Otwieranie drzwi to jeden z ważniejszych zwyczajów powszechnie utożsamianych z dobrym wychowaniem. O ile fakt, że mężczyzna powinien otworzyć kobiecie drzwi jest jasny dla wszystkich osób aspirujących do miana dobrze wychowanych, o tyle wiele sytuacji związanych z tym miłym gestem przysparza wielu niezręczności, które czasami zamieniają się w istny towarzyski horror.

1. Komu otwierać?

W Polsce tradycyjnie mężczyźni wyrażają szacunek dla płci pięknej lub wieku poprzez przepuszczanie w drzwiach. Zwyczaj ten jest piękny (i wielu krajach nieznany) i warto go podtrzymywać, ale trzeba pamiętać, że nie działa on absolutnie bezwarunkowo. Drzwi otwieramy dla wszystkich kobiet w pracy i w życiu prywatnym. Nie ma jednak obowiązku, żeby dorosły mężczyzna otwierał drzwi dziecku lub nastolatce, ponieważ w takich wypadkach istotniejsza jest reguła wieku, względem którego młodzież powinna czuć szacunek do starszych. Przypomnijmy tylko, że w savoir vivre różnica wieku jest rozumiana jako różnica pokoleń, a nie kilku lat. Celem uszanowania wieku, drzwi możemy otwierać także starszym mężczyznom.

2. Kiedy nie przepuszczać?

Przepuszczanie w drzwiach nie musi być stosowane w sytuacjach zawodowych, w których hierarchia, np. w firmie lub na uczelni, zezwala na zarzucenie tego zwyczaju. Oznacza to, że profesor lub prezes nie muszą przepuszczać w drzwiach studentki ani sekretarki. W obu przedstawionych przypadkach, obowiązywać mogłaby także zasada pokoleniowej różnicy wieku, gdyż profesor zwykle jest starszy od swoich studentek.

3. Czy zawsze „Panie przodem!„?

Istnieje pewna zależność dotycząca otwierania drzwi, z której większość mężczyzn nie zdaje sobie sprawy. Otóż, jak każdy wie, drzwi można otwierać pchając je lub ciągnąc. Drzwi „ciągnięte” to żaden problem, wystarczy, że mężczyzna podejdzie do nich jako pierwszy, otworzy je i przepuści w nich kobietę, która jako pierwsza przekroczy próg. Zupełnie inaczej jest w przypadku drzwi pchanych, które sprawiają panom bardzo wiele kłopotów. Bardzo często obserwuję mężczyzn, którzy pchają takie drzwi jedną ręką, a następnie stają w progu z dumnie wypiętą klatką piersiową i nadzieją, że ich ramię będzie silniejsze niż często obecny na drzwiach mocny samozamykacz. Takie zachowanie jest „para-wytworne” i niestety, często wbrew zamiarom otwierającego, wygląda z boku jak nieudolna próba zbliżenia się do kobiety, która przechodząc przez próg w takiej sytuacji jest skazana na nadmierną bliskość mężczyzny. Kilkukrotnie zaobserwowałem także drugą wersję tej sytuacji, która jest równie niezasadna, a do tego ryzykowna. Otóż, istnieją panowie, którzy stosują mocne popchnięcie drzwi w nadziei, że przepuszczana kobieta zdąży przez nie przejść zanim te zaczną wracać i zatrzymają się na jej twarzy. Panowie, zapamiętajcie raz na zawsze, że kiedy kobietę trzeba przepuścić w drzwiach pchanych, należy otworzyć je przechodząc przez próg i przytrzymać je z drugiej strony. Kobieta przechodzi wtedy bez problemu przez drzwi, nie narażając się na nadmierną bliskość mężczyzny ani żadne niebezpieczeństwo.

