Każda dziedzina naszego życia ma swoje sekrety i profesjonalizacje. Kuchnia nie kończy się na kotlecie schabowym, a w wersji „wykwintnej” na spaghetti po bolońsku, wino nie kończy się na różowej Sophii, design na meblach z Ikei, a kawa na włoskich mieszankach. Wszędzie można zejść głębiej, poznać coś bliżej i zobaczyć, że to, co z pozoru wydawało się szczytem możliwości jest raptem początkiem dobrego smaku i gustu.

Nie trzeba jednak rzucać się od razu na kuchnię molekularną i wina z wyższej półki. Tak samo nie trzeba kupować najdroższych i najbardziej subtelnych kaw segmentu specialty, żeby dostrzec różnice. Nawet lepiej zacząć od niższego pułapu i zmiany podstawowych przyzwyczajeń, żeby móc lepiej poznać pewne mechanizmy i zależności oraz wiedzieć, czego można się spodziewać po najlepszych produktach. Potrzebny jest punkt odniesienia.

Marcin Rzońca, PopularCoffee Blog

Nim, w cyklu moich tekstów na łamach Gentleman’s Choice, przejdę do opisywania konkretnych metod parzenia, chciałbym zapoznać Was z podstawowymi prawidłowościami rządzącymi światem dobrej kawy. Niestety, jest w nich wiele wyjątków, zaprzeczeń i zaskoczeń, ale znając podstawy można śmiało kusić się o dalsze eksperymenty.

Kawa rozpuszczalna do kosza

Zacznijmy od pierwszej kwestii – odrzucamy kawę rozpuszczalną. To nie kawa. Zawiera w sobie dużo substancji chemicznych, jest robiona z kiepskiej jakości ziaren, a dodatkowo jest droga i bardzo, bardzo źle smakuje. Tyle w temacie, nie ma co nawet więcej się nad tym rozwodzić. Przecież nie oczekujemy testów i sposobów na najlepsze zupki chińskie, prawda?

pinterest.com

Mielenie

Skoro to już zostało wyjaśnione, pora na właściwą kawę, czyli tę kupowaną w ziarnach, a następnie mieloną tuż przed przyrządzeniem. Niezależnie od tego jaką kawę obecnie kupujecie, ważne by była ona ziarnista i możliwie najświeższa (do trzech miesięcy od daty palenia). Po zmieleniu jej, w ciągu kilkunastu minut ulatnia się większość związków odpowiedzialnych za poprawny smak i aromat, domyślcie się zatem, co zostaje w kupowanej „mielonce”. Samo mielenie to dość złożona kwestia. Każda metoda parzenia wymaga innych ustawień młynka. Młynka żarnowego, rzecz jasna. Ekspres ciśnieniowy wymaga najdrobniejszego mielenia. Taka jest specyfika poprawnego espresso. Zmielona kawa musi stawiać opór wodzie podczas parzenia, a nie zrobi tego, gdy jej drobinki są duże i nie przylegają do siebie. Nieco grubiej zmielone ziarna, przypominające bardzo drobny piasek, idealnie sprawdzą się w popularnej kawiarce zwanej też moką – to ten metalowy, dwuczęściowy imbryczek. Do jego dolnej komory wlewamy wodę, nakładamy sitko z kawą i zakręcamy górną część. Tu opór wody powinien być mniejszy. Nada to kawie odpowiedniej faktury, gęstości i głębi. Natomiast korzystając z ekspresów przelewowych, najlepsza będzie kawa zmielona na piasek. Powinno się znaleźć takie ustawienie młynka, by cały proces parzenia zmieścił się w okolicach czterech minut. Podobnego mielenia warto użyć przy ręcznych dripperach, czyli popularnych w wielu miejscach „lejkach”, w których umieszcza się papierowy filtr i stawia na dzbanku lub kubku. Z kolei najgrubsze mielenie sprawdzi się we french pressie (prasa francuska). Przy takim ustawieniu do gotowej kawy dostaje się najmniej drobnej, pyłowej frakcji, która wpływa na gorycz kawy i brak czystości w smaku. Taki przemiał warto też stosować w momencie, gdy ktoś z Was robi sobie zwykłą „zalewajkę”.

Marcin Rzońca, PopularCoffee Blog

Skoro mowa o „zalewajce”, zwanej także plujką, kawą po turecku, kawą po polsku, czyli po prostu kawą sypaną bezpośrednio do kubka i zalewaną. Nie jest to zła metodą parzenia kawy zwłaszcza, gdy użyje się dobrej jakości świeżych ziaren. Jednak ma to swoje wady. Przy takim sposobie przygotowania nigdy nie dochodzi do momentu przerwania procesu parzenia. Zmielona kawa ma ciągły kontakt z gorącą wodą, przez długie minuty czy czasami wręcz godziny, bo i w taki sposób ludzie pijają jeden kubek. W efekcie wypłukuje się z kawy wszystko, także te cząstki, które psują smak oraz działają drażniąco na nasz układ trawienny. W konsekwencji kawa staje się cierpka, ciężka w smaku i ciężka dla żołądka. Warto więc zainwestować nawet w najtańsze urządzenie do kawy przelewowej, filtrowanej, jak prosty dripper czy french press.

