Salsa – jeden z najpopularniejszych tańców świata. Tańczą ją wszyscy: od profesjonalnych tancerzy, przez gwiazdy programów telewizyjnych, po zwykłych amatorów.

Salsa to niezwykły taniec, który zasadza się na aspekcie integracyjnym. Ciężko go opisać lub sfotografować, ponieważ jego magia jest niewidzialna, zaklęta w sposobie prowadzenia partnerki przez partnera, technice ruchu i swobodzie poruszania. Ponieważ salsa święci w Polsce triumfy popularności, pojawia się mnóstwo szkół i warsztatów. Wszyscy chcą tańczyć salsę, więc postanowiliśmy przyjrzeć się jej z bliska. Aby dotknąć sedna sprawy, poprosiliśmy o pomoc Piotra Chajkowskiego, który jest instruktorem salsy oraz wiceprezydentem międzynarodowej fundacji Casino Para Todos.

Szczypta historii

Wbrew powszechnemu mniemaniu, salsy jako tańca nie da się łatwo zdefiniować, ponieważ jej źródłem nie jest jedno miejsce ani jedna osoba. Pomimo że współcześnie pierwszym słowem jakie się z nią kojarzy jest Kuba, salsa ma swoje korzenie w różnych obszarach i kulturach. Jej początki w głównej mierze zaczęły się na Kubie, ale rozwinęła się ona na bazie wielu tańców latynoamerykańskich oraz afrykańsko-karaibskich. Salsa była tańczona w krajach hiszpańskojęzycznych, które miały wpływ na jej ewolucję i wykształcenie różnych odmian. Współcześnie istnieją trzy główne style salsy: New York style, Los Angeles style oraz Casino. Każdy z tych stylów jest autentyczny dla społeczności, w której się rozwinął.

Nazwa „salsa”, pod którą wszyscy dzisiaj znają ten słynny taniec, powstała w Nowym Jorku. Pojęcie zostało stworzone jako pseudonim dla fuzji różnych form tańca takich jak mambo, chachacha, danzon, son, guarija czy merengue pochodzących z krajów hiszpańskojęzycznych.

Casino – prawdziwa Kuba

Prawdziwa salsa kubańska nazywana jest przez Kubańczyków casino. Powstała ona czerpiąc w dużej mierze z kubańskiego sonu oraz innych stylów tańca. Casino na początku tańczono w kole, zwanym ruedą (więcej na ten temat w dalszej części artykułu), a dopiero później w parach. Słowo „casino” nawiązuje do historii powstania tego tańca na Kubie. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od miejsc, gdzie pierwsze taneczne kroki stawiali casineros (tancerze casino). Były to kurorty sportowo-rekreacyjne zwane właśnie casinos, jak słynne Casino Deportivo w dzielnicy Miramar w Havanie. W miejscach tych spotykali się ludzie, by miło spędzać czas, uprawiać gry sportowe i wspólnie się bawić. Przygrywała im również kubańska muzyka i tu także występuje nazwa jednego z zespołów z tamtych lat – Conjunto Casino –  co, jak twierdzi wielu tancerzy, również miało wpływ na nazwę tańca.

Rueda de casino

Rueda de casino to pierwsza forma stylu casino, dzisiaj postrzegana jako osobna forma salsy. Na początku tańczono ją na ulicach, w klubach, a nawet w niektórych domach. Nazwa oznaczała „koło” (hiszp. rueda).

Piotr Chajkowski: Rueda de casino to zabawowa i integracyjna forma casino, tańczona jednocześnie przez wiele par tworzących duży okrąg. To, czym wyróżnia się ten taniec, to brak z góry założonej choreografii, która powstaje w trakcie tańca układana przez  „Cantadora” wołającego nazwy figur do wykonania.

Rueda de casino to sztuka komunikacji zaklętej w taniec. Partnerzy muszą szybko i swobodnie reagować na sygnał zmiany. Polecenia wydaje Cantador za pomocą okrzyku i gestu, który bywa niezbędny w dużych kołach lub głośnych klubach nocnych. Oczy wszystkich tancerzy są zazwyczaj przykute do lidera. Mówi się, że taniec w „la rueda” jest niemal hipnotyzujący.

