Shooting brake to typ nadwozia, który ma za sobą około 100 lat historii. Wiele osób uważa, że to po prostu bardziej wyszukana nazwa dla nadwozia typu kombi, jednak to nieprawda. Kombi to dzisiaj samochód umożliwiający przewożenie większej ilości rzeczy często utożsamiany z autem rodzinnym lub roboczym. Shooting brake z kolei powstał z myślą o zapewnieniu wygody najbogatszym.

Historia

Nazwa shooting brake po raz pierwszy pojawiła się w użyciu w odniesieniu do pojazdu konnego (ang. brake), który wykorzystywany był do przewożenia myśliwych, ich sprzętu i upolowanej zwierzyny.

Wraz z rozwojem motoryzacji, nazwa ta została adoptowana również do pojazdów napędzanych silnikowo.

W zasadzie już na tym etapie można wprowadzić rozróżnienie pomiędzy shooting brake a popularnym kombi. W języku angielskim nadwozie typu kombi określa się terminem station wagon. Nazwa ta wskazuje na pochodzenie pojazdu, bowiem pochodzi ona nie od pojazdów używanych na polowaniach, a od bryczki, która wykorzystywana była do odbierania podróżnych ze stacji kolejowych (stąd nazwa station wagon). Pojazd miał podobne nadwozie do shooting brake, jednak zamiast stojaków na broń i szafek na amunicję wyposażony był po prostu w przedział na bagaże.

Na polowanie

Samochody w wersji shooting brake zaczęły pojawiać się na drogach w latach 30. XX wieku. Wtedy rynek samochodów wyglądał zupełnie inaczej i czymś zupełnie normalnym było to, że marki takie jak Bentley czy Royce Rolls sprzedawały same ramy swoich samochodów, które były pokrywane karoserią przez firmy zajmujące się budowaniem nadwozi. Shooting brake to nazwa, która zaczęła być wykorzystywana w odniesieniu do robionych na zamówienie wersji luksusowych samochodów z powiększonym tyłem nadwozia.

Przykładem wczesnego nadwozia shooting brake z USA jest Chevrolet Nomad wprowadzony w roku 1955.

Ponadczasowe piękno i elegancja w nowej odsłonie… 

Nie wiesz jak wybrać idealną koszulę? Przeczytaj artykuł na ten temat! Kliknij w poniższy baner, aby dowiedzieć się więcej:

Sportowe kombi?

W latach 60. koncept shooting brake został przeniesiony na nowoczesne auta coupé. Większość z nich robiona była na zamówienie, ale kilka modeli weszło do produkcji seryjnej.  Patrząc na nie, łatwo sobie wyobrazić, że auta shooting brake to „coupé z rozdmuchanym tyłem”, które pewnie nie radzą sobie na drodze, tak dobrze jak ich pierwowzory. Nic bardziej mylnego! Pomysłem niemieckiego eksperta w dziedzinie aerodynamiki Wunibalda Kamma było stworzenie opływowej bryły nadwozia, która gwałtownie kończy się bez obniżania tyłu. Koncept ten wykorzystano np. w Ferrari 250 GT Drogo (na zdjęciu po lewej) .

W 1962 roku,  w dwudziestoczterogodzinnym wyścigu Le Mans samochód ten osiągnął prędkość maksymalną wyższą o siedem kilometrów, niż jego nowsza wersje Ferrari 250 GTO ze zniżającym się tyłem (na zdjęciu po prawej).

Seryjne shooting brake

Jednym z najsławniejszych, najpiękniejszych … i w zasadzie najbardziej przystępnych cenowo samochodów z nadwoziem shooting brake było Volvo! Mowa tutaj o modelu 1800 ES, który powstał na bazie Volvo P1800 znanego doskonale wszystkim fanom serialu „Święty” z Rogerem Moorem w roli głównej.

Model 1800 ES jest samochodem trzydrzwiowym, z przepięknie wydłużoną linią nadwozia, która zapewnia z tyłu więcej przestrzeni dla ładunku lub pasażerów na tylnych siedzeniach.BMW Z3 Coupé

BMW Z3 w podstawowej wersji to piękny roadster. Samochód ten był także produkowany w mniej znanej wersji, z nadwoziem typu shooting brake. Był on sprzedawany w latach 1999-2002.

