z palarniami. Automatycznie to podbija końcową cenę dla klienta, można mieć jednak pewność, że w paczce znajdą się ziarna najwyższej jakości z pełną, transparentną historią pochodzenia oraz liczbą zdobytych punktów podczas Q-Gradingu.

Łatwo zauważyć, że w świecie kawy, podobnie jak w innych branżach, to co jest powszechnie drogie i luksusowe niekoniecznie jest tym, czego koneser może poszukiwać. Chcąc odnaleźć niezapomniane wrażenia sensoryczne niekoniecznie licząc się z każdym groszem, można takie odnaleźć, warto jednak wcześniej kilka razy przestudiować głębiej temat, by wiedzieć za co się płaci.

Autor: Marcin Rzońca, PopularCoffee Blog.

Rocznik ’89. Z wykształcenia dziennikarz i operator. Z zawodu operator i fotograf. Z zamiłowania wszystko naraz, do tego oblane skrupulatnie kawą. Tą dobrą i tą jeszcze lepszą. Bloger. Fan mediów tradycyjnych i nowych, a także gadżetów i nowinek technologicznych. Niepoprawny liberalny konserwatysta i konserwatywny liberał. I najlepiej, gdy to wszystko można wykorzystać do działania, do życia i cieszenia się nim.

Pewien amerykański duchowny stwierdził, że gentleman jest osobą skromną, stojącą na uboczu, która służy innym i myśli o wszystkich z wyjątkiem siebie. Słownik języka polskiego definiuje go natomiast jako elegancko ubranego mężczyznę z dobrymi manierami. Czy oba te opisy mogą ze sobą korelować? Kim on tak naprawdę jest i czy możemy mówić o gentlemanach w sporcie? Sprawdźmy to!

Na potrzeby tego artykułu będziemy trzymać się charakterystyki doktora Gustawa Olechowskiego, który tako rzecze: „Angielski typ gentlemana jest przede wszystkim ideałem pewnych cech moralnych, a potem dopiero zewnętrznych”. Jakże górnolotnie brzmi w naszym kraju to określenie mężczyzny. Postanowiliśmy odnieść wspomnianą postawę do świata sportu. Poszukamy wydarzeń, zachowań i postaw, które przeszły do historii i uszlachetniły tę dziedzinę.

Primo: graj fair!

Prawie równo rok temu w Niemczech w potyczce drużyn z Norymbergii i Bremy, Aaron Hunt przyznał się do wymuszenia rzutu karnego. Sędzia wcześniej bez wahania zdecydował o podyktowaniu „jedenastki”, ale wtedy zareagował reprezentant gości i ostateczny werdykt arbitra mógł być tylko jeden. Wiadomość o tym wydarzeniu obiegła europejskie serwisy informacyjne, a portale internetowe nie szczędziły pochlebnych komentarzy pod adresem piłkarza.

Czysta gra nie była także obca Paolo di Canio. Mimo że w zeszłym miesiącu w naszej publikacji krytycznie pisaliśmy o jego poglądach faszystowskich, to tym razem należy mu się uznanie za zachowanie w 2001 roku na boisku ligi angielskiej. Włoski zawodnik mógł zostać bohaterem West Ham United, kiedy ten mierzył się z Evertonem. Przy wyniku 1:1 di Canio miał szansę strzelić do pustej bramki, gdy chwilę wcześniej golkiper rywala skręcił nogę i nie zdążył wrócić na swoje pole. Włoch chwycił jednak piłkę w ręce, przerwał grę i wskazał ręką na cierpiącego z bólu bramkarza.

Skrajne postawy przejawiali piłkarze w innych kontrowersyjnych sytuacjach. Najpopularniejszą jest zdobycie gola po zagraniu ręką. Nagrodę fair-play w Serie A otrzymał Miroslav Klose po tym jak przyznał się do takiego posunięcia. Doszło do tego w starciu z zespołem z Neapolu. Sędzia początkowo uznał bramkę pomimo protestów poszkodowanych i dopiero gdy Niemiec polskiego pochodzenia powiedział, jak było w rzeczywistości, arbiter anulował gola. Dla odmiany, słynny Diego Maradona w ćwierćfinale mistrzostw świata w Meksyku po strzeleniu bramki ręką, wrzeszczał z radości i przypisano mu wówczas określenie „ręka boga”. Tą samą częścią ciała w 2010 roku pomógł sobie Thierry Henry i w nieregulaminowy, ale niedostrzeżony przez sędziego sposób zapewnił Francji udział w mundialu, eliminując jednocześnie Irlandczyków.