Salsa a Kubańczycy

Pomimo wykształcenia się różnych stylów salsy, Kubańczycy wciąż uznają casino za jej najczystszą formę i z nią się utożsamiają. Zazwyczaj nie używają komercyjnej nazwy „salsa”, pozostając przy oryginalnej – casino. Kiedyś zapytano Cachao (słynnego kubańskiego basistę), co sądzi o salsie i tancerzach, którzy nazywają siebie „salseros” (osoby tańczące salsę). Muzyk całkowicie odrzucił to pojęcie. Według niego słowo to nie miało żadnego związku z muzyką kubańską i kojarzyło mu się bardziej z kuchnią niż z czymkolwiek innym. Jednak fakt, że prawdziwa kubańska salsa to casino, nie oznacza, że Kubańczycy traktują ją bardzo ortodoksyjnie.

Piotr Chajkowski: Kubańczycy są bardzo otwartym narodem. Wielu z nich uczy też innych stylów tańca, odchodząc nieco od własnej tradycji. Na całym świecie aktywnie działają mecenasowie oryginalnych form tańców narodowych Kuby. Dzięki ich pracy te piękne style nie zanikną w obliczu niekontrolowanej ewolucji.

Pozostałe style salsy, które nie pochodzą z Kuby, cieszą się jednak większą rozpoznawalnością. Wynika ona z zapadających w pamięć figur akrobatycznych oraz spektakularnych strojów, które błyszczą morzem cekinów. Dzięki nim salsa trafiła na parkiety programów telewizyjnych, takich jak „Taniec z Gwiazdami”.

Tradycyjną salsę kubańską tańczono jednak w całkiem innych strojach, zgodnych z zasadami klasycznej elegancji, które w latach 50. były ubraniem codziennym. Podkreśla to niezobowiązujący i towarzyski aspekt tego tańca. Tancerze casino zakładają zwykle jasny, nawiązujący do klimatów tropikalnych garnitur lub dwuczęściowy zestaw koordynowany. Często spotykanym atrybutem jest też kapelusz oraz dwukolorowe buty z charakterystycznym “wing-tipem”, które były szczytem elegancji w latach 50. na Kubie.

Piotr Chajkowski: Oczywiście stroje klasyczne widuje się obecnie częściej na imprezach tematycznych czy pokazach. Jednak z moich obserwacji wynika, że panie zdecydowanie przychylniejszym okiem spoglądają na tancerzy ubranych klasycznie a nie tych, którzy przychodzą na imprezy taneczne w strojach sportowych. Być może powodem ku temu jest fakt, że tancerz w marynarce jest bardziej elegancki nie tylko w ruchu, ale i w obyciu z partnerką. Strój nastraja i zmienia bardzo korzystnie całą aurę między tancerzami.

Czy trzeba być z Kuby, żeby tańczyć salsę?

Wiele osób uważa, że narodowość predysponuje do wykonywania każdej czynności powszechnie łączonej z danym krajem. Jednak Szkoci jako naród wcale nie wiedzą najwięcej o whisky. Podobnie nie ma wielkiego sensu pytanie Polaków o kulturę picia wódek destylowanych z różnych źródeł cukru. Tak samo jest w tańcu. Do osiągnięcia poziomu mistrzowskiego prowadzi wyłącznie prawdziwa pasja, a nie narodowość.

Piotra Chajkowski: Znam wielu Polaków tańczących lepiej i uczących bardziej świadomie niż Kubańczycy, których sama narodowość niekiedy satysfakcjonuje i zapewnia, że wszystko już wiedzą. Reszta świata, chcąc im dorównać, wspina się na prawdziwe mistrzostwo w tym stylu tańca.

Szukając swojej szkoły tańca, należy zatem pamiętać, aby sprawdzać kwalifikacje instruktorów, a także atmosferę panującą na zajęciach. Nauka tańca musi być zabawą i przyjemnie spędzonym czasem. Nie wolno ulegać pozorom.

Czy mężczyźni tańczą salsę?

Kiedy salsa pojawiła się w telewizji, zaskarbiła sobie rzesze miłośników, którzy zapragnęli poznać jej tajniki. Od tamtej pory dziesiątki szkół tańca zaczęły oferować naukę salsy, gdzie kursy niejednokrotnie prowadzone są przez instruktorów z Kuby bądź Ameryki Południowej. Pomimo niespotykanej popularności salsy, nauką tańca głównie zainteresowane są kobiety. Na salach tanecznych, gdzie prowadzone są kursy salsy, zwykle jest kilkakrotnie więcej kobiet niż mężczyzn.