Temperatura

Wrogiem kawy jest wrzątek. Wiele osób dziwi się, gdy to mówię, ale taka jest prawda. Zalewanie kawy białym wrzątkiem (temperatura wody powyżej 95°) negatywnie wpływa na jej smak niezależnie od stosowanej metody. Wrzątek zwiększa poziom odczuwalnej goryczy, niszczy sporo struktur smakowych, nie pozwala kawie na rozwinięcie się i otwarcie. W związku z tym, w filiżance będzie coś o płaskim, gorzkim smaku a tak być nie powinno. Optymalne temperatury parzenia to okolice 90-95 stopni Celsjusza, czyli po zagotowaniu wystarczy odczekać kilka minut. Zaparzona już kawa otwiera się w niższych temperaturach. Proszę zauważyć, że w dobrych kawiarniach, gdzie kawę parzy się ręcznymi metodami przelewowymi najpierw trafia ona do dzbanka, w którym kawę miesza się, by ją nieco ostudzić aby otworzyła się, pokazując swój prawdziwy profil smakowy. Uprzedzając pytanie: nie uzyska się takiego samego efektu używając od razu dużo chłodniejszej wody, jak przez użycie bardzo ciepłej i późniejsze schłodzenie. Ciepła woda wydobywa odpowiednie aromaty z kawy, a studzenie pozwala nam je wyczuć.

pinterest.com

Proporcje

Kolejną kwestią są proporcje. Zachowując odpowiednie, mamy możliwość porównywania kaw w różnych metodach, czy nawet w ramach tej samej, ale używając innych temperatur czy innych ziaren. Przy metodach przelewowych za standard uznawana jest proporcja 60g kawy na jeden litr wody. Czyli na dwustu pięćdziesięciu mililitrowy kubek wystarczy 15g ziaren. Aby uzyskać odpowiednie proporcje nie obejdzie się bez wagi. Najpierw należy odmierzyć ziarna, a potem już podczas parzenia, odpowiednią ilość wody. Niech ta czynność nie odstrasza Was od dążenia do dobrej kawy. To naprawdę niewielki wysiłek. Ważny jest także odpowiedni czas parzenia. Przy manualnych metodach przelewowych zaleca się czas w okolicach 2,5-4 minut. Wspomniany ekspres przelewowy to w okolicach 4-5 minut. Poprawne espresso mieści się w granicach 25-35 sekund.

Marcin Rzońca, PopularCoffee Blog

Dodatek który pasuje zarówno do kawiarni jak i na… własny ślub.

Biała poszetka to najbardziej stylowy i jednocześnie bezpieczny dodatek męski. Tak brzmiała by nasza odpowiedź, gdyby ktoś zapytał, który z dodatków męskich jest bardzo stylowy, ale jednocześnie nie przykuwa zbędnej uwagi otoczenia, bez wahania wskazalibyśmy na białą, lnianą poszetkę. Po całe kompendium poszetkowej wiedzy, od tego jak powinna być wykonana do wizualizacji poprawnego jej składania i ułożenia, zapraszamy TUTAJ. W artykule czeka również na was bardzo ciekawa poszetkowa oferta od Miler Spirits&Style, jak zwykle w najwyższej jakości i stylu.

Woda

Na koniec zostawiłem rzecz niezwykle ważną a mianowicie wodę. W końcu stanowi ona 99 procent kawy! Im woda jest twardsza, zakamieniała, mocno zmineralizowana, tym gorszy smak gotowej kawy. Przede wszystkim wpływają na niego minerały i cząstki, które znajdują się w wodzie. Jeśli widzicie czajnik oblepiony grubą warstwą kamienia, pomyślcie, ile go trafia do Waszego organizmu… Więc to już jest szerszy problem i mocno zwracam uwagę na ten aspekt. Wracając do kawy, twarda, zanieczyszczona woda wpływa bardzo mocno na smak gotowego naparu. Nie ma rozwiniętego zapachu, smak jest spłaszczony, zduszony, bardziej szorstki. Obrazowo rzecz ujmując – w wodzie pływa tyle cząsteczek zanieczyszczeń, że nie ma w niej miejsca na cząstki kawy. Nie dochodzi do poprawnego parzenia i wypłukiwania z niej dobrych smaków. Gorąco zachęcam do stosowania filtrowanej wody. Inwestycja w czajnik do filtracji i miesięczny koszt filtrów na poziomie kilkunastu złotych to nie są wysokie kwoty, a realnie przekładają się na smak kawy, herbaty, zup i innych potraw. A przede wszystkim na nasze zdrowie. Nie opłaca się kupować wody w baniakach. Przeliczałem kiedyś koszty na własny użytek i wychodzi drożej od zakupu filtra na miesiąc użytkowania. A do tego trzeba doliczyć wysiłek włożony w dźwiganie tych kilkunastu baniaków i potrzebę miejsca do ich przechowywania.

