Sylwester jest wyjątkowym dniem, ponieważ kończy rok, jednocześnie zaczynając nowy. Sprawia, że ludzie motywują się do działania i wymyślają postanowienia, pozwala na zabawę i jest okazją do odnowienia starych znajomości i wytańczenie się po wsze czasy. 31 grudnia wiąże się również z bardzo ciekawymi wspomnieniami i ogromną ilością zdjęć, żeby te chwile uwiecznić. Z tego powodu, warto wyglądać na nich fenomenalnie, aby za dziesięć lat nie trzeba było tłumaczyć się ze swojego ubioru, a wręcz być z niego dumnym. Przygotowaliśmy dla Państwa trzy zestawy, które pozwolą osiągnąć ten efekt.

Sylwester na salonach

Imprezy sylwestrowe w gustownych i wyrafinowanych miejscach wymagają solidnego przygotowania oraz dobrej znajomości pojęć określających obowiązujący dress code. Jeżeli na zaproszeniu pojawił się zwrot „black-tie”, to na przyjęciu należy pojawić się w smokingu, jeżeli „white-tie” – we fraku. Co prawda w XXI wieku nastąpiło znaczne rozluźnienie zasad ubierania się, jednak mimo wszystko idąc na bankiet lub bal, warto mieć na sobie śnieżnobiałą koszulę z krytą plisą i mankietem na spinki, muchę (koniecznie zawiązaną własnoręcznie!) wykonaną z jedwabiu, czarny smoking lub garnitur oraz wypolerowane na wysoki połysk oxfordy. Biała lniana poszetka świetnie dopełni całą stylizację sprawiając, że mężczyzna będzie wyglądał niezwykle gustownie, a jednocześnie poważnie i elegancko.

Skórzane dodatki powinny współgrać z butami, i o ile zdobycie lakierowanego portfela może być niezwykle trudne, tak czarny, prosty model bez zbędnych przeszyć i kieszonek  sprawdzi się perfekcyjnie. Dzięki prostocie i szykowności zawartej w klasycznym ubiorze, mężczyzna będzie wyglądał bardzo dobrze, jednocześnie pozwalając swojej partnerce wieść prym w przyciąganiu pełnych podziwu spojrzeń.

Z pracy do klubu

Panowie powinni być zawsze gotowi na pewne poświęcenie, jeżeli chodzi o relacje międzyludzkie. Kiedy w ostatniej chwili wychodzą z pracy i biorą taksówkę, aby zdążyć na przyjęcie organizowane przez przyjaciół, muszą wyglądać nienagannie. Łącząc strój biznesowy z sylwestrowym należy pamiętać, że można sobie pozwolić na pewne ustępstwa . Koszulę w innym kolorze niż biel, trochę luźniejszy krawat, niekoniecznie garniturową marynarkę, ale zawsze muszą być to elementy wysokiej jakości, które po całym dniu noszenia nie wyglądają jak „wyjęte psu z gardła”.

Trzeba też pamiętać, że smart-casualowa garderoba obejmuje również obuwie oraz dodatki. Czarne oxfordy i portfel w tym samym kolorze nie będą złym wyborem, lecz tym razem mężczyzna może sobie pozwolić na elementy brązowe z kontrastowymi przeszyciami. Dzięki delikatnemu rozluźnieniu swego stroju dalej będzie wyglądał profesjonalnie, ale nie będzie musiał przebierać się po pracy w coś innego w obawie, że zacznie niepotrzebnie zwracać na siebie uwagę.

Impreza ze znajomymi

Sylwester nie musi jednak oznaczać formalnego lub półformalnego ubioru. Mężczyzna może pozostać w sferze dobrego gustu rezygnując z krawata, marynarki i poszetki. W trakcie energicznego tańca każde okrycie wierzchnie będzie mu zbędne, dlatego najważniejsza stanie się koszula. Ważne, aby była ona nieformalna, wykonana najlepiej z bawełny o splocie koszykowym, która charakteryzuje się świetną oddychalnością i lekkością w noszeniu. Biały kolor koszuli będzie świetnym wyborem, lecz nie ma co ukrywać, że w takiej sytuacji równie dobrze sprawdzi się błękit. Należy także zadbać o porządny kołnierzyk, ponieważ bez krawata może on zacząć „uciekać” na boki lub załamywać się i żeby temu zapobiec, warto zdecydować się na tak zwany buton-down.