4. Gentleman to nie odźwierny

Od czasu do czasu widuję panów, którzy źle pojmują zwyczaj przepuszczania kobiet w drzwiach. Użyję mocnych słów, ale szarmanckość od służalczości różni się tym, że tę pierwszą większość kobiet docenia, a tą drugą po prostu gardzi. Funkcją zasad savoir vivre jest ułatwienie życia ludziom obcującym ze sobą w sytuacjach codziennych. Stosowanie tych zasad nie może prowadzić do utworzenia relacji nadrzędności i podrzędności, dlatego zachowaniem mężczyzny w towarzystwie kobiet zawsze musi kierować zdrowy rozsądek. Z tej przyczyny, kiedy wsiadasz do pociągu, a w kolejce za Tobą stoi kilkanaście kobiet, nie musisz czuć się zobligowany do przepuszczenia ich wszystkich. Zajmij się wyłącznie kobietą, z którą podróżujesz lub zaoferuj przepuszczenie w drzwiach i wniesienie walizki najbliższej z kobiet i wsiądź z nią do pociągu. Kiedy wychodzisz z pomieszczenia i zatroszczyłeś się już o kobiety w swoim towarzystwie, możesz zmyślnym gestem i ustawieniem ciała przekazać drzwi następnemu mężczyźnie stojącemu w kolejce do wyjścia. Pamiętaj, że wypuszczenie wszystkich widzów z sali kinowej to zadanie obsługi, a nie Twoje.

5. Wyjątek potwierdza regułę.

Ogólna zasada mijania się w drzwiach jest taka, że pierwszeństwo ma osoba opuszczająca pomieszczenie lub budynek niezależnie od tego, czy jest to mężczyzna, czy kobieta. Wychodzący z budynku mężczyzna nie musi cofać się i przepuszczać w drzwiach kobiety.

6. Winda

Zasada przepuszczania w drzwiach nie obowiązuje również w windach, gdzie zastępuje ją księgowa zasada LIFO (last in, first out), według której pierwsi windę powinni opuszczać ci, którzy ostatni do niej wsiedli, niezależnie od płci (istnieje też zasada FIFO, czyli first in, first out, która doskonale sprawdza się nie tylko w księgowości, ale także w zarządzaniu jedzeniem w lodówce). Przepuszczanie kobiet w drzwiach windy, wbrew zdrowemu rozsądkowi, zawsze prowadzi do niezręcznej przepychanki przy drzwiach. W wypadku coraz rzadziej spotykanych otwieranych drzwi w windach (które zawsze są pchane na zewnątrz) pomysłowy gentleman wyjdzie z windy i przytrzyma drzwi dla wychodzącej kobiety.

7. Samochód

Otworzenie drzwi samochodu zanim wsiądzie do niego nasza towarzyszka to rzecz prosta. Nieco trudniej jest, kiedy chcemy także otworzyć dla niej drzwi po zakończeniu podróży, żeby wypuścić ją z auta. W takiej sytuacji nie można oczekiwać, że kobieta jest wróżką i domyśli się, że planujemy obejść samochód i otworzyć jej drzwi, więc należy ją o tym poinformować, żeby mogła poczekać, aż wysiądziesz i pokonasz drogę do drzwi po jej stronie samochodu. Według mnie, jeśli nie podróżujecie wyjątkowo potężną maszyną, z której trzeba wprost wyskakiwać, obieganie samochodu, żeby pomóc wysiąść towarzyszce podróży jest przesadą. Oczywiście zupełnie inaczej jest, gdy podróżujemy z osobą starszą, dla której otwarcie drzwi i wyjście z samochodu jest faktycznym utrudnieniem.

Bardziej prawdopodobną sytuacją jest otwieranie dla kobiety drzwi w samochodzie, który akurat podjechał w miejsce, gdzie czekamy (np. kiedy kobieta przyjeżdża na spotkanie taksówką). W takiej sytuacji jeśli wysiadająca kobieta nosi spódniczkę, należy zadbać o to, żeby nie spojrzeć przypadkiem w nieodpowiednie miejsce, co mogłoby doprowadzić do krępującej sytuacji. Panie wysiadające z samochodu również powinny odrobić swoją lekcję savoir vivre, żeby nauczyć się wykonywać tę czynność z gracją.