Piotr Chajkowski: Na prowadzone przez nas kursy zwykle zapisuje się zdecydowanie więcej pań, które bardzo często marzą o poznaniu mężczyzny, który naprawdę dobrze tańczy. Na Kubie sytuacja wygląda wprost odwrotnie. Jeśli mężczyzna wspaniale tańczy, na imprezach tanecznych ustawia się do niego cała kolejka kobiet. Często nie przeszkadza im to, że ma on 80 lat.

Taka sytuacja to ewenement, biorąc pod uwagę fakt, że salsa to taniec stworzony przez kobiety i mężczyzn tańczących razem. Niestety, w wielu krajach europejskich taniec towarzyski jest kojarzony z czymś, co ujmuje mężczyźnie.

Dlaczego mężczyźni powinni tańczyć?

Mężczyźni, którzy nie poznali zalet tańca, w obawie przed nim zasłaniają się konwenansami. Jednak taniec daje wolność i swobodę, które są niewyczerpanym źródłem endorfin. Pozwala wyzwolić energię, która buduje niezwykłe porozumienie między  kobietą a mężczyzną.

Piotr Chajkowski: Casino wyróżnia się przede wszystkim aspektem socjalnym. Ku uciesze publiki, jest tańczony do wnętrza pary, a nie na zewnątrz. Jest w 100% prowadzony przez partnera, którego zadaniem jest reżyseria tańca. Bardzo ważnym aspektem technicznym, który jest niezwykle charakterystyczny dla casino, jest tańczenie figur w geometrii koła opisanego na kwadracie. Para niemal cały czas przemieszcza się i wiruje. Dlatego też nie ma tu miejsca na długie i romantyczne spojrzenia w oczy.

Pomimo przejęcia inicjatywy w tańcu, mężczyzna powinien też dbać o to, by partnerka czuła się komfortowo i miała szansę na wyeksponowanie swojej kobiecości. Jej urok nie powinien być przesłonięty.

Jeżeli mężczyzna zachowuje się swobodnie w tańcu, inni odbierają go jako pewnego siebie. Kobiety to uwielbiają. Poprzez improwizację mężczyzna uczy się szybkiego podejmowania decyzji w życiu.

Umiejętność tańczenia to dodatkowy walor w arsenale umiejętności komunikacyjnych mężczyzny. Zatem jeśli czujesz, że taniec to coś dla Ciebie – powinieneś jak najszybciej ruszyć na parkiet!

W artykule wykorzystano zdjęcia Piotra i Agaty Chajkowskich, prowadzących szkołę Bailar Casino.

Na zdjęciach Piotr nosi koszulę RTW marki Miler Luxury Shirts, spodnie bespoke z pracowni Miler Bespoke Tailoring oraz dodatki z linii Miler Accessories.

Zapisz

Muzyk obdarzony magicznym głosem, który porywał tłumy. Słynny uwodziciel kobiet, którego wielokrotnie oskarżano o mafijne powiązania. Frank Sinatra to nie tylko legendarna gwiazda muzyki i dużego ekranu, ale także ikona elegancji, która do dziś inspiruje rzesze mężczyzn.

Życie osobiste Sinatary

Francis Albert Sinatra urodził się w 1915 roku w Hoboken w rodzinie włoskich imigrantów. Moment narodzin był dramatyczny dla artysty i jego rodziców, ponieważ noworodek był tak duży, że poród odbywał się przy pomocy kleszczy. Spowodowało to trwałe uszkodzenie jego ucha oraz utworzyło bliznę na twarzy artysty biegnącą od lewego kącika ust do linii szczęki. Z tego powodu, kiedy Frank był nastolatkiem, przezywano go „Scarface” (ang. twarz z blizną). Mankament ten na zawsze pozostał wielkim kompleksem artysty i dlatego też przez całe życie unikał on zdjęć z lewego profilu.