Ferrari FF

Nazwa FF to skrót od Ferrari Four, co z kolei symbolizuje cztery siedzenia i napęd na cztery koła. Ferrari FF to pierwsze czteroosobowe Ferrari wprowadzone do sprzedaży w roku 2011. Pomimo elementów typowych dla obecnego wzornictwa, Ferrari pojawiła się też absolutna nowość, czyli nadwozie shooting brake, przez które FF jest często porównywany do wspomnianego wyżej 250 GT Drogo.

Półseryjne shooting brake

Pomimo, że istnieje kilka linii samochodów z seryjnym nadwoziem shooting brake, kategoria ta zawsze będzie wiązać się z samochodami spersonalizowanymi pod indywidualne zamówienia. Istnieje jednak segment, który plasuje się gdzieś pomiędzy samochodami seryjnymi a tymi dopasowanymi do życzenia klienta. Mowa tutaj o produkcie firmy Callaway, która zaoferowała światu usługę przeróbki nowych samochodów Corvette do wersji shooting brake (nazywanej AeroWagon). Przeróbka kosztuje bagatela 15.000$ i pozwala doskonale wyróżnić swoją „Vette” na drogach. Mamy chętnych?

Shooting brake na zamówienie

Najbardziej legendarne shooting brake to jednak samochody, które zostały zrobione przez konstruktorów nadwozi na indywidualne zamówienia osób prywatnych lub jako koncepty dla marek.

Aston Martin DB6

Jeden z zaledwie kilku modeli DB6 w wersji shooting brake. Ten ze zdjęcia został przerobiony przez firmę FLM Panelcraft, na zamówienie sławnego w latach 60 kierowcy rajdowego Innessa Ireland.

 Ferrari 330 GT Vignale

Absolutnie niezwykłe Ferrari z nadwoziem shooting brake zostało przerobione przez firmę Alfredo Vignale na zamówienie rodzinny Chinetti, wsławionej przez sławnego kierowcę rajdowego Luigi Chinetti, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i został importerem marki Ferrari. 300 GT w wersji shooting brake z oryginału zachowuje praktycznie tylko przód. Niezwykły dla niego jest także szmaragdowo-piaskowy kolor. W końcu nieczęsto widuje się Ferrari w odcieniach zieleni i brązu.

Ferrari 456 GT Venice by Pinninfarina

Samochód zbudowany przez legendarną markę projektującą nadwozia Pinninfarina. Zamówił go sławny (lub niesławny) książę Brunei Jefri Bolkiah. W zasadzie, książę zamówił siedem takich samochodów, z których każdy kosztował 1,5 miliona dolarów. Dla księcia to jednak żaden problem. Kiedy toczył się jego proces, oskarżono go o defraudację 14,8 miliarda dolarów z budżetu państwa. Jak widać Ferrari Venice to kropla w morzu.

lAmerykanie również eksplorowali możliwości produkcji samochodów z nadwoziem shooting brake. Przykładem jest ten Pontiac K-type z otwieranymi ku górze tylnymi drzwiami, zbudowany na bazie Ponitaca Firebird. Wykonano tylko dwa egzemplarze, a limitowana produkcja seryjna nigdy nie doszła do skutku. Szkoda, bo miała się nią zająć Pininfarina.

 Pozostając w temacie praktycznych i pięknych rozwiązań..

Jeśli jeszcze takiego nie używasz, polecam wypróbować cienki i niesamowicie wygodny portfel, który jest jednym z najpopularniejszych projektów na blogu MilerSzyje. Przy zakupie portfela i bilonówki, luksusowy Key Jacket gratis! Po więcej szczegółów zapraszamy tutaj.

Shooting brake dzisiaj

W zasadzie ciężko jest wskazać samochód, który jest obecnie produkowany seryjnie, a jego nadwozie ma klasyczny kształt shooting brake. Najbliżej jest chyba Volvo C30, które przez wielu jest widziane jako kontynuacja modelu 1800 ES.

O shooting brake mówi się ostatnio dużo dzięki marce Mercedes. Czterodrzwiowe coupé nie dziwią już dzisiaj nikogo. Było zatem wyłącznie kwestią czasu, by pojawiły się nadwozia typu shooting brake na samochodach z dwiema parami drzwi. Pierwszym takim autem był Mercedes CLS Shooting Brake.