Z dodatkami w zestawie nieformalnym mamy całkowitą swobodę. Mężczyzna może wybrać brązowe buty z kolorowymi sznurówkami, kontrastowy pasek, bardziej wysublimowany i spersonalizowany portfel, który nie będzie wypychał kieszeni spodni. Moda casualowa wiąże się z łamaniem zasad, a sylwester pozwala na jeszcze więcej w tym względzie. Trzeba jednak uważać, ponieważ granica rozróżniająca uśmiech zachwytu od uśmiechu politowania jest bardzo, bardzo cienka.

Kiedy już jesteśmy spokojni o nasz wygląd, możemy w całości poświęcić się temu, co w sylwestrową noc jest najważniejsze – dobrej zabawie.

Zginąć, zostać rannym, postradać zmysły? Wojnę trudno przeżyć bez jakichkolwiek blizn, czy to na ciele czy na psychice. A może przestać robić to czego wymagają decydenci i choćby na chwilę, w okresie świąt wrócić do normalności?

Plany wojenne Niemiec na wypadek wybuchu wojny w Europie zakładały szybką ofensywę i pokonanie Francji w czasie nie dłuższym niż 6 tygodni. Koncepcja podboju dużego, nowoczesnego państwa, w tak krótkim okresie nie powiodła się i armie obu stron zaległy w okopach na terenach Europy.

I wojna światowa weszła w fazę tzw. „wojny pozycyjnej”. Dla planistów oznaczało to mozolne zdobywanie terenu kawałek po kawałku, jednak dla żołnierzy tkwiących miesiącami w okopach niemal pewną śmierć lub kalectwo. Warunki panujące na szańcach były straszne. W ciągu dnia ostrzał artylerii i snajperów uniemożliwiał swobodne poruszanie się po za obrębem swoich pozycji, które w wyniku grudniowej aury szybko stały się dołami pełnymi błota. Walczących dziesiątkowały choroby, stres oraz wrogi ogień do tego zbliżały się święta i wszystko wskazywało na to, że uczestnicy tej kampanii nie spędzą ich w domu.

Nagromadzenie wszystkich przeciwności losu sprawiło, że 24 grudnia 1914 roku rozpoczęła się piękna i niezwykła historia. Żołnierze dwóch wrogich obozów – Brytyjczycy i Niemcy znajdujący się na terenach Belgii w okolicach miasta Ypres nie bacząc na rozkazy i kary ze strony dowódców, zaniechali walk i wywołali jedną z najpiękniejszych masowych niesubordynacji w historii świata – rozejm bożonarodzeniowy.

Pierwszy krok do zjednoczenia postawili żołnierze niemieccy przystrajając swoje pozycje lampkami przypominającymi te świąteczne. Na umocnieniach pojawiły się również choinki. Te działania wzbudziły czujność w brytyjskich liniach, gdzie myślano, że dekoracje to fortel i oczekiwano na atak. Mimo strachu wielu młodych Brytyjczyków z zazdrością spoglądało w stronę okopów przeciwnika. Prowizoryczne ozdoby dawały namiastkę domu, świątecznego nastroju.

Obawa przed atakiem i negatywne myśli zniknęły dopiero, gdy Niemcy zaczęli głośno śpiewać „Cichą noc”. Napięcie pękło i kolędę zaśpiewali również Brytyjczycy. Po wspólnym kolędowaniu, przez pas ziemi niczyjej, dzielący pozycje przeciwnych wojsk, przetaczały się okrzyki z wesołymi, czasem ironicznymi życzeniami. Te radosne chwile szybko zamieniły się w zdziwienie i niepewność anglików, gdy na przedpolu ich transzei pojawił się pierwszy niemiecki żołnierz. Za nim przyszli następni, ale bynajmniej nie był to atak. Niemcy chcieli złożyć życzenia osobiście. Po chwili swoje fortyfikacje zaczęli opuszczać również Brytyjczycy.

Niedawni przeciwnicy spotkali się pomiędzy okopami. Pierwszy kontakt był niepewny, a wielu żołnierzom towarzyszył strach, lecz szybko zastąpiła go radość.  Zaczęli częstować się papierosami, wymieniali racjami żywnościowymi. Prezentami stawały się autografy na fotografiach czy pocztówkach, a także rzeczy osobiste. Wzdłuż frontu stały grupki rozmawiających żołnierzy.  Po jakimś czasie każdy wrócił do swoich okopów, obie strony uzgodniły, że to spontaniczne zawieszenie broni można wykorzystać na zebranie zwłok i pochówek. Wielu postanowiło zdobyć opał, nie bano się już, że blask ognia przyciągnie wrogi ostrzał. „Wycieczki” na drugą stronę odbywały się przez cały okres trwania rozejmu. Świadczono sobie usługi fryzjerskie, żołnierze wspólnie spożywali alkohol, grali na harmonijkach.