8. Trudne przedsionki

Zdarzają się sytuacje, w których architektura utrudnia przepuszczanie w drzwiach. Najlepszym tego przykładem są przedsionki, w których następują po sobie dwie pary drzwi, które mogą otwierać się w różne strony. Swobodne przejście przez taki przedsionek wymaga zręczności i umiejętności szybkiego reagowania na nowe sytuację, nie tylko przez mężczyznę, ale także przez kobietę. Jak na złość, w większości przedsionków drzwi otwierają się odwrotnie. Kiedy pociągniesz pierwsze drzwi, to kobieta, którą przepuszczasz znajdzie się w przedsionku przed Tobą. Jeśli kolejne drzwi będą pchane, trudno będzie Ci znaleźć się w ułamku sekundy przy nich, aby wejść pierwszy i przytrzymać je od drugiej strony. W tej sytuacji wszystko zależy od kobiety, którą przepuszczasz. Jeśli ma ona w sobie tyle wrażliwości, aby dostrzec Twoją szarmanckość, powinna domyślić się, że pewnie będziesz chciał otworzyć dla niej także drugą parę drzwi i Ci to umożliwić, przechodząc od jednych drzwi do drugich bez pośpiechu. A jeśli tego nie zrobi, no cóż … o tym jest następny akapit tego artykułu.

9. Kobiety też muszą się starać

Za konieczne uważam także dodanie, że stan bycia gentlemanem może z powodzeniem zaistnieć wyłącznie w obecności damy. Jeśli kobieta nie zna zasad savoir-vivre lub błędnie interpretuje je jako funkcję służalczą, bycie gentlemanem może być niezwykle trudne. Jeśli mężczyzna niewerbalnie manifestuje chęć otwierania drzwi kobiecie, ta powinna poruszać się w taki sposób, aby mu to umożliwić. Oczywiście to żaden problem w przypadku pojedynczych drzwi, ale w sytuacji opisywanej w poprzednim punkcie niezbędne jest już, żeby kobieta wykazała się pewną zręcznością, polegającą na braku pośpiechu, który umożliwi mężczyźnie otworzenie jej drzwi, przytrzymanie ich, a potem swobodne przejście do drugiej pary drzwi i uczynienie tego samego.

10. Co wypada?

Trzeba także dodać, że kiedy mężczyzna otwiera kobiecie drzwi, nawet jeśli nie było to oczekiwane, kobieta powinna nawiązać z nim kontakt wzrokowy i podziękować. Oczywiście fakt przytrzymania drzwi nie jest w żaden sposób zobowiązujący i podziękowanie nie musi być wylewne. Służy ono wyłącznie ukazaniu, że wyświadczona grzeczność została dostrzeżona. Jeśli kobieta czuje, że grzeczność ze strony mężczyzny jest wyświadczana w celach innych niż dla podkreślenia dobrych manier i ułatwienia jej przejścia, może zrezygnować z tej niechcianej przysługi, ustawiając się w taki sposób, aby otwierać sobie drzwi samodzielnie.

Jak widać, przepuszczanie w drzwiach nie jest czynnością bardzo skomplikowaną, ale wymaga poznania kilku reguł. Co więcej reguły te obowiązują nie tylko względem przepuszczających mężczyzn, ale także przepuszczanych kobiet. Jeśli obie strony wiedzą, jak zachować się podczas przechodzenia przez drzwi, wystąpienie sytuacji niezręcznych jest raczej mało prawdopodobne.

O autorze

Tomasz Miler – twórca firmy MILER skupiającej takie marki jak: Miler Menswear, Miler Bespoke Tailoring, Manumi, a także media takie jak Gentleman’s Choice, MilerPije i MilerSzyje. Z wykształcenia biotechnolog i tłumacz konferencyjny. Mąż, pasjonat whisky, dobrego krawiectwa, komunikacji wizualnej i werbalnej oraz marketingu. Miłośnik książek, kina, podróży, cygar, motoryzacji i gotowania.