A zupełnie niedawno pojawił się także CLA Shooting Brake.Tym sposobem definicja nadwozia shooting brake  została poszerzona.

Ponieważ nie chcielibyśmy, aby nasi czytelnicy zapomnieli o tradycjach shooting brake, dlatego na koniec zachowaliśmy nasz ulubiony redakcyjny model z nadwoziem tego typu. Jest to Aston Martin Virage Shooting Brake wykonany w 2014 przez włoską firmę Zagato na indywidualne zamówienie.

Co myślicie o nadwoziu typu shooting brake? Za kółkiem którego z pokazanych samochodów zasiedlibyście najchętniej?

O Gentleman’s Choice:

Jesteśmy portalem, który publikuje treści o wysokiej wartości merytorycznej z wieloma autorskimi zdjęciami. Zależy nam na dalszym rozwoju i profesjonalizacji, które jednak zależą od liczby odbiorców, do której docieramy. Jeśli podobał Ci się ten artykuł, daj nam lajka i/lub udostępnij go na FB lub w innych mediach społecznościowych! Nic nie tracisz, a nasza wiedza może przydać się komuś z Twoich znajomych! ;-)

Krawat to element garderoby, który natychmiast pokazuje znajomość prawideł rządzących klasyczną męską elegancją lub bezlitośnie obnaża jej brak. W poniższym artykule na GentlemansChoice.pl kilka zasad, które pomogą w uniknięciu krawacianych faux-pas.

Szczypta historii

Pierwsze krawaty nosili Chorwaci już w XVII wieku. Kiedy chorwaccy najemnicy przywieźli je do Europy zachodniej, rozpoczęła się długa ewolucja krawata do jego dzisiejszej formy. Krawaty, które przypominały dzisiejszą postać tego dodatku pojawiły się  na początku XX wieku. Były one wtedy zdecydowanie krótsze niż dzisiaj. Wynikało to z faktu, że spodnie nosiło się kiedyś na wysokości talii, a nie pasa (nieco poniżej ostatnich żeber) i krótki krawat z łatwością dosięgał spodni. Krawaty w tamtych czasach były też zdecydowanie szersze. Ich szerokość wynosiła nawet 13-14 cm, co mogło wywoływać skojarzenia ze śliniakiem…

W latach 50 magazyn Esquire wylansował nowy wizerunek mężczyzny, który nosił zdecydowanie węższy krawat (za którym odchudzone zostały także klapy marynarek oraz ronda kapeluszy). Krawat wydłużył się wtedy, a jego szerokość wynosiła od 3-8 cm.

Od tego czasu obserwujemy naprzemienne tendencje do rozszerzania się i zwężania krawata mniej więcej co dekadę. Kilka lat temu przeżywaliśmy śledzikowy szał, a obecnie krawat męski ma zwykle pomiędzy 7-9 cm. Cała redakcja Gentleman’s Choice zgadza się w przewidywaniu, że zbliża się kolejna fala szerokich krawatów.

Z czego robi się krawaty?

Każdy prawdziwy elegant powie, że krawat musi być z jedwabiu. I to prawda. Lwia część dostępnych na rynku krawatów to krawaty jedwabne lub takie, które je udają. Dostępne są one w niezliczonych kolorach i fakturach, zależnie od których krawaty jedwabne nadają się na większość okazji, gdzie z gołą szyją pojawić się nie wypada.

Nie sposób jednak nie zauważyć, że błyszczący jedwab bardzo rzadko dobrze wypada w zestawach casualowych. Jeśli chcemy nosić krawat w sposób niezobowiązujący, należy pomyśleć o zakupie krawatów wełnianych, które mają zupełnie inną fakturę niż krawaty jedwabne, lub dzierganych krawatów typu knit (wym. 'nit’), które wprawdzie również mogą być z jedwabiu, ale przez swój splot mają najbardziej nieformalny charakter ze wszystkich typów krawatów. Warto o nich pomyśleć, kiedy chcemy zanurzyć się w oceanie sportowej elegancji.