pinterest.com

Tak więc przedstawiłem podstawowe aspekty, które mają wpływ na smak i jakość kawy, niezależnie od użytych ziaren – woda, jej temperatura, świeżość kawy, sposób mielenia oraz parzenia. Niewiele elementów, ale ich wpływ na efekt końcowy jest wielki. Polecam sprawdzić i przekonać się samemu!

Autor: Marcin Rzońca, PopularCoffee Blog.

Rocznik ’89. Z wykształcenia dziennikarz i operator. Z zawodu operator i fotograf. Z zamiłowania wszystko naraz, do tego oblane skrupulatnie kawą. Tą dobrą i tą jeszcze lepszą. Bloger. Fan mediów tradycyjnych i nowych, a także gadżetów i nowinek technologicznych. Niepoprawny liberalny konserwatysta i konserwatywny liberał. I najlepiej, gdy to wszystko można wykorzystać do działania, do życia i cieszenia się nim.

Mówi się, że golf to sport bardzo drogi, mówi się, że dostępny wyłącznie dla wybranych i wreszcie mówi się, że grają w niego tylko snoby, a Polska jest zbyt biedna na jego rozwój. Czytając ten artykuł dowiecie się, że każde z tych stwierdzeń należy zaliczyć do mitów, a po okazaniu odrobiny zainteresowania, golf staje się niezwykle wciągającym zajęciem.

Królowa Szkocji i Winston Churchill, czyli wielka historia golfa

Od flamandzkiego słowa colf, oznaczającego kij, laskę, wywodzi się dzisiejsza nazwa golfa. Za kolebkę tego sportu uznaje się Szkocję, choć historyczne wzmianki pokazują, że podobną dyscyplinę uprawiano już na przełomie XIII/XIV wieku w Holandii. Miłośniczką golfa była najbardziej znana królowa Szkocji Maria I Stuart. Władczyni wywołała skandal, pojawiając się na pierwszym specjalnie przystosowanym polu golfowym w St Andrews kilka dni po tym, jak zamordowano jej męża.

Niezwykłe, regulaminowe rozwiązanie wymyślono podczas II wojny światowej. W Wielkiej Brytanii na polu St Mellon Golf and Country Club ustalono, że w czasie nalotów zawodnik może schować się i nie będzie z tego tytułu karany za opóźnianie rozgrywki. Czego się nie robiło, żeby tylko nie rezygnować z gry…

Nie wszyscy wiedzą, że tym sportem interesował się, także Winstona Churchilla. Premier Wielkiej Brytanii w charakterystyczny dla siebie sposób wypowiedział się na jego temat: „Golf to gra, której celem jest uderzyć bardzo małą piłkę w jeszcze mniejszy dołek narzędziami wyjątkowo źle skonstruowanymi do tego celu”.

W historii golfa wyróżnić należy sześć dat, które miały istotny wpływ na rozwój i znaczenie tego sportu:

• 1552 r. – zbudowano pierwsze pole golfowe w St Andrews
• 1744 r. – powołano pierwszy męski klub golfowy Gentlemens Golfers of Leith
• 1764 r. – pierwszy raz rozgrano turniej na polu 18-dołkowym
• XIX w. – powołano pierwszy kobiecy klub golfowy
• 1900 r.  – golf zadebiutował na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu
• 2016 r. – golf powraca do programu IO (w Rio de Janeiro) po 112 latach przerwy

Ciekawostkę stanowi również historia piłki golfowej. Dawniej, zwłaszcza w dziewiętnastym wieku, produkowano gutaperkowe piłeczki z żywicy kauczukowej. Postać ta sprzyjała niszczeniu oraz powstawaniu rys i innych uszkodzeń. Z czasem golfiści zauważyli, że im starsza piłka – im ma więcej pęknięć, tym lepiej lata. Stąd wzięły się tzw. dimple, czyli okrągłe niecki na piłce. Każdy, kto choć raz trzymał ją w ręce wie, że posiada ona swoiste wyżłobienia. Dzięki tym zagłębieniom piłka ma mniejszy opór powietrza i osiąga lepsze odległości. Dodatkowo, spore wrażenie wywiera prędkość, z jaką się porusza. Wynosi ona około 200 km/h, czyli uzyskuje podobne parametry do samolotów z początków XX wieku!