Dla dowództwa bratanie się z wrogiem oznacza niesubordynacje, w tym przypadku na masową skalę. Takie zachowanie żołnierzy na froncie pod Ypres nie mogło ujść uwadze wyższych rangą dowódców,. Obie strony wysłały delegację, które uzgodniły oficjalne zawieszenie broni na okres świąteczny. Oficerowie wymienili się prezentami. Niemcy podarowali Brytyjczykom beczkę piwa, ci natomiast odpowiedzieli śliwkowym puddingiem. Rozegrano także mecz piłkarski zakończony wynikiem 3:2 dla drużyny niemieckiej. Futbolowy pojedynek zakończył się przed czasem ponieważ piłka wpadła w drut kolczasty i się przebiła.

Tymczasem w okopach żołnierze zaczęli chować zmarłych, odprawiane były msze święte zarówno po angielsku jaki niemiecku.

Nie wszyscy jednak byli w stanie opuścić umocnienia i godzić się z przeciwnikiem. Zarówno Niemcom jak i Anglikom zdarzały się sytuacje, w których żołnierze widząc idących w ich stronę rywali, otwierali ogień.

Naczelne dowództwo starało się opanować spontaniczne przypływy radości i samowolną świąteczną przyjaźń. Wydarzenia grudniowych dni starano się utrzymać w tajemnicy, żeby wiadomości z Belgii nie trafiły do innych regionów objętych działaniami wojennymi. Pierwszy artykuł prasowy dotyczący rozejmu ukazał się dopiero 31 grudnia, tego samego roku, na łamach New York Times.

Oficjalne zawieszenie broni trwało do drugiego dnia świąt. We wczesnych godzinach porannych w niebo wystrzelono race i strzały ostrzegawcze – umówiony sygnał rozpoczęcia walk. Żołnierze jednak niechętnie strzelali do ludzi, z którymi spędzali święta. Pomimo surowych rozkazów zawieszenie broni utrzymywało się na niektórych odcinkach frontu aż do końca grudnia.

Naczelni dowódcy obu armii robili wszystko żeby walki rozpoczęły się na nowo. W rejony gdzie w dalszym ciągu nie przestrzegano rozkazów wysyłano snajperów i prowadzono ostrzał artyleryjski. Do Ypres przysyłano nowe oddziały a w wielu jednostkach wymieniono ludzi.

W skrajnych przypadkach pojednanie się z przeciwnikiem miało być karane śmiercią. Od czasu rozejmu bożonarodzeniowego starano się aby formacje nie pozostawały na jednym odcinku dłużej niż kilka miesięcy, aby nie udało się poznać przeciwnika, choćby za pośrednictwem ironicznych czy obelżywych okrzyków. Żołnierze uznawali jednak zasadę „lepszy znany wróg niż nowy, nieznany”.

Na nagłe zaprzestanie działań wojennych miało wpływ wiele czynników. Żołnierzom w tamtych chwilach towarzyszyły głód, choroby, ogromny stres. Dali upust swoim emocjom w akcie pojednania się z przeciwnikiem. Takie niecodzienne, wręcz niemożliwe sytuacje udowadniają jak magicznym okresem są święta.

Autor: Maciej Drewniak.

Od dzieciństwa związany z Częstochową. Opuścił ją tylko na czas studiów we Wrocławiu. Z wykształcenia dziennikarz, z zamiłowania historyk. Jego pasją jest II Wojna Światowa i góry, o obu potrafi opowiadać godzinami.

Rzeźbiarze do wykonywania swoich prac wykorzystują najróżniejsze materiały. Wiele z nich jak na przykład brąz, czy marmur są wyjątkowo trwałe i cieszą oczy przez wiele lat po stworzeniu dzieła. Jednak nie dla wszystkich artystów istotne jest, aby ich prace można było podziwiać przez długi czas. Efekty pracy rzeźbiarzy tworzących prace ze śniegu i lodu są bardzo krótkotrwałe, co nie zmienia faktu, że często są to prawdziwe dzieła sztuki, a umiejętności artystów są naprawdę bardzo imponujące. Odbiorcy tak bardzo polubili tego typu sztukę, że w wielu miejscach na świecie organizowane są festiwale rzeźby lodowej.

Największym śnieżno – lodowym festiwalem na świecie jest Festiwal Rzeźby Lodowej i Śniegu odbywający się w chińskim mieście Harbin. To impreza z wieloletnią tradycją, pierwsza edycja tego festiwalu miała miejsce w 1963 roku.