Konstrukcja krawata

Pomimo że krawat może wydawać się po prostu kawałkiem materiału, jego konstrukcja jest bardzo ważna i, wbrew pozorom, dość skomplikowana. Doświadczonym amatorom krawatów wystarczy jedno dotknięcie, żeby wiedzieć, jak na danym krawacie ułoży się węzeł. Wewnątrz krawata znajduje się płócienna wkładka (a przynajmniej wewnątrz większości krawatów), której grubość i sprężystość warunkuje kształt węzła. Krawaty bez odpowiedniego wypełnienia tworzą bardzo małe węzły albo takie, które ciężko uformować. Trzeba na to bardzo uważać, ponieważ kształt węzła jest jednym z najważniejszych czynników wpływających na atrakcyjność krawata. To właśnie dlatego kupowanie oszukanych krawatów za kilkadziesiąt złotych nie ma sensu. Oba końce krawata są „zamknięte” tzw. tippingiem, który w tańszych krawatach wykonany jest z wiskozy, a w droższych krawatach z materiału, z którego uszyto krawat.

Dobry krawat powinien także posiadać wszytą pętelkę (nie metkę, którą najlepiej odpruć od razu po zakupie), która wchodzi do wewnątrz krawata i służy przytrzymywaniu jego drugiego końca.

Jak wiązać krawat?

To smutny fakt, że Polsce najczęściej noszonym węzłem jest symetryczny „podwójny windsor”. Wiąże się z tym wiele problemów stylistycznych. Przede wszystkim nie wygląda on ładnie przy wielu typach kołnierzyków. Większym problemem jest jednak fakt, że zawiązanie podwójnego węzła „konsumuje” taką część krawata, że wielu panom nie starcza już na odpowiednie ustalenie jego długości, lub (co jest chyba gorsze) noszą pod szyjami węzły o wielkości piłki tenisowej. Istnieją dziesiątki węzłów, które można stosować zależnie od kształtu twarzy, kołnierzyka, a także typu i grubości krawata. Najlepiej nauczyć się najprostszego z nich o nazwie four in hand.

Fot. K. Łukowicz

Jest to też najbardziej uniwersalny i jeden z najładniejszych węzłów. Należy pamiętać, że zawiązanie pięknego węzła na krawacie jest sztuką i wymaga wprawy. Pomimo że schematy tej czynności (których celowo nie pokazujemy) wyglądają banalnie, o nauczeniu się nawet tak prostego węzła w jeden wieczór przed monitorem komputera nie ma mowy. Piękny węzeł na powyższym zdjęciu jest zasługą nie tylko umiejętności wiążącego, ale także odpowiedniej mięsistości krawata.

Dobrze zawiązany krawat powinno cechować kilka elementów:

• zawsze dociągnięty – nigdy nie powinien ukazywać górnego guzika koszuli

• odpowiednio zaciśnięty – w taki sposób, aby powstała na nim piękna talia nadająca mu dynamikę

• jeśli jego charakter na to pozwala, może być z dimple – czyli „łezką” pod węzłem, która dodaje krawatowi finezji

Jak długi i jak szeroki?

Każdy wie, że krawat powinien sięgać połowy klamry od paska przy spodniach. Szerokość krawata, wbrew temu co pokazał nam w poprzednim akapicie książę Karol, powinna korespondować z szerokością klap marynarki, które z kolei powinny być dobrane do szerokości ramion.

Kolor

Na kolor i wzór krawata bardzo mocno wpływa formalność okazji, podczas której chcemy go nosić. Niestety wielu mężczyzn nie dostrzega, że krawat, który jest wspaniały na półce, wcale nie musi wyglądać równie spektakularnie na ich szyi. Bardzo wiele zależy od kontrastu twarzy noszącego oraz koloru koszuli i garnituru.

Wskazówka Ciężko jest popełnić rażący błąd jeśli poruszamy się po stonowanej czerwieni, bordo, fioletach, granatach i szarościach.

Wzór

Oczywiście wskazane jest także dobieranie krawatów z wzorem, ale warto pamiętać, że bez doświadczenia lepiej nie stosować wzorów na więcej niż jednym elemencie zestawu.