„Reguły gry w golfa” – i wszystko jasne

Arcyważnym elementem gry w golfa są zasady i etykieta. Znajomość niewielkiej książeczki „Reguły gry w golfa” jest niezbędna, ale i bardzo przydatna w rozmaitych sytuacjach na polu.

Cel gry stanowi przejście pola golfowego, w skład którego wchodzi przeważnie 18 dołków – tak w największym skrócie można by opisać zadanie stojące przed przeciętnym golfistą. My jednak nie będziemy tak drastycznie spłaszczać zagadnienia i poświęcimy mu więcej uwagi.

Rozgrywkę zaczyna się z poszczególnych miejsc startu, tzw. tee. Za pomocą kija golfowego piłkę trzeba umieścić na greenach, czyli terenach krótko i gładko ściętej trawy, a ostatecznie w dołkach. Aby grającym nie było zbyt łatwo, do zabawy włączone są także celowe utrudnienia. Zalicza się do nich np. bunkry (tereny wypełnione piaskiem), czy przeszkody wodne.

Każdy dołek posiada par, czyli przewidywaną normę uderzeń, wystarczającą do skończenia danego etapu przez gracza. Przykładowo: na dołku par 4 normą są 4 ruchy. W tym przypadku, jeśli udałoby się nam „zaliczyć” go w trzech uderzeniach, wówczas z satysfakcją mówimy, że uzyskaliśmy birdie. Jeszcze lepiej jest w momencie, gdy pokonamy dołek wykorzystując jedynie dwie szanse. Wtedy uzyskamy eagle. Z kolei kończąc według normy notujemy par, a uderzając o 1 powyżej – bogey (+2 to double bogey). Należy pamiętać, że po przejściu każdego następnego dołka, wyniki trzeba zapisać na specjalnej karcie (scorecard).

Jeasny i t-shirt „nie przejdą”

Wybierając się na pole golfowe należy pamiętać o odpowiednim stroju. Jeansy i t-shirt kategorycznie powinniśmy zostawić w domu. Zaleca się grę w koszulce polo lub półgolfie. Dopuszczalne są też krótkie spodenki do kolan. Nakryciem głowy może być kaszkiet, klasyczna czapka golfowa czy łukowo wygięty daszek. Zdecydowanie odradzamy kapelusze, które w przypadku wietrznej pogody lubią płatać psikusy…

Stylowe nakrycie głowy.

Nieodzowną częścią wyposażenia jest pojedyncza rękawiczka wykonana z delikatnej skóry. Zakłada się ją na dłoń, która odpowiada za podtrzymanie kija i zapobiega jego wysunięciu. Nie trudno zatem spostrzec, że praworęczni przywdzieją rękawiczkę na lewą dłoń, natomiast leworęczni na prawą.

Jeśli chodzi o obuwie, to zwłaszcza w przypadku początkujących mamy tutaj dużą dowolność. Najważniejsze, by były to nieprzemakalne, wygodne, sportowe buty. Dla graczy bardziej zaawansowanych przeznaczone jest obuwie ze specjalnymi pazurkami w odlewie podeszw. Dawniej montowano w butach metalowe kolce, by uniknąć poślizgu, ale cierpiały przez nie greeny, więc zaprzestano ich używania.

Ile i dlaczego tak (nie)drogo?

Wielu teraz zapewne odetchnie z ulgą, bowiem ogłaszamy: nie trzeba mieć dziewięciu zer na koncie, żeby grać w golfa! A tak całkiem serio, to zaraz przekonacie się, że mamy do czynienia z zajęciem w średnim przedziale cenowym. Członkostwo w klubie to koszt ok. 2000 złotych rocznie, co w przeliczeniu na miesiące wychodzi ok. 165 złotych. Biorąc pod uwagę, że w ciągu roku możemy rozegrać np. 50 rund, wówczas jedna kosztuje nas 40 złotych. Dodajmy tylko, że uśredniony czas trwania jednej rozgrywki to 4 godziny. Znacznie korzystniejsze warunki cenowe spotkają początkujących. Taka osoba w celu wyrobienia techniki dokona zakupu członkostwa na mniejszym, 9-dołkowym polu za ok. 1000 złotych. Analogicznie do pierwszego przykładu, tutaj miesiąc gry kosztować będzie nieco ponad 80 złotych a runda 20 złotych. Te przedziały cenowe można niemal w skali 1:1 porównać z karnetem fitness, czy uprawianiem dowolnej dyscypliny sportu.