Jeśli wierzyć legendom, to pierwsze lodowe rzeźby w Harbin powstały na długo przed tym zanim zaczął się festiwal. Twórcami pierwszych tego typu prac byli tamtejsi rybacy, którzy wypływając na jezioro zabierali ze sobą latarnie z lodu.

Podczas festiwalu nie tylko możemy podziwiać wspaniałe dzieła sztuki (często monumentalnych rozmiarów) ale również wcielić się w rolę lodowych projektantów, pojeździć na sankach, a nawet wziąć ślub! Warunki atmosferyczne jaki panuje w tym miejscu zdecydowanie sprzyja tej imprezie. Harbin leży w północno – wschodnich Chinach, gdzie zimą średnia temperatura wynosi -15°C, choć zdarzają się też noce, w których spada nawet do -40°C.

Największą lodową imprezą w naszym kraju jest STIHL POZnan Ice Festival. W dniach 11- 13 grudnia odbyła się 11 edycja tej imprezy. W rzeźbiarskiej potyczce zmagało się 24 artystów z całego świata, przyjechali nawet z tak odległych krajów jak Japonia, Filipiny, czy Kanada. Wśród uczestników konkursów nie zabrakło również naszych rodaków.

W czasie festiwalu odbyły się dwa konkursy. Pierwszy z nich to Speed Ice Carving, podczas którego zawodnicy mieli jedynie 25 minut na odwzorowanie rzeźby z wylosowanego obrazka. Najlepszy w tej rywalizacji był Kanadyjczyk Ross Baisas.

Drugi konkurs potrwał o wiele dłużej. Tym razem zawodnicy pracowali w dwuosobowych zespołach. Mieli 8 godzin na wykonanie własnych projektów. W tym konkursie również najlepszy okazał się Ross Baisas, który wraz ze swoim bratem Antonio, wyrzeźbił postać anioła. Nam najbardziej spodobała się praca, która zdobyła drugie miejsce. To wynik starań polsko-francuskiego duetu –  Michał Mizuła i Samuel Girault, stworzyli rzeźbę Yody ze Star Wars.

Piękno lodowych figur tkwi w ich ulotności. Zamrożona rzeźba jest matowa, jednak kiedy się topi spływająca po niej woda nabłyszcza ją. Pomimo, że lód nie należy do najtrwalszych materiałów to dzieła z niego wykonane nie znikają po kilku godzinach od ich wytworzenia.

Lód topi się w temperaturze 0°C, proces topnienia jest powolny a wpływ na niego mają nie tylko temperatura, ale również inne czynniki atmosferyczne takie jak deszcz, wiatr, czy słońce.

Rzeźby z lodu wytrzymują również pewien czas w temperaturze pokojowej. Prace o wysokości jednego metra i szerokości pół metra swoje oryginalne kształty zachowują przez około 8 godzin. Po upływie tego czasu szczegóły stają się niezauważalne, a dzieło traci na objętości. Oczywiście czym większa figura tym dłużej możemy ją podziwiać.

Artyści swoje dzieła tworzą nie tylko w okresie zimowym,ale o dziwo ich prace powstają również latem. By tego dokonać korzystają ze specjalnie przygotowanych brył lodowych, które powstają w specjalnych maszynach i dzięki wykorzystaniu krystalicznie czystej wody są idealnie przezroczyste

Artyści tworzą swoje prace za pomocą specjalnych narzędzi. Ogólny kształt rzeźby uzyskują dzięki piłom łańcuchowym, siekierom i toporkom. Detale z kolei tworzy się za pomocą dłut, tarek, frezarek i pił ręcznych. Przy tworzeniu lodowych rzeźb przydatne jest także żelazko! Dzięki niemu lód staje się bardziej przejrzysty, a sama rzeźba gładsza.

W tego typu pracach detale doklejane są na samym końcu. Gdy temperatura jest ujemna klejem jest zwykła woda, natomiast gdy jest cieplej stosuje się specjalne  zamrażacze, lub zestalony dwutlenek węgla nazywany suchym lodem.

Jeżeli podobają wam się lodowe rzeźby, a nie mieliście okazji zobaczyć jak powstają nie martwcie się. Wiele firm w swojej ofercie ma prywatne pokazy rzeźbienia w lodzie. Oprócz tego przygotowują również gotowe ozdoby dostosowane do charakteru imprezy, a także warsztaty rzeźbienia w lodzie, podczas których uczestnicy mogą poczuć się jak prawdziwi artyści.

Autor:Patrycja Kasterska