Wskazówka Zacznij od krawata ze wzorem i gładkiej koszuli. Powyżej przykład zestawu z gładką białą koszulą i grafitową marynarką. Szerokość krawata pasuje do szerokości rewersu marynarki. Groszki na krawacie są jedynym wzorem w całym zestawieniu, więc nie trzeba obawiać się o to, że z czymś się gryzą. Z drugiej strony, gładki krawat w tym zestawie byłby równie poprawny, ale niezwykle nudny, a tego warto unikać. Całość powyższego zestawu rozświetla wielokolorowa poszetka bez wzoru, ale to temat na inny artykuł.

Łączenie wielu wzorów i kolorów wcale nie musi oznaczać ekstremów. Widać to na poniższym zestawie. Mamy tutaj różową koszulę, granatowy krawat z ornamentem oraz prążkowaną marynarkę.

Krawat należy także dobrać do kształtu kołnierzyka koszuli. Najlepiej jeśli uda się nam dobrać jej kołnierzyk do kształtu twarzy. Wbrew pozorom połączenie odpowiedniego rozmiaru i kształtu kołnierzyka z kolorem koszuli ze sklepu wcale nie jest proste. Dużo lepszym rozwiązaniem jest zamówienie koszuli na miarę, która jest droższa, ale zapewnia wspaniały wizerunek. Jeśli ktoś ma długą szyję, powinien szukać kołnierzyka z wysoką stójką, jeśli ma pociągłą twarz, lepiej nosić kołnierzyk włoski itd. Należy też wspomnieć o krawatach w skośne pasy. W Wielkiej Brytanii krawaty stowarzyszeniowe mają paski opadające z lewej strony na prawą. Kolor pasków często, ale nie zawsze, wyraża afiliację z różnymi uczelniami, klubami lub organizacjami. Nosząc taki krawat, warto wiedzieć, jaki komunikat niesie ze sobą. Problem ten rozwiązała w pewien sposób firm Brooks Brothers, wprowadzając krawaty tego typu do USA. Wyprodukowano krawaty, których pasy przebiegają z prawej na lewą, czyli w kierunku odwrotnym niż w wypadku brytyjskich regimental ties. Skośne pasy mają pewne zalety i potrafią zwężać nieco optycznie osoby o szerokich ramionach i twarzy.

Stopień formalności 

Choć wielu mężczyzn niechętnie spogląda na krawat z powodu jego formalności, warto pamiętać, że w dzisiejszych czasach krawat wcale nie musi jej oznaczać. Wystarczy odrobina kreatywności, aby pokazać, że krawat może być niewiele bardziej oficjalny niż t-shirt. Zobaczcie jak wygląda udana stylizacja z koszulą vichy i wełnianym knitem.

Podzielcie się opinią w komentarzu! Co myślicie o noszeniu krawatu w stylizacji casualowej? Jak dużo krawatów macie w swojej szafie? Jaki jest wasz ulubiony węzeł?

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Cóż za banalny tytuł! Przecież każdy wie, jak nosić skarpety! Chociaż sprawa wydaje się wyjątkowo błaha, rzeczywistość pokazuje, że tkwi w niej złożoność, która przerasta wielu mężczyzn. Artykuł ten podpowie, jak wykorzystać skarpety wizerunku wszystkim, którym zależy na jego budowaniu. A tym, którym nie zależy? No cóż, warto przeczytać go do końca, aby przynajmniej uniknąć pokazywania gołych łydek. :)

Skarpety widać?

Jest wielu mężczyzn, którzy nie zrozumieli jeszcze faktu, że każdy detal ubrania składa się na styl. Innymi słowy, nie ma takich elementów garderoby (włączając bieliznę), które nie wpływają na to jak postrzegają nas inni ludzie. Jeśli zechcesz kiedyś uszyć garnitur u krawca (a może już to zrobiłeś), pewnie zdecydujesz się na uszycie spodni z dość wąskimi nogawkami na dole. Dla Twoich skarpet będzie to moment przełomowy, ponieważ nagle znajdą się na pierwszym planie.

Prawie wszystkim podoba się jak wyglądają wąskie spodnie garniturowe, ale niewiele osób zdaje sobie sprawę, że taki krój spodni niesie ze sobą konsekwencje w postaci krótszych nogawek, które przy chodzeniu, siadaniu i zakładaniu nogi na nogę natychmiast pokazują skarpety. Każdy na własną rękę decyduje, czy pokaże je światu w sposób pozytywny, neutralny czy negatywny.