Inne wydatki wiążą się z kupnem sprzętu. Ten, kto nie chce na początku inwestować we własne wyposażenie, może wypożyczyć kij za ok. 10 złotych i za tyle samo koszyk piłek. Kompletny sprzęt golfowy dla gracza kosztuje natomiast kilkaset złotych i jest dostępny nawet w sklepach internetowych.

Kupując kije, warto mieć na uwadze, że w torbie regulaminowo może znajdować się ich 14. Dwa najbardziej charakterystyczne to putter i driver. Pierwszym ostatecznie kieruje się piłkę do dołka i służy do gry na greenie. Drugim z kolei wykonuje się najdłuższe uderzenia na polu. Puttery różnią się od siebie kształtem główek, długością trzonka i uchwytami. Drivery są najdłuższe, najlżejsze, a mimo to posiadają bardzo okazałą główkę, w której mogłoby się zmieścić blisko pół litra płynu. Pozostałe dwie grupy kijów to żelaza (irons) i drewna (woods). W przypadku tych ostatnich pozostała jedynie nazwa (dawniej grało się właśnie drewnianymi kijami), gdyż obecnie niemal wszystkie wykonane są z metalu.
Ważne jest, by przed zakupem zestawu kijów skonsultować się z trenerem lub kimś znajomym, kto posiada wiedzę w tym zakresie.

Sam na sam z golfem po raz pierwszy

Na starcie zaleca się nowym osobom wziąć udział w lekcjach indywidualnych lub grupowych dla początkujących, gdzie trener pokaże prawidłową technikę uderzenia i sposób, w jaki należy trafiać w piłkę. Opanowanie podstaw gry w golfa jest uzależnione od zaangażowania własnego i czasu, jaki poświęci się na trening. Koszt lekcji rozpoczyna się od kilkudziesięciu złotych.

Nadmieńmy, że wybierając się na pierwsze zajęcia na polu golfowym nie potrzeba specjalnego przygotowania. Trener dostosowuje odpowiedni poziom indywidualnie, jak również zapewnia sprzęt. Początkowo najwięcej problemów sprawiać będzie zapewne opanowanie samego siebie. Chodzi przede wszystkim o koncentrację i synchronizację różnych części ciała w danym momencie. Z treningu na trening powinny być widoczne znaczące postępy.

Jeśli dana osoba złapie już bakcyla i zechce naprawdę rozpocząć swoją przygodę z golfem powinna zdać egzamin na Zieloną Kartę. Jest do dokument poświadczający zdobyte umiejętności i uprawniający do gry na polach golfowych w całej Polsce, a także udziału w turniejach. W uproszczeniu: golfowe „prawko”. Egzamin składa się z dwóch części: teoretycznej (reguły i etykieta golfa) i praktycznej (zazwyczaj polega na rozegraniu z trenerem co najmniej 3 dołków). Ustalony jest zakres szkoleniowy oraz lista wymagań egzaminacyjnych. Koszt kursu przygotowującego do egzaminu na Zieloną Kartę waha się od 500 do 1200 złotych (zależnie od liczby uczestników).

Sąsiedzi naszym przykładem

Szacuje się, że w Polsce mamy około 10 tysięcy golfistów, co jest wynikiem bardzo słabym w porównaniu, chociażby do naszych sąsiadów Czechów, czy Niemców. Aż ośmiokrotnie więcej golfistów mają nasi południowi sąsiedzi, a liczba grających w Niemczech jest wprost nieporównywalna, bo wynosi około 400 tysięcy!

– Ta sytuacja ma też swoje drugie dno. W Czechach golf nigdy nie został zakopany do podziemi. U nas natomiast uprawiano go przed wojną, a pierwsza (powojenna) sekcja w Katowicach powstała dopiero w 1983 roku. Tamtejszy klub – Start – grał w Czechach, bo pierwsze pole golfowe w naszym kraju powstało dopiero w 1992 roku w Rajszewie. Widać zatem, że mieliśmy około pięćdziesiąt lat przerwy w rozgrywaniu golfa, a Czesi nie – powiedział Jerzy Dutczak, instruktor golfa i autor książki „Pola golfowe dla wszystkich. Poradnik inwestora.”

W najbliższych latach należy spodziewać się rozwoju infrastruktury golfowej i wzrostu popularności tego sportu w naszym kraju. Optymizmem napawa fakt, że każde województwo wyposażone jest w co najmniej jedno pole do gry. Liderzy tej klasyfikacji (mazowieckie i dolnośląskie) posiadają odpowiednio 8 i 11 przystosowanych obiektów.

Odpowiednia koszula na przyjęcie po wygranym turnieju.