Sinatra miał wielką słabość do kobiet. Jako 23-latek  został aresztowany za uwiedzenie, co uważano wówczas za nielegalne. Ostatecznie zarzut umorzono. Wkrótce jednak Frank wrócił do aresztu pod zarzutem cudzołóstwa, kiedy okazało się, że jedna z jego kochanek ma męża. Ostatecznie jednak wypuszczono go po 16 godzinach.

Skandale dotyczące kolejnych romansów i małżeństw towarzyszyły Sinatrze przez całe życie. Muzyk miał cztery żony: Nancy Barbato, Avę Gardner, Mię Farrow i Barbarę Marx.

Frank nie dotrzymywał jednak wierności swoim żonom. Jego inne znane partnerki i kochanki to: Marilyn Maxwell, Judy Garland, Lauren Bacall, Juliet Prowse czy Angie Dickinson, z którą był też zaręczony.

Mimo wielu związków z kobietami, Sinatra był opiekuńczym ojcem dla swoich dzieci, a ich dobro zawsze było dla niego priorytetem.

Kiedy w 1963 roku porwano jego syna – 19-letniego Franka Juniora, artysta nawet nie zawahał się przed zapłaceniem  240 000 dolarów okupu żądanego przez porywaczy. Natychmiast potem syn artysty bezpiecznie wrócił do domu. Oprawcy kontaktowali się z Frankiem tylko za pomocą automatów telefonicznych. Mężczyzna już do końca życia nosił przy sobie dziesięciocentówki, które były wówczas potrzebne do używania automatów.

Pomimo że Sinatra przy porwaniu syna współpracował z FBI, otrzymał też propozycję pomocy ze strony znanego gangstera – Sama Giancany. Plotki o Sinatrze i jego powiązaniach z mafią krążyły od początku jego kariery. Zaczęły się one już w latach 40., kiedy muzyk pojechał na Hawanę z rodziną mafiozów Fischetti. Z kolei Sam Giancana zawsze nosił szafirowy pierścień przyjaźni, wręczony mu przez Sinatrę w dowód ich przyjaźni. Twierdzono, że to dzięki mafii artyście udało się tak szybko odnieść sukces w branży muzycznej.

FBI założyło nawet specjalne akta, w których śledzono rzekome powiązania muzyka z mafią. Nigdy jednak nie znaleziono dowodów, które w jakikolwiek sposób obciążyłyby artystę. On sam zawsze odpierał zarzuty i zaprzeczał wszelkim oskarżeniom. Był też oburzony za każdym razem, kiedy powtarzano, że słynna książka i  film „Ojciec chrzestny” były oparte na mafijnym wątku z życia muzyka.

Frank Sinatra i muzyka

Frank od zawsze był zafascynowany muzyką. Dla napiwków zaczął śpiewać już w wieku ośmiu lat, stojąc na barze w lokalnym pubie w Hoboken. Decyzję o zostaniu piosenkarzem podjął jako nastolatek po obejrzeniu występu Binga Crosby’ego (amerykański piosenkarz i aktor XX wieku). Sinatra nigdy nie przykładał dużej wagi do nauki, a do liceum uczęszczał tylko przez 47 dni, po czym został wydalony za niepoprawne zachowanie. Jednak nawet w ciągu tego krótkiego okresu zdążył zostać członkiem szkolnego klubu śpiewaczego. Po przerwaniu edukacji Sinatra od razu zaczął śpiewać w nocnych klubach, gdzie pracował również jako kelner.

Tam też zobaczył jeden z jego występów słynny trębacz zespołu the Music Makers – Harry James. Zafascynowany Frankiem artysta zaprosił go do współpracy na pozycję głównego wokalisty zespołu. To w tym okresie muzyk nagrał swoje pierwsze utwory, włącznie z słynnym „All Or Nothing At All”. Sinatra opuścił jednak Jamesa już po kilku miesiącach, by na krótko dołączyć do Tommiego Dorseya.

Po dwóch latach ciągłych sukcesów muzycznych, w 1942 roku, 27-letni wówczas muzyk postanowił rozpocząć karierę solową. Sinatra natychmiast został idolem nastolatek, nazywanych bobby-soxers, które rozpływały się nad jego głębokim, aksamitnym głosem. Nazwa wzięła się od elementu stroju fanek, które w przeważającej większości nosiły skarpetki wywijane do kostek (ang. socks – skarpety).