Szurkowski, Przygoński i inni – Polacy są wielcy

Nie sposób nie wspomnieć o wspaniałych dżentelmeńskich postawach polskich sportowców. Pierwszym naszym kolarzem, który zabierał na zawody zapasowy rower był Ryszard Szurkowski. W 1970 roku w turnieju o mistrzostwo kraju  zdarzyło się tak, że jego najpoważniejszemu rywalowi Zygmuntowi Hanusikowi popsuła się kolarzówka. Szurkowski bez wahania pożyczył oponentowi rower i w rezultacie to Hanusik dojechał do mety jako pierwszy, choć wszyscy doskonale wiedzieli, że tego dnia cichym zwycięzcą był kto inny.

Jak przewrotny bywa los na rajdach samochodowych i motocyklowych przekonują się regularnie jego uczestnicy. W 2011 roku w rajdzie Tunezji na jednym z odcinków w poważnym wypadku uczestniczył Chilijczyk Francisco Lopez. Z pomocą ruszył mu Jakub Przygoński. Polak oddał rywalowi wszystkie części zamienne ryzykując przy tym co najmniej na dwa sposoby. Po pierwsze, utratą prowadzenia w klasyfikacji przejściowej turnieju, a po drugie utknięciem na pustyni. Po ukończeniu wyścigu, dziennikarze ruszyli do naszego motocyklisty czyniąc z niego prawdziwego czempiona rajdu.

Wyjątkowe i zarazem dramatyczne zdarzenia rozegrały się 12 lat temu w Kielcach podczas zawodów motocyklowych Enduro. Paweł Świderski jadąc przez las napotkał poturbowanego i poszkodowanego Niemca. Nie bacząc na wysoką lokatę, zatrzymał się i ruszył na ratunek Enderleinowi. Sytuacja okazała się być bardzo poważna. Polak podjął próbę reanimowania zawodnika aż do przyjazdu karetki pogotowia. Niestety, mimo tego poszkodowany zmarł. Świderski za swoje zachowanie został laureatem Głównej Nagrody Fair Play PKOl.

„Uczciwość zawsze się obroni”

Nieważne, czy to piłka nożna, siatkówka, czy hokej – zachowania dżentelmeńskie znacznie wykraczają poza ramy sportowe i często przenoszą go w zupełnie inny wymiar. Podkreślają to również specjaliści. „Nie wyobrażam sobie prawdziwego sportu bez zachowania ducha fair-play. Wszelkie nagrody z tym związane honorują postawy odpowiedzialne moralnie za swoje czyny. Jeżeli, na przykład, tenisiści stołowi zgłaszają swój błąd, którego nie dostrzegł sędzia, przyznają się do winy i oddają rywalowi punkt, to znaczy, że postąpili zgodnie z własnym sumieniem, ale i zasadami czystej gry. Wtedy to coś więcej niż tylko przebijanie piłeczki – uważa profesor Zofia Żukowska, przewodnicząca klubu fair play Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Człowiek ma potrzebę bycia uczciwym. Jeśli w sporcie postępowałoby się bez tego ducha fair play, wówczas dochodziłoby do strasznych oszustw. A przecież nie o to chodzi. Uczciwość zawsze się obroni. Od tej reguły nie ma wyjątków – dodał psychoterapeuta Robert Rutkowski.

W poprzedniej sportowej publikacji zagłębialiśmy się w temat korupcji w sporcie. Na przykładzie niniejszego artykułu widać natomiast jak na dłoni, że i w tej dziedzinie życia mamy do czynienia z dwoma stronami medalu. Nie zapominajmy o tym i pielęgnujmy pamięć o wyjątkowych, godnych naśladowania postawach, by pewne wartości nie umarły.

Autor: Marcin Konieczny