Z przyjemnością zapraszamy Państwa do obejrzenia filmu o koszulach Miler Luxury Shirts, który powstał z wykorzystaniem najnowszych technologi pozwalających na rejestrowanie 500 klatek na sekundę. Film został nakręcony przez operatora jednej z największych stacji telewizyjnych w Polsce, a głos podłożył jeden z najlepszych polskich lektorów. Zamiast pustych słów ukazaliśmy proces produkcji naszych koszul od kuchni. Każdy może teraz zajrzeć do profesjonalnej szwalni i zobaczyć jak powstają najwyższej klasy koszule.

Młodzi mistrzowie

Jednym ze stereotypów jest to, że najlepszymi golfistami zajmują się geriatrzy. Nie wiadomo, skąd wzięło się to stwierdzenie. W golfa coraz częściej zaczynają grać bardzo młodzi a na samym szczycie mamy tego najlepsze przykłady. Aktualny nr 1 na liście światowej – Jordan Spieth – ma 22 lata a poprzedni lider (Rory McIlroy) był w wieku 25 lat. Ocenia się, że dzisiaj najlepsze wyniki notuje się w przedziale wiekowym 20-23. Ten czynnik daje też możliwości zarobienia ogromnych pieniędzy i awansu społecznego. W tym miejscu proszę zauważyć, że to właśnie golfiści spośród wszystkich sportowców zarabiają najwięcej. W Stanach Zjednoczonych do ich zarobków nie zbliżają się nawet koszykarze, czy uprawiający futbol amerykański, o soccerze nie wspominając. Jerzy Dutczak zauważa jeszcze jedną, bardzo działającą na wyobraźnię statystykę. – Porównując liczby, ponad połowie polskiego PKB odpowiada sam przemysł golfowy w USA! – mówi. Ponadto, uprawiających tę dyscyplinę jest więcej niż chociażby tenisistów czy narciarzy.

Doskonałą okazją do spróbowania swoich sił w golfie jest organizowany corocznie Ogólnopolski Dzień Golfa. W tym czasie można skorzystać z darmowej gry na polu i samemu przekonać się o walorach tego sportu. Ma to stanowić magnes dla ludzi i popularyzować go wśród Polek i Polaków.

Nietrafionym pomysłem wydaje się promowanie golfa przez celebrytów. W taki sposób odcina się dyscyplinę od zwykłych ludzi. W Polsce nie brakuje utalentowanych golfistów, którzy znajdują się wśród najlepszych amatorów na świecie. Może, gdyby wykorzystać ich wizerunki, pokazać młode twarze, to taka forma byłaby bardziej przystępna dla odbiorców.

Inną ideą jest chęć wprowadzenia golfa do szkół. Trudno spodziewać się, żeby zagościł on od razu na lekcjach wychowania fizycznego, ale dlaczego by nie pomyśleć o dodatkowych zajęciach? W tym celu użyć można „orlików”. Instruktorzy są zgodni, że na tak przystosowanym boisku można przeprowadzić całkiem sensowną naukę gry w golfa. Szkoląc najmłodszych trzeba pamiętać, że dzieci przyswajają nową wiedzę i umiejętności naturalnie, a to ogromny atut. Do tego dziecko nie odczuwa presji i traktuje zajęcie typowo „zabawowo”.

Warto też rozpropagować dyscyplinę wśród studentów. Pierwsze kroki ku temu poczyniono zakładając Akademicki Klub Golfowy. O zainteresowaniu tym sportem może świadczyć też wprowadzenie wielu zniżek w cennikach na polach golfowych.

Myśląc golf, pamiętajmy, że to nie tylko Tiger Woods i Jerzy Dudek, ale przede wszystkim znakomita forma spędzania wolnego czasu i rekreacji. Olbrzymią radość daje obcowanie z naturą i przebywanie na świeżym powietrzu. Na polu golfowym znajdziemy coś i dla ciała i dla duszy. Grzechem byłoby nie spróbować!

Autor: Marcin Konieczny

W miarę jak zmieniają się zwyczaje spożycia alkoholu w Polsce, zmienia się także świadomość konsumentów. Pojawia się chęć spróbowania czegoś nowego, poszukiwania nowych smaków i aromatów. Inny jest również poziom wiedzy na temat wybieranego trunku. Dotyczy to również mojej dziedziny – piwa. Przez lata narosło wiele mitów związanych z piwem, w niniejszym artykule postaram się rozwiać niektóre wątpliwości.

Prowadząc przez wiele lat szkolenia dla pasjonatów piwa i piwowarstwa nie mogłem nie zauważyć pewnego, nomen omen, garnituru standardowych pytań dotyczących możliwych oszustw ze strony browarów, producentów piwa i knajp. Dzisiaj zajmę się tymi, według mnie, najpopularniejszymi.