Głos Franka Sinatry był tak charakterystyczny, że jeszcze na początku jego kariery zaproponowano mu zmianę pseudonimu artystycznego na „Frankie Satin”, który był oczywistą grą słów nawiązujących do jego wokalu (ang. satin – atłasowy). Sinatra pozostał jednak przy swoim dotychczasowym pseudonimie. Mimo to podczas całej kariery, muzyk dorobił się wielu innych, takich jak np. „Ol’ Blue Eyes” (ang. stare niebieskie oczy), „Frankie”, „The Voice” (ang. głos) czy „Sultan of Swoon” (ang. sułtan omdleń).

Pomimo naturalnego talentu i głosu, którym przyciągał rzesze fanów, Sinatra dbał też o odpowiednią atmosferę podczas jego koncertów. Jeden z jego pierwszych agentów przesłuchiwał młode dziewczyny pod kątem tego, jak głośno krzyczą. Te, które robiły to najgłośniej, podczas koncertów Sinatry znajdowały się wśród publiczności w określonych miejscach. Po sygnale danym przez agenta, zaczynały krzyczeć z zachwytu, tym samym zachęcając do tego innych fanów.

Moment rozkwitu kariery Sinatry przypadał na lata drugiej wojny światowej. Frank nie został zaciągnięty do wojska, rzekomo z powodu uszkodzonego przy porodzie ucha i rozchwiania emocjonalnego. Szybko jednak zaczęła krążyć plotka o przekupieniu lekarza sumą 40 000 dolarów za stwierdzenie, że artysta nie nadaje się do służby. Historia ta ciągnęła się za nim już do końca życia i Sinatra wielokrotnie musiał bronić się przed zarzutami uchylenia od wojska w czasie wojny. Nastawienie żołnierzy z frontu oraz opinię publiczną doskonale opisuje cytat Williama Manchestera – dziennikarza i żołnierza z czasów drugiej wojny światowej:

Myślę, że Frank Sinatra był najbardziej znienawidzonym mężczyzną drugiej wojny światowej, bardziej nawet niż Hitler.

Podczas gdy żołnierze walczyli na froncie, Sinatra był w domu (w USA), zarabiał mnóstwo pieniędzy i pokazywał się na zdjęciach otoczony pięknymi kobietami.

Kariera Sinatry trwała do połowy lat 90. Wydał 40 płyt i nagrał około 1400 piosenek. Dziś uznawany jest za legendarnego muzyka, mimo że nigdy nie nauczył się czytać nut. Jego największe przeboje New York, New York; Love and Marriage czy Fly Me to the Moon zna cały świat. Sinatra koncertował do 1995, później zakończył karierę ze względu na problemy zdrowotne.

Kariera aktorska Sinatry

Sinatra na dużym ekranie zaczął się pojawiać w połowie lat 40. Mimo że nie miał doświadczenia ani nie znał technik gry aktorskiej, jego osobowość pozwalała mu wcielać się w postacie podobne do niego. Dzięki swojej naturalnej grze zyskał wielką sympatię widzów. W 1954 roku otrzymał Oscara i Złoty Glob za najlepszą rolę drugoplanową w filmie Stąd do wieczności. Kolejny Złoty Glob przypadł mu w 1958 roku za rolę w komedii Wielki Joey.

Kandydat w którym Sinatra zagrał jedną z głównych ról został uznany za jeden z największych thrillerów politycznych w historii. Sławę przyniósł mu też film Wyższe sfery, gdzie zagrał u boku gwiazdy kina – Grace Kelly.

Mimo że zagrał w 15 filmach, a gra aktorska sprawiała mu wielką przyjemność i satysfakcję, za swoją największą miłość zawsze uważał muzykę.

Zmarł w 1998 roku na atak serca. Jeśli wierzyć legendzie, muzyk został pochowany z garścią dziesięciocentówek i piersiówką Jacka Danielsa.

Frank Sinatra jako ikona elegancji

Frank Sinatra miał wyczucie stylu od najmłodszych lat. Jego matka zaszczepiła w nim zamiłowanie do klasycznej elegancji, której był wierny do końca życia. Dziś Frank Sinatra uznawany jest za jednego z najlepiej ubranych mężczyzn wszech czasów i kojarzy się głównie z doskonale skrojonym garniturem oraz kapeluszem fedora, który stał się jego znakiem rozpoznawczym.