Zapisz

Jan Kiepura to jeden z najsłynniejszych aktorów i śpiewaków operowych, występował na największych scenach świata: miedzy innymi nowojorskiej Metropolitan Opera, Operze Lwowskiej czy mediolańskiej La Scali.

Młodość

Urodził się w 1902 roku, w Sosnowcu, jako syn piekarza i uzdolnionej muzycznie Żydówki. Jako nastolatek brał udział w I Powstaniu Śląskim. W roku 1921 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, w tym samym czasie, w tajemnicy przed rodzicami, pobierał nauki śpiewu u Wacława Brzezińskiego, a po lekcjach, między zajęciami śpiewał gdzie tylko mógł, by zbudować swoją renomę. Jego pierwszym angażem były występy wraz z chórem w Warszawskiej Operze. Kiepura nie umiał i nie chciał śpiewać w grupie, dlatego po kilku tygodniach wyrzucono go za zbyt duże popisywanie się głosem.

Kariera operowa

Dzięki wyjątkowej muzykalności, nieprzeciętnemu głosowi, a także uporowi i urokliwemu obejściu, kariera Kiepury bardzo szybko nabrała tempa. Jego pierwszy występ miał miejsce w 1923 roku, w rodzinnym Sosnowcu, w miejscowym kinie Sfinks. Rok później, dzięki Emilowi Młynarskiemu, Kiepura zaczął występować na deskach Opery Warszawskiej, początkowo śpiewał tylko małe, epizodyczne partie np. w Halce Stanisława Moniuszki. Dopiero w roku 1925 miał okazję wykazać się, wystąpił na scenie wcielając się w tytułową rolę w Fauście Charlesa Gounoda. Rok później, w 1925, w Wiedniu, młodego Kiepurę zauważył Franz Schalk, który pomógł mu w zdobyciu roli w Tosce Giacomo Pucciniego. Po tym przedstawieniu zaczyna się podróż Kiepury po świecie, występuje w Berlinie, Brnie, Pradze, Budapeszcie, Paryżu, Buenos Aires, a także w Royal Albert Hall i Covent Garden w Londynie. W 1938 roku Kiepura debiutuje w nowojorskim Metropolitan Opera House, kreacją Rudolfa w Cyganerii Giacomo Puccinniego, w kolejnych latach gra w tym miejscu jeszcze wiele innych ról, między innymi Georgesa Bizeta i Księcia Mantui w Rigoletcie Giuseppe Verdiego.

Kariera filmowa

Swoją karierę filmową Kiepura rozpoczął w 1930 roku, w filmie Neapol miasto śpiewu. Jego kreacja sprawiła, że stał się jeszcze bardziej rozpoznawalny, już nie tylko przez fanów sceny operowej, ale także wielbicieli kina i telewizji. Kolejne produkcje z jego udziałem to między innymi: Pieśń nocy (1932), Zdobyć Cię muszę (1933), Kocham wszystkie kobiety (1935) oraz Valse brilante (1948) i Kraina uśmiechu (1952) . Dużym powodzeniem cieszyła się jego rola w Wesołej wdówce Ferenca Lehara, przedstawienie wystawiono w różnych wersjach językowych, w wielu miastach Stanów Zjednoczonych, a także w Anglii, Francji, Niemczech i Włoszech. Polskę, po wojnie, Kiepura odwiedził tylko dwa razy, w roku 1958 i 59, dając występy w Warszawie i Krakowie. Ostatni, publiczny występ Kiepury, odbył się w 1966 roku. Koncert został zorganizowany dla amerykańskiej Polonii, odbył się w Portchester.