Mit 1 – „Zawiera słód jęczmienny” – oznaką obecności całej Tablicy Mendelejewa w piwie

Prawda jest o wiele bardziej prozaiczna. W świetle prawa, receptury trunku alkoholowego mogą być tajemnicą handlową. Nic dziwnego, bo w niektórych przypadkach są one wręcz wielowiekowe. Nie zmienia to jednak faktu, że producenta nadal obowiązują przepisy spożywcze, a to z kolei wymusza wymienienie na etykiecie alergenów, które mogą znaleźć się w piwie. Podobnie jest w przypadku czekolady, która może być gorzka (99 procent kakao), ale na opakowaniu będzie napisane „wyprodukowano w zakładzie przetwarzającym orzechy, soję, truskawki itp.”. Co jest jednoznaczne z „może zawierać śladowe ilości”.

fot. Michał Kopik

Dlaczego słód jęczmienny? Jęczmień zawiera gluten, więc jest to ważna informacja dla osób na diecie bezglutenowej.  Na rynku są oczywiście dostępne piwa dla celiaków, warzone na przykład ze słodu gryczanego.

To wszystko oznacza, że mit jest FAŁSZEM. Browar, w zgodzie z obowiązującymi przepisami, nie musi podawać pełnego składu trunku i nie oznacza to żadnych machlojek. Coraz więcej browarów decyduje się jednak na pełen opis, ponieważ coraz bardziej wymagający rynek konsumencki zaczął tego oczekiwać.

Mit 2 – Skoro nie oszukują na słodzie, to pewnie na chmielu. Co z byczą żółcią, o której tak często się słyszy/czyta?

Jest to mój ulubiony mit, zdążyłem nawet nakręcić na swoim vlogu materiał z nim związany. Sam wielokrotnie czytałem artykuły na ten temat na największych polskich portalach. Wspomniany wątek pojawiał się również przy wielu rozmowach. Próbowałem dotrzeć do źródła tego, przekazywanego z trwogą w głosie, stwierdzenia.

I wiecie co? Absolutnie nie udało mi się znaleźć ani jednego browaru, który by stosował żółć zamiast chmielu. Mit ma swoje korzenie w czasach pierwszej wojny światowej, wtedy rzeczywiście, ze względu na działania wojenne, występował niedobór surowców do produkcji piwa. W związku z powyższym znane są przypadki, gdzie surogatem słodu były ziemniaki. Pojawiały się też  informacje na temat stosowania żółci bydlęcej przy produkcji piwa, tylko że zawsze były to stwierdzenia na zasadzie „zobaczcie co robi nasz przeciwnik”. Niemcy twierdzili, że tak robią Rosjanie, a Rosjanie, że Niemcy. W rezultacie nie ma ani jednego przykładu browaru, który stosowałby takie metody.

fot. Michał Kopik

Jeśli się nad tym głębiej zastanowić, to mit oczywiście jest bez sensu. Cena chmielu, jego dostępność, łatwość zastosowania różnego rodzaju ekstraktów chmielowych oraz niskie chmielenie większości piw obecnych na rynku absolutnie nie zachęca do takich podstępnych zabiegów. Paradoksalnie tego typu surogat byłby droższy w zastosowaniu niż chmiel, który niby miałby zastępować właśnie ze względu na koszty.

FAŁSZ – nigdy żaden browar nie stosował żółci bydlęcej jako zamiennika dla chmielu, jak również nie widzę szans by zmieniło się to kiedykolwiek w przyszłości. Dodatkowo żółć jest enzymem tłuszczowym – dodawanie jej do piwa zawierającego 97-98% wody raczej byłoby dość łatwe do wykrycia.

Mit 3 – Żółć nie, ale spirytus to na pewno dodają

Nie dodają i jest to mit najłatwiejszy do obalenia. Podatki, a zwłaszcza akcyza, są restrykcyjnie nadzorowane przez organy państwowe. Gdyby producenci piwa wzmacniali je spirytusem, na kapslu bądź puszce musiałaby znaleźć się banderola. Jest to nie do uniknięcia.

Skąd więc czasami bierze się ten „alkoholowy” aromat i smak? Cóż, część słodu można zastąpić surowcami niesłodowanymi, np. cukrem, o ile słód nie jest w całości przekształcany w alkohol to inaczej dzieje się z cukrem. Warto wspomnieć o najpopularniejszej recepturze bimbru, czyli 1410 (tzw. Grunwaldówka: 1kg cukru, 4l wody i 10g drożdży). Dlaczego? Cukier w piwie zachowa się podobnie jak ten użyty do produkcji bimbru – zostanie on odfermentowany od alkoholu i dwutlenku węgla. Co te chemiczne reakcje mają do smaku? Właśnie one odpowiadają za to, że możemy wyczuć alkoholowe lub bimbrowe nuty w piwie. Jeżeli receptura nie jest dobrze przemyślana, trunek może być niezbalansowany. Ma za mało pełni i ciała co powoduje, że alkoholowy aromat jest łatwo wyczuwalny.