Podstawowym elementem garderoby Sinatry był doskonale skrojony garnitur. Hołdował zasadzie zmroku odzieżowego, w myśl której wieczorem nosił wyłącznie ciemne ubrania.

Sinatra był perfekcjonistą w każdym względzie. Mankiet koszuli musiał wystawać o pół cala spod rękawa marynarki. Spodnie musiały się łamać tylko jeden raz nad butem, bo jedynie wtedy ich długość była idealna. Gdy muzyk miał na sobie garnitur, za wszelką cenę starał się nie siadać, by nie wygnieść spodni.

Muzyk dbał o detale, które były doskonałym uzupełnieniem jego stylizacji. Uwielbiał dobrze dobrane krawaty i proste spinki do mankietów, które uważał za najlepszą biżuterię. Olbrzymią wagę przywiązywał do obuwia, które zawsze musiało być perfekcyjnie wypolerowane.

Poszetkę muzyk nosił opcjonalnie. Sinatra słynął z lekkości w doborze ubioru i jego stylizacje dzienne wielokrotnie ukazywały niezwykłą swobodę, z jaką poruszał się po casualowej elegancji. Widać to doskonale na poniższym zdjęciu, gdzie poluzowanie krawata i kołnierz wystające nad marynarkę są tylko pozornie przypadkiem.

Na co dzień Frank stawiał na elegancję w casualowym wydaniu. Wybierał świetnej jakości kaszmirowe swetry, blezery lub kardigany w jasnych pastelowych kolorach, pod które wkładał koszulę.

Artysta znany był z dbałości o swój wygląd. Jako że młodzieńczy trądzik pozostawił liczne blizny na jego twarzy, Sinatra często zasłaniał je makijażem. Nie należąc też do wysokich mężczyzn, czasami nosił buty na obcasie lub koturnie, aby wydawać się kilka centymetrów wyższym.

Frank Sinatra zostawił po sobie nie tylko spuściznę muzyczną i filmową, ale także nieprzemijające wskazówki modowe. Stał się niepowtarzalną i niekwestionowaną ikoną stylu, która mimo upływu lat wciąż inspiruje. Udowodnił, że klasyczna elegancja nigdy nie przemija i sprawdza się zawsze i wszędzie.

Kto oprócz Franka Sinatry zasługuje na miano ikony elegancji?

Wizytówka w dzisiejszych czasach jest nieodzownym elementem komunikacji profesjonalistów. Pełni ona nie tylko funkcję informacyjną, ale także reprezentacyjną i wizerunkową. Wpływa na to, jak partnerzy biznesowi postrzegają właściciela i jego firmę. Dzisiaj przedstawiamy kilka informacji, które pomogą najefektywniej wykorzystać wizytówki.

Skąd wzięła się wizytówka?

Jej początki sięgają piętnastowiecznych Chin, gdzie pełniła funkcję biletów wizytowych. Były one używane do wyrażenia chęci spotkania w celach towarzyskich. Arystokracja i członkowie rodziny cesarskiej dostarczali je jako zapowiedź swoich odwiedzin. W Europie ten sposób zapowiadania gości pojawił się po raz pierwszy w XVII wieku na dworze Ludwika XIV we Francji i natychmiast zyskał popularność. W niedługim czasie powstała specjalna etykieta kierująca nową modą. Bilety wizytowe szybko rozprzestrzeniały się w kolejnych krajach. Wszystkie państwa przejmowały zarówno nowy trend jak i zasady, które ze sobą niósł. Nigdy nie zawitał on jednak u klasy robotniczej czy na wsiach, pozostając cechą charakteryzującą klasy wyższe.

Kiedy bilety wizytowe dotarły do Londynu, szybko zaczęto ich używać również w handlu. Pełniły one funkcję reklamy oraz mapy, ponieważ naprowadzały klientów na sklepy kupców. Znacznie ułatwiało to trafienie pod właściwy adres, ponieważ w tamtych czasach w Londynie nie istniały nazwy czy numeracja ulic. Wraz z rewolucją przemysłową w XIX wieku, wizytówki używane w handlu stopniowo zyskiwały na popularności. Jednak dopiero w XX wieku wizytówka stała się nieodłącznym elementem spotkań biznesowych i towarzyskich.