Piosenki, które wykonywał Kiepura, są do dzisiaj znane i śpiewane, do najbardziej rozpoznawalnych należą: Aria Rudolfa z I aktu „Cyganeria”, Aria Don Josego  z II aktu opery „Carmen”, Aria Radamesa z I aktu opery „Aida”,” Signorina”, „O Marie, o Marie”, „O sole mio”, „Ninon, ach uśmiechnij się”, „Brunetki, blondynki”.

Bożyszcze kobiet 

Koncerty Kiepury, niezależnie od kraju w jakim się odbywały, cieszyły się ogromną popularnością, szczególnie wśród kobiet. Zdarzało się, dość często, że fanki śpiewaka mdlały podczas jego koncertów, a po występach tłumnie otaczały garderobę Kiepury, próbując zdobyć autograf idola i zainteresować go swoimi wdziękami. Mógł przebierać w kobietach i często z tego korzystał. Sytuacja zmieniła się podczas występów śpiewaka w Nowym Jorku. Grał u boku Marty Eggerth, z którą podczas scen miłosnych musiał się całować, zazwyczaj po tego typu czynności, dbając o swoje gardło, dokładnie płukał je wodą, w tym jednak przypadku, mimo wcześniejszej obojętności na wdzięki węgierskiej aktorki, zrezygnował z tego zwyczaju. Para pobrała się, a po kilku latach na świat przyszli ich synowie, Marian i Jan.

Na co zwrócić uwagę kupując koszulę?

Z przyjemnością zapraszamy Państwa do obejrzenia filmu o koszulach Miler Luxury Shirts, który powstał z wykorzystaniem najnowszych technologi pozwalających na rejestrowanie 500 klatek na sekundę. Film został nakręcony przez operatora jednej z największych stacji telewizyjnych w Polsce, a głos podłożył jeden z najlepszych polskich lektorów. Zamiast pustych słów ukazaliśmy proces produkcji naszych koszul od kuchni. Każdy może teraz zajrzeć do profesjonalnej szwalni i zobaczyć jak powstają najwyższej klasy koszule. 

Niezwykłe występy

Kiepura znany był ze swoich niezwykłych koncertów, które dawał w nietypowych miejscach pod wpływem chwili. Gdy w 1958 roku, po ponad 20 letniej nieobecności wrócił do Polski, jeszcze na lotnisku, przywitał go tłum krzyczących i wiwatujących fanów. Nieco zaskoczony Kiepura, stanął i zaczął śpiewać fragment arii. Tłum oczarowany jego śpiewem umilkł. Gdy Kiepura skończył, fani wzięli go na ręce i odstawili dopiero w budynku recepcji. Innym razem, pod hotelem czekały na niego tłumy, więc śpiewak wyszedł na balkon i po raz kolejny, dał darmowy koncert. Spontaniczne występy dawał również na samochodach i schodach, wszędzie tam, gdzie chciano go słuchać, jak sam kiedyś powiedział: „(…) mój głos nie jest już moją własnością, lecz należy do nich.”.

Śmierć

Śpiewak zmarł w roku 1966, 15 sierpnia, po ataku serca. Przyczyną śmierci był telefon, który Kiepura otrzymał chwile przed atakiem. Dzwonił do niego jego doradca finansowy, przekazał śpiewakowi złe wiadomości, które spowodowały wstrząs i zawał. Pochowano go zgodnie z jego wolą, w Warszawie, na cmentarzu Powązkowskim. W pogrzebie wzięły udział tłumy, szacuję się, że żałobników było ponad sto tysięcy. Żona śpiewaka, Martha Eggerth, cieszyła się długim życiem, odeszła w wieku 101 lat, w 2013 roku, w Nowym Jorku.