Kolejny mit, który możemy uznać za FAŁSZYWY.

Mit 4 – Woda, woda, woda

Mit niejako powiązany z poprzednim. Powszechnym jest przekonanie o rozwadnianiu przez restauratorów piwa w kegach. To stwierdzenie ma pewne podstawy, ale o tym zaraz.

Dolewanie wody do „beczki” – w teorii jest jak najbardziej możliwe. Ale to tylko teoria. Dlaczego? Piwo w kegu jest pod dużym ciśnieniem, dodatkowo do odkręcenia fittingu (zawór umożliwiający podpięcie kega do aparatury barowej), wymagany jest odpowiedni klucz. Dlatego by dolać wodę do tak przechowywanego piwa, należałoby najpierw całkowicie spuścić gaz, następnie odkręcić fitting, dolać wody, zakręcić i powtórnie nagazować. Zupełnie bez sensu. Tak samo jak zmienianie instalacji by z jednej beczki lało się piwo, z drugiej woda. Żeby proporcja piwa i wody nie była 50/50 trzeba by już mocniej pomyśleć, dodatkowo kara przy pierwszej kontroli byłaby bardzo dotkliwa.

fot. Michał Kopik

Skąd więc taki pomysł? Przyczyn jest kilka. Pierwsza została wymieniona w poprzednim micie. Jeżeli piwo jest niezbalansowane, ma mało ciała i jeszcze zostanie podane w bardzo niskiej temperaturze (do 4 stopni Celsjusza), to jak najbardziej odczucia sensoryczne będą dawać nam efekt piwa „rozwodnionego”.

Drugą wyjaśnił mi kiedyś na szkoleniu barman. Większość chłodziarek używanych przy wyszynku piwa posiada bank lodowy. Żeby go stworzyć, trzeba nalać do niego najpierw całkiem sporo wody. Wspomniany barman miał okazję serwować piwo na jednej z popularnych w sezonie letnim imprez plenerowych. Chłodziarka poza wodą potrzebuje jeszcze jednej rzeczy do działania – prądu. I tego niestety zabrakło. Skończyło się na tym, że jeden z barmanów kursował między kranem z zimną wodą i rollbarem, by uzupełniać wodę w chłodziarce, jednocześnie spuszczając tą już ogrzaną. Jak to wyglądało dla klienta z pewnej odległości? Można się bardzo łatwo domyślić.

Kolejną kwestią jest zraszacz do szkła. Według sztuki barmańskiej, każde szkło do piwa przed napełnieniem powinno zostać wewnętrznie zroszone.  I znowu – w lokalu nie ma z tym problemu, wystarczy podpiąć zraszacz pod istniejącą instalację. Ale co zrobić w przypadku pleneru bądź braku możliwości podłączenia do wody? Wykorzystuje się wtedy właśnie albo zwyczajne kegi wypełnione wodą, albo specjalne kegi serwisowe. Ktoś, nie znając meandrów instalacji do wyszynku piwa, widząc nalewanie wody do beczki, może mieć tylko jedno skojarzenie – rozwadniają.

Rozwadnianie piwa w kegach, jak widać, nie jest łatwe, ale istnieje kilka innych sztuczek dobrze znanych barmanom. Sam się z tym procederem już od dawna nie spotkałem, co oczywiście nie oznacza, że gdzieś nadal się nie zdarza. W myśl zasady „dobry barman z jednej połówki nalewa siedem setek”, wystarczy zostawić w szkle trochę wody. Taca barmańska z wysokim rantem może to dobrze ukryć, może to również maskować dłoń barmana. Taki „zabieg” barmański na kilku szklankach pozwala „zaoszczędzić” nawet pół litra piwa. Nie mniej jednak każdy renomowany lokal nic takiego nie będzie przeprowadzał.

To tylko cztery z całej listy piwnych mitów, które w większości ukazują jak bardzo rozwinięta jest ludzka wyobraźnia.

Autor: Michał Kopik, PiwnyGaraz.pl

Inżynier Ochrony Środowiska, specjalizacja żywnościowa. Od 2005 roku w branży. Zaczął jako piwowar domowy na pierwszym roku studiów, a potem potoczyło się już szybko: sklep zaopatrujący piwowarów i browary, praca na stanowisku piwowara w jednym z bardziej znanych browarów regionalnych, ukończenie indywidualnego kursu sensoryki piwowarskiej, rozwinięcie działalności o eventy i szkolenia. Posiada również certyfikat sędziowski PSPD.