Czy skarpeta nie opadnie?

Dla większości ludzi domyślna odpowiedź na pytanie, z czego powinny być zrobione skarpety, brzmi: 100% bawełna albo wełna. Rzeczywistość jest jednak taka, że wielu najlepszych producentów skarpet na świecie już od dawna produkuje swoje skarpety z niewielką domieszką materiałów sztucznych. Gwarantuje to większą odporność na ścieranie i lepsze dopasowanie do stopy i łydki, a tym samym zapobieganie zsuwaniu – największemu problemowi świata skarpet.

Żeby zrozumieć, dlaczego skarpety opadają, należy przyjrzeć się anatomii łydki. Mięsień brzuchaty łydki wyznacza jej szerokość. Na odcinku „stopa-1/3 wysokości brzuchatego łydki”, łydka jest stożkiem obróconym w dół, środkowa część łydki ma charakter cylindryczny, a na odcinku 'brzuchaty-kolano’, łydka jest stożkiem obróconym w górę. Logiczne wnioski, które wynikają z tej obserwacji są następujące:

• najłatwiej łydki trzymają się skarpety kończące się na części cylindrycznej łydki lub wyżej
• skarpeta, która kończy się poniżej najszerszej części łydki musi mieć dobry (elastyczny) ściągacz, aby mogła się na niej utrzymać.

Kolor i wzór skarpet

Jest kilka mitów ubraniowych bardzo głęboko zakorzenionych w „polskim postrzeganiu elegancji”. Te dotyczące obszaru kostek i stóp mówią, że nogawki powinny sięgać do połowy obcasa z tyłu buta oraz że kolor skarpet należy dobierać tak, aby odpowiadał kolorowi spodni lub butów. Ta pierwsza opcja podobno wydłuża optycznie nogę i zalecana jest dla osób niskich.

Największy problem z takimi „regułami” polega na tym, że kiedy umysł ludzki otrzyma uzasadnienie jakiegoś faktu, zadowala się nim i przestaje je weryfikować względem rzeczywistości. A grafitowe skarpety do grafitowych spodni to największa nuda na świecie. To samo tyczy się czarnych skarpet do czarnych butów (choć trzeba je nosić w sytuacjach formalnych). Życie jest dużo bardziej kolorowe, kiedy nosimy skarpety, które odbiegają od koloru zarówno butów, jak i spodni.

Oczywiście, noszenie skarpet w ten sposób wymaga pewnej wprawy (i dostępu do dobrych skarpet), ale już po kilku eksperymentach i przejrzeniu naszych kolekcji skarpet, wielu klientów MilerMenswear.com będzie czerpać z tego przyjemność. Przede wszystkim należy pamiętać, że skarpety powinny nawiązywać kolorem do któregoś elementu garderoby. Może to być krawat, koszula albo poszetka – to bez znaczenia – ważne jednak jest to, żeby skarpety, nawet gdy wybijają się na pierwszy plan, dawały poczucie ogólnej harmonii. Warto pamiętać, że chaotyczność i spontaniczność, lub jak kto woli sprezzatura, w ubiorze największych ikon stylu nigdy nie były przypadkowe.

Dobrze jest także pamiętać, że naga łydka uznawana jest na najbardziej aseksualną część ciała mężczyzny. Właśnie dlatego należy unikać pokazywania jej podczas noszenia długich spodni. Najlepiej robić to, nosząc możliwie wysokie skarpety.

Lato i skarpety?

Lato to czas na pokazanie kostek. To właśnie moment, w którym do gry wkraczają stopki. Stopy bez skarpet szczególnie ładnie wyglądają w driving mocs albo w boat shoes. Warto jednak pamiętać, że są różne rodzaje stopek i zawsze należy dobierać takie, które nie wystają z butów. Niestety wielu mężczyzn uznaje, że sam fakt noszenia skarpet niewykraczających poza kostkę wystarczy. O ile w boat shoes to jakoś przechodzi, skarpetki wystające z driving mocs czynią z nich buty do chodzenia po kamieniach na plaży. A kogo czynią z noszącego?

Zapisz