Jakie są cechy klasycznej wizytówki?

Jakość

Podczas tworzenia wizytówki, należy pamiętać o tym, że jakość jej wykonania jest kluczowa zarówno w zakresie papieru, jak i druku. Jeśli potencjalny klient dostanie wizytówkę wykonaną na tanim papierze lub niedbale wydrukowaną, automatycznie będzie wątpił w jakość usług proponowanych przez jej właściciela. Wizytówka powinna budzić uczucie zaufania co do profesjonalizmu proponowanych usług. Należy więc pamiętać, że wysoka jakość papieru i druku są kluczowe, ponieważ bezpośrednio oddziałują na wrażenie, jakie o firmie wyrobi sobie klient. Warto wybrać zaufaną drukarnię i należy unikać drukowania wizytówek na urządzeniu o słabej jakości.

Rozmiar

Nietypowe rozmiary i kształty wizytówek sprawiają trudność, ponieważ nie mieszczą się w tradycyjnych wizytownikach bądź portfelu. Jeśli jednak stworzenie wizytówki o unikalnym kształcie jest naprawdę ważne dla danej firmy, należy pamiętać, aby mieściła się ona w standardowym rozmiarze wizytówek. Wówczas klienci, którzy je otrzymają, nie będą mieli trudności z ich przechowywaniem.

Standardowe rozmiary wizytówek w Polsce oraz na świecie zawarte są w poniższej tabelce.

źródło: rozmiar.com

Pomimo że rozmiar przyjęty za standardowy w naszym kraju to 90 x 50 mm, obecnie nowym trendem jest robienie wizytówek w rozmiarze karty bankowej, czyli  86 x 54 mm. Różnica ta wydaje się niewielka, jednak ma gruntowne znaczenie w kwestii przechowywania wizytówek. Czasem nawet dodatkowy milimetr sprawia, że nie mieści się ona do portfela bądź wizytownika. Przy projektowaniu lepiej więc wziąć pod uwagę stworzenie jej w mniejszym rozmiarze niż ryzykowanie, że partnerzy biznesowi ją zagubią, nie będąc w stanie przechowywać razem z innymi wizytówkami.

Czcionka

W większości przypadków wizytówka jest małego rozmiaru, dlatego drukowanie na niej dużych czcionek jest z góry niewskazane. Z kolei zamieszczona czcionka małego rozmiaru nie powinna sprawiać trudności w jej odczytaniu. Nie jest też wskazana za duża różnorodność – bezpiecznie jest ograniczyć się do maksymalnie dwóch czcionek i trzech ich rozmiarów. Przy użyciu większej ilości, zazwyczaj zaczyna panować chaos. Na wizytówce nie należy również pisać ciągów słów wielkimi literami, ponieważ przekazywana informacja staje się wówczas nachalna.

Kolory

Jako że one również przekazują informacje o firmie, należy je dopasować do jej tożsamości. Jeżeli korporacja świadczy poważne usługi, kolory wizytówki powinny być stonowane, ponieważ zapewniają o jej profesjonalizmie. Bardzo często stosowane kolory są dopasowane do tych używanych przez daną korporację również w innych źródłach, np. na stronie internetowej czy w logo. Kolorowe i pstrokate wizytówki nie wyglądają zwykle ani poważnie, ani elegancko. Jednak przedstawiciele niektórych branż (sztuka, reklama, show-business) mogą sobie pozwolić na nieco ekstrawagancji, by w ten sposób wyrazić swoją oryginalność.

Informacje

Wizytówka powinna być bardzo czytelna, w związku z czym należy unikać przeładowania informacji. W jasny sposób powinna ona komunikować trzy główne informacje: kim jesteś, czym się zajmujesz i jak się z Tobą skontaktować. Jeśli danych jest zbyt wiele, zrozumienie, czym zajmuje się właściciel wizytówki jest bardzo trudne.