Ikona stylu 

Jan Kiepura znany był ze swojego stylu i poczucia elegancji. Zawsze ubrany był w dobrze skrojony garnitur i białą koszulę, lubił ekstrawaganckie krawaty w dość nietypowe wzory, a na głowie niemal zawsze nosił kapelusz, dlatego plotkowano, że chciał zakryć nim powiększającą się z wiekiem łysinę. Każdy, młody i nieco starszy, chciał naśladować Kiepurę, międzynarodową gwiazdę, bogatego i przystojnego amanta. Mimo kilkudziesięciu lat, które minęły od tragicznej śmierci śpiewaka, do dzisiaj ma on wielu fanów, nie tylko tych ze starszego pokolenia, pamiętającego jego występy, ale także ludzi młodych, którzy dzięki wielu imprezom – festiwalom i koncertom ku jego pamięci (m. in. Europejski Festiwal im. Jana Kiepury) zafascynowani są talentem i dorobkiem artystycznym śpiewaka, który dzisiaj śmiało możemy nazwać ponadczasowym.

Sherry to jedno z win o najbardziej złożonej historii, którego produkcja jest niezwykle pracochłonna. Ten unikatowy trunek powstaje w Andaluzji – południowej części Hiszpanii. Winnice zlokalizowane są w bliskości miast Jerez de la Frontera, Puerto de Santa Maria i Sanlucar de Barrameda, które razem tworzą tak zwany Złoty Trójkąt. Gorące lata i łagodne zimy, unikalna gleba  (czysta), biała kreda Albariza oraz chłodne i ciepłe wiatry levane i poniente sprawiają, że region ten produkuje jedne z najciekawszych win świata.

Sherry jest niesamowicie wszechstronnym winem. Począwszy od wersji jasnych i wytrawnych, po ciemne, złożone i potężne „eliksiry”, mogące dojrzewać nawet setki lat. Do produkcji Sherry używa się trzech rodzajów winorośli. Najbardziej popularną odmianą jest Palomino, która stanowi około 90% upraw i robi się z niej główne typy Sherry. Z Pedro Ximenez (lub Pedro Himenez) powstają trunki słodsze i bardziej skoncentrowane, a z Muskata Aleksandyjskiego wyłącznie słodkie wina. Grona są ręcznie zbierane i transportowane do winnicy w małych pojemnikach, gdzie ostrożnie wyciśnięty moszcz jest powoli fermentowany. Sherry dojrzewa w dębowych beczkach tak magazynowanych, by wykorzystać chłodną morską bryzę wiatru poniente.

Fermentacja wina ma miejsce w stalowych tankach i trwa maksymalnie 12 tygodni, a jej efektem jest bardzo wytrawny trunek o mocy 11 -12% alkoholu. Następnie wino zostaje przelane do otwartych kadzi, dodane zostają różne rodzaje drożdży, a na powierzchni wina zaczyna formować się gruba, szczelna “czapa” drożdżowa, tak zwany flor, który w początkowych fazach prowadzi fermentację produkując alkohol, a później prowadzi procesy z udziałem tlenu z powietrza, efektem których są związki chemiczne wpływające na smak. W wielu regionach winiarskich dostęp powietrza atmosferycznego z jego mikroorganizmami jest problematyczny, natomiast przy produkcji Sherry to efekt pożądany. Wino jest klasyfikowane w zależności od jakości floru. To na jego podstawie winiarz ocenia jaki charakter chce nadać powstającym trunkom:

• wina z dobrym lekkim i jasnym florem, który jest szczelny i zapobiega utlenianiu się trunku, zostają sklasyfikowane jako Sherry Fino;

• wina ze słabiej rozwiniętym florem, bardziej utlenione, ciemniejsze, zostają sklasyfikowane jako Sherry Oloroso.

Na tym etapie produkcji, następuje wzmocnienie wina spirytusem gronowym, zazwyczaj pochodzącym z hiszpańskiej La Manchy. Wino zostaje wzmocnione do 15%. Takie warunki pozwalają na doskonały rozwój floru. Oloroso natomiast zostaje wzmocnione do 17%. Tak wysoka alkoholowość powoduje, że drożdże budujące flor umierają, a on sam zaczyna znikać. Następuje druga klasyfikacja win. Jeśli flor Fino dobrze się rozwinął, to winiarz nie zmieni jego charakteru. Jeśli słabo, wino zostanie wzmocnione do 17% i zamieni się w Oloroso.

Wielkim wyróżnikiem wpływającym na unikatowość oraz złożoność powstających tam trunków jest sposób ich dojrzewania w tzw. systemie Solera. Polega on na przechowywania wina w trzech do nawet czternastu rzędach beczek, połączonych ze sobą, ustawionych jedna na drugiej. System ów służy do utrzymywania kontroli i uzyskiwania stałego smaku poprzez przepływanie wina z górnych do dolnych rzędów. Beczki wypełnione są w około 80%, co pozwala na wytworzenie się floru. Najmłodsze wina nalewane są do górnych beczek zwanych criaderas, natomiast najstarsze, z dolnego rzędu (solera), służą do napełniania butelek. Zazwyczaj beczki, w ciągu jednego roku, opróżnia się w 30 procentach, a następnie ubytek uzupełnia się winem młodszym, z wyższych poziomów.

Sherry Fino nabiera specyficznych aromatów dzięki flor, który potrzebuje stałej pożywki, dlatego ważne jest, by do rzędu solera docierało młode wino z górnych criaderas. Z tego powodu Fino rzadko dojrzewa dłużej niż 3 lata, dzieje się tak, by nie nabrało zbyt utlenionego charakteru i zachowało swoją świerzość. Wina typu Oloroso lub słodsze ze szczepów Pedro Ximenez lub Muskat mogą dojrzewać w systemie Solera, bez floru, nawet 30 lat. Przez ten czas alkohol może wzrosnąć nawet do 22%.

Spośród wielu stylów Sherry wyróżnić możemy kilka najważniejszych:

• Fino – są najjaśniejsze  i najbardziej wytrawne. Pełne niuansów cytrusów, migdałów, orzechów oraz charakterystycznej słoności. Powinno być pite młode a ich alkoholowość nie przekracza 15%;

• Oloroso – ciemnobrązowe,  pełne aromatów toffi, skóry i przypraw. Jest w pełni wytrawne, ale czasami dosładza się je Pedro Ximenez lub Muskatem, by zrobić słodkie Sherry Cream;

• Amontillado – gdy po około pięciu latach w Solerze flor fino zaczyna umierać i utleniający się trunek zyskuje bursztynowo-migdałowy odcień wino zmienia się w fino-amontillado. Wino to jest nadal wytrawne, ale jego smak staje się  pełniejszy i bogatszy. Po 10 latach w solerze wino zmienia się w Amontillado, a kolor staje się ciemno orzechowy. W ustach jest wytrawne, pełne, bogate i lekko pikantne;

• Palo Cortado – to rzadkie i drogie Sherry powstaje gdy nieoczekiwanie umiera flor Fino.  Finezyjne połączenie świeżego orzechowego charakteru, ze strukturą Oloroso.

Słodkie Sherry:

• Pedro Ximenez – bardzo słodkie, charakteryzują je aromaty suszonych owoców, kawy i ciemnej czekolady;

• Muskat  – bardzo słodkie, jego aromaty są podobne do PX, ale wyczuwalne są akcenty skórek cytrusów.

Sherry mieszane:

• Pale Cream – jest to fino z dodatkiem słodkiego moszczu z winogron;

• Medium Sherry – mieszanka Amontillado i słodkich Sherry;

• Cream Sherry – mieszanka Oloroso i słodkich Sherry.

O Autorze:

Maurycy Michalak – pasjonat win i mocnych alkoholi. Wieloletnie doświadczenie w branży alkoholowej zdobywał w całej Europie. . Posiada trzeci poziom certyfikatu WSET (Wine & Spirit Education Trust). Na co dzień odpowiedzialny jest za dobór portfolio win w sklepie Miler Spirits & Style.