Oto, co zawsze powinno znaleźć się na wizytówce:

• logo firmy (niewielkie i dyskretne)
• nazwa firmy (jeśli nie ma jej w logo)
• Twój tytuł, imię i nazwisko
• numer telefonu
• adres email
• wyróżnik (jeśli takowy jest dostępny) – np. kolor papieru, krój czcionki

Dane powinny być rozmieszczone na wizytówce w przejrzysty sposób. Należy je podawać w odpowiedniej hierarchii, gdzie te najbardziej istotne są największe.

Profesjonalna wizytówka wskazująca na elegancję i profesjonalizm jej właściciela.

Wizytówkowe faux pas

• Nieprofesjonalne zdjęcia i grafiki – jeśli nie są one przygotowane przez zawodowego grafika, umieszczone na wizytówce wyglądają jarmarcznie.
• Skrajnie nieprofesjonalne jest również drukowanie wizytówek na własnym komputerze i wycinanie ich nożyczkami.
• Błędy literowe – klient, który dostanie wizytówkę z literówką, będzie miał wątpliwość co do usług świadczonych przez jej właściciela. Przed wydrukowaniem dużej liczby wizytówek, najpierw zawsze należy wydrukować jedną próbną kopię, aby zobaczyć, czy wszystkie dane się zgadzają. Na wizytówce jest niewiele znaków, trzeba zadbać o ich poprawność.
• Zmiana dowolnej informacji na wizytówce wymaga wydrukowania jej zaktualizowanej wersji. Poprawienie informacji długopisem, np. przekreślenie numeru telefonu i napisania innego – jest faux pas największego kalibru.
• Nieposiadanie wizytówki na spotkaniu biznesowym jest oznaką roztargnienia i braku szacunku względem rozmówcy. Otrzymanie wizytówki i niewręczenie swojej w zamian to olbrzymi nietakt. Dlatego jeśli przewidujesz rozdanie większej liczby wizytówek, upewnij się, że w Twojej teczce znajduje się ich dodatkowy kartonik.
• Przekazywana wizytówka zawsze powinna być nieskazitelnie czysta, ponieważ reprezentuje ona swojego właściciela i jego firmę. Jeśli jest pozaginana lub zabrudzona, natychmiast przekazuje negatywną wiadomość o proponowanych usługach. Czas poświęcony wizytówce to zazwyczaj sekundy, a pierwsze wrażenie robi się tylko raz.

Jak przechowywać wizytówki?

Nie wypada wręczyć zniszczonej wizytówki, dlatego należy skupić się też na tym, jak ją odpowiednio przechowywać. Wizytówki można trzymać w dowolnym miejscu, pamiętając jednak o tym, żeby ich nie uszkodzić. Jako że jest to niezwykle trudne z uwagi na delikatne narożniki papieru – najlepszym rozwiązaniem jest przechowywanie ich w specjalnie do tego przeznaczonym wizytowniku. Aby uchodzić za ludzi poważnych w świecie kontaktów biznesowych i uniknąć zaniedbanych wizytówek, warto zainwestować w elegancki wizytownik z dwiema przegródkami, w którym można przechowywać zarówno swoje wizytówki jak i te otrzymywane.

W jaki sposób wręczać wizytówkę?

Wartość wizytówki zależy nie tylko od jej jakości, ale także od tego, w jaki sposób jest wręczona. Wizytówkę podaje się tak, aby możliwe było natychmiastowe odczytanie imienia i nazwiska.

Wizytówkę najlepiej wręczyć na początku spotkania. Jeżeli na spotkanie przyszło kilka osób, wizytówkę powinna otrzymać każda z nich.

Otrzymałem wizytówkę – i co teraz?

Po otrzymaniu wizytówki należy poświęcić jej chwilę uwagi i przeczytać imię, nazwisko i tytuł osoby, która ją wręcza. Następnie chowamy ją do wizytownika, portfela lub w inne miejsce, w którym na pewno się nie zniszczy. Otrzymaną wizytówką nigdy nie należy się bawić: nie wolno jej zaginać, stukać o stół czy przekładać między palcami. Należy także pamiętać, że chwalenie się wizytówkami otrzymanymi od ważnych osób jest naruszeniem ich prywatności.

We współczesnym świecie każda poważna osoba związana z biznesem korzysta z wizytówek. Należy pamiętać, że wizytówka zrobiona nieprofesjonalnie może zrazić, podczas gdy jej nieskazitelny wygląd może zdziałać cuda. Wybór należy do nas.

